شهروندان عادی حق دارند هرجایی خواستند زندگی کنند. نه کسی حق دارد بگوید از ایران بروید نه کسی بگوید چرا از ایران رفتید. اما ملی‌پوشان شهروندان عادی نیستند. تیم ملی نوعی ارتش و سپاه ملی کشور است. لحظه‌ای که ورزشکاری آزادانه تصمیم میگیرد پیراهن ملی کشورش را بپوشد یعنی پذیرفته‌ سرباز وطنش بشود. پذیرفته از مواهب این پیراهن برخوردار شود و در مقابل هم تکالیفی بر دوشش بیفتد. ملی‌پوشان ایران در نبردهای بین‌المللی پرچمی را حمل میکنند که برایش صدها هزار نفر جان داده‌اند. پناهندگی یا مهاجرت ملی‌پوشان مثل مهاجرت شهروندان عادی انتخاب هایی فردی نیست. تبعاتی ملی دارد. وطن‌فروشی و خیانت آشکار به مردم ایران است. مسلما دلایل زیادی برای عدم رضایت ورزشکاران وجود دارد. اما موج اخیر مهاجرت پرچم‌فروشان و نمایشهای رسانه‌ای اش به شدت مصنوعی و تزریقی است. به نظر در اتاقهای فکر واشنگتن طراحی شده. به صورت عامدانه برای ضربه به روحیه ایرانیان در اوج جنگ با آمریکا. مکمل تحریمها ست. بخشی از جنگ روانی ترامپ و بخشی از جنگ ترکیبی (هیبریدی) آمریکا. و نیازمند دفاعی ملی و مردمی است. 

^{نویسنده: علی علیزاده}