رهبران گروه ۲۰ دیروز برای بررسی بحران فزاینده در افغانستان دیدار کردند تا به اصطلاح تصمیماتی برای کمک به حل بحران اقتصادی این کشور گرفته شود. وضعیت بحرانی افغانستان چنان است که آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد میگوید که برای جلوگیری از فروپاشی باید مستقیما بودجهای به اقتصاد افغانستان تزریق شود. حال این سوال مطرح است که آیا گروه ۲۰ میتواند کارکردی در این زمینه داشته باشد و حلال مشکلات افغانستان باشد؟ نگاهی به ترکیب گروه ۲۰ نشان میدهد که بسیاری از اعضا این کشور از میان کشورهای اروپایی نظیر انگلیس، فرانسه، آلمان در کنار آمریکا و کانادایی میباشند که ۲۰ سال به عنوان اشغالگر در افغانستان حضور داشتهاند. بر اساس گزارشهای منتشره در طول این ۲۰ سال نه تنها اقدامی برای کمکهای بشر دوستانه به افغانستان صورت نگرفته است بلکه بحران انسانی امروز این کشور نتیجه عملکرد این کشورهاست چنانکه سازمان ملل اعلام کرده است که ۱۸ میلیون افغانستانی نیازمند کمکهای غذایی هستند.
نکته دیگر آنکه بخشی از این گروه شامل کشورهایی است که گروه ۷ را تشکیل میدهند. کشورهایی که به رغم فراگیر شدن بحران کرونا در جهان از اختصاص بودجه و کمکهای انسانی به کشورهای فقیر خودداری کرده و حاضر به تامین واکسن برای این کشورها نشدند در حالی که میلیونها دز واکسن کرونا در انبارهای این کشورها بی استفاده مانده است. در همین حال اخیرا سازمان ملل نشستی را برای کمک به افغانستان برگزار کرد در حالی که در نهایت به رغم وعده ۲/۱ میلیارد دلاری صرفا ۱۳۵ میلیون دلار از وعدهها محقق شده است. نکته دیگر آنکه تجربه نشان میدهد که کشورهای غربی عملا پایبندی به تعهداتشان ندارند که عملکرد آنها در قبال لبنان نمودی از این رفتارهاست. در اصل کشورهای غربی از حربه اقتصاد و تحریم برای اعمال فشار و بحران سازی در سایر کشورها بهره می گیرند و هرگز گامی برای رفع نیاز کشورها بر نداشتهاند.
بر این اساس میتوان گفت که نشست گروه ۲۰ در باب افغانستان بیشتر یک نمایش تبلیغاتی برای پاسخگویی به افکار عمومی است و در عمل کارکردی به همراه نخواهد داشت. قطعا کشورهایی که هنگام خروج از افغانستان چنان فاجعه انسانی را در فرودگاه کابل رقم زدند نمیتوانند حلال مشکلات افغانستان باشند بویژه اینکه هدف اصلی آنها گرفتار سازی افغانستان در بحران جنگ داخلی هستند. جالب توجه آنکه این کشورها رسما با مخالفتشان با رویکرد افغانستان به کشورهای همسایه زمینه ساز تشدید بحران و محرومیت در این کشور از ظرفیتهای منطقه میشوند. بر این اساس تنها راهکار برای خروج این کشور از بحرانهای کنونی رویکرد حاکمان بر آن، برای تشکیل دولتی فراگیر است تا از تمام ظرفیتهای کشورشان برای پایان دادن به بحرانها و جلوگیری از تکرار اشغال افغانستان بهره گیرند.
نویسنده: قاسم غفوری
نکته دیگر آنکه بخشی از این گروه شامل کشورهایی است که گروه ۷ را تشکیل میدهند. کشورهایی که به رغم فراگیر شدن بحران کرونا در جهان از اختصاص بودجه و کمکهای انسانی به کشورهای فقیر خودداری کرده و حاضر به تامین واکسن برای این کشورها نشدند در حالی که میلیونها دز واکسن کرونا در انبارهای این کشورها بی استفاده مانده است. در همین حال اخیرا سازمان ملل نشستی را برای کمک به افغانستان برگزار کرد در حالی که در نهایت به رغم وعده ۲/۱ میلیارد دلاری صرفا ۱۳۵ میلیون دلار از وعدهها محقق شده است. نکته دیگر آنکه تجربه نشان میدهد که کشورهای غربی عملا پایبندی به تعهداتشان ندارند که عملکرد آنها در قبال لبنان نمودی از این رفتارهاست. در اصل کشورهای غربی از حربه اقتصاد و تحریم برای اعمال فشار و بحران سازی در سایر کشورها بهره می گیرند و هرگز گامی برای رفع نیاز کشورها بر نداشتهاند.
بر این اساس میتوان گفت که نشست گروه ۲۰ در باب افغانستان بیشتر یک نمایش تبلیغاتی برای پاسخگویی به افکار عمومی است و در عمل کارکردی به همراه نخواهد داشت. قطعا کشورهایی که هنگام خروج از افغانستان چنان فاجعه انسانی را در فرودگاه کابل رقم زدند نمیتوانند حلال مشکلات افغانستان باشند بویژه اینکه هدف اصلی آنها گرفتار سازی افغانستان در بحران جنگ داخلی هستند. جالب توجه آنکه این کشورها رسما با مخالفتشان با رویکرد افغانستان به کشورهای همسایه زمینه ساز تشدید بحران و محرومیت در این کشور از ظرفیتهای منطقه میشوند. بر این اساس تنها راهکار برای خروج این کشور از بحرانهای کنونی رویکرد حاکمان بر آن، برای تشکیل دولتی فراگیر است تا از تمام ظرفیتهای کشورشان برای پایان دادن به بحرانها و جلوگیری از تکرار اشغال افغانستان بهره گیرند.
نویسنده: قاسم غفوری