شنبه‌شب در سانس سوم پردیس ملت، به جای فیلم‌های بلند سینمایی، بسته‌ی فیلم‌های کوتاه در نظر گرفته شده بود. «حیوان»، «مارلون»، «فاش» و «وقت نهار» عناوین فیلم‌های این بخش بود. صرف‌نظر از انتخاب‌های عجیب برای قرارگیری این چهار فیلم در جدول اکران‌های جشنواره (که برخی به لحاظ کیفی و برخی به دلیل مفاهیم و مضمون‌های به‌شدت نازل و حتی هردو اشکال حضور بی‌معنایی در جشنواره فجر داشتند) آنچه بیش از خود فیلم‌ها آزاردهنده بود، نحوه‌ی برخورد همکاران رسانه‌ای‌مان با مقوله‌ی فیلم کوتاه است.
وقتی در سینمایی که عنوان «رسانه» را یدک می‌کشد، بیش از ۶۰ درصد صندلی‌های سالن شماره‌ی یک خالی است (در پردیس ملت ۴ سالن وجود دارد که به‌طور همزمان فیلم‌ها را اکران می‌کنند) و البته احتمالا سایر سالن‌ها هم دست کمی از سالن اولی ندارند، می‌توان فهمید که همچنان در حق فیلم کوتاه اجحاف می‌شود. انگار فیلم کوتاه در سینمای ما حکم «نخودی» بازی‌های بچگی‌مان را دارد که بود و نبودش تاثیر چندانی ندارد و صرفا برای پر کردن جدول اکران‌ها و شاید بستن دهان بچه‌های فیلم کوتاه به آنها هم اجازه دیده شدن داده‌اند. راستی وقتی رسانه به دیده‌شدن فیلم کوتاه اعتقادی ندارد، از مخاطبان عادی چه انتظاری می‌توان داشت؟! 

^{نویسنده: مهدی رجبی}