کشورهای اروپایی و آمریکا در حالی در چارچوب برجام متعهد به لغو تمام تحریم‌ها و حتی کمک به توسعه دانش هسته ای جمهوری اسلامی بودند که نه تنها به این تعهدات عمل نکرده اند بلکه سیاست فشار حداکثری را در پیش گرفتند براساس این طرح فشارهای اقتصادی، سیاسی و امنیتی در شدیدترین سطوح بر جمهوری اسلامی وارد شده تا در نهایت ایران به کنار نهادن تمام حقوق هسته ای، حذف توان دفاعی و عدم بازگیری در معادلات منطقه تن داده که نتیجه نهایی آن نیز تبدیل شدن ایران به کشور مانند شیخ نشین‌های حاشیه جنوبی خلیج فارس است که جز تسلیم غرب بودن کارکرد دیگری ندارند.
نکته قابل توجه آنکه این سیاست در حالی از سوی غرب اجرا شده که به اذعان جهانیان در نهایت این سیاست با ناکامی همراه شد، چنانکه رهبر انقلاب دیروز تاکید کردند که سیاست فشار حداکثری آمریکا شکست خورده است. حال این سوال مطرح است که با کدام شاخصه می‌توان این شکست را مطرح کرد و چه عواملی زمینه ساز این شکست بوده است؟ در باب شاخصه‌های این شکست از یک سو تسلیم نشدن جمهوری اسلامی به مذاکره تحقیرآمیز با آمریکا و تاکید تهران بر مقاومت فعال را می‌توان برشمرد چنانکه به رغم تلاش‌های اختلاف افکن آمریکا، تمام مسئولان بر اصل غیرقابل مذاکره بودن آمریکا تاکید کردند. از سوی دیگر تحرکات آمریکا برای اجماع سازی علیه ایران رسما شکست خورده چنانکه حتی آمریکا در سازمان ملل نتوانست اقدامی علیه ایران صورت دهد و جهانیان به حمایت از حقوق هسته ای و برجامی ایران پرداختند.
اما در باب چرایی تحقق این شکست نیز مولفه‌های متعددی مطرح است. نخست آنکه آمریکا محور اقدامات خود را بر فشار اقتصادی بر مردم استوار کرده وحتی تحریم‌های دارویی و غذایی که جزء تحریم‌ها نیز نبوده اعمال کرده است. ایستادگی و مقاومت ملت ایران در برابر فشارهای اقتصادی اولین اصل در شکست سیاست فشار حداکثری بوده است. مقاومتی که همراهی مسئولان با مردم در ساده زیستی و تلاششان برای حل مشکلات اقتصادی در کنار اقدامات گسترده تر در مبارزه با افساد در همه سطوح و رده‌های مسئولیتی می‌تواند تقویت کننده این حرکت عظیم مردمی باشد.
دوم ایستادگی در حوزه حقوق هسته ای است. در طی ماه‌های اخیر جمهوری اسلامی در چارچوب مقاومت فعال براساس بندهای ۲۶ و ۳۶ برجام تعلیق تعهدات برجامی را آغاز کرده و اکنون در گام سوم قرار دارد. این رویکرد مقتدرانه توهم امتیازگیری بدون امتیاز دادن را اذهان غرب پاک کرده است که رویکرد آنها به مذاکره نیز برگرفته از این مساله بوده است.
سوم آنکه به رغم فشارهای گسترده و تقلای غرب، آنها نتوانستند در سفر رئیس جمهوری به نیویورک به اهداف ضدایرانی خود مبنی بر تن دادن تهران به مذاکره تحت فشار را محقق سازند و مواضع رئیس جمهوری در سخنرانی مجمع عمومی مبنی بر عدم مذاکره تحت فشار این سناریو را ناکام و به جهانیان مقاومت ایران در برابر نظام سلطه را آشکارتر ساخت که به ارتقاء جایگاه جهانی جمهوری اسلامی منجر شد. چهارم آنکه بعدی از طراحی غرب در فشار حداکثری ادعای گزینه نظامی بود که سرنگون سازی پهپاد متجاوز آمریکایی توسط پدافند سپاه و نیز توقیف کشتی انگلیسی در خلیج فارس و تن ندادن به زیاده خواهی دزدی دریایی انگلیس در ربایش نفت کش ایرانی در کنار دستاوردهای ایران در مبارزه با تروریسم در سوریه و عراق و البته حمایت‌های گسترده متحدان ایران در جبهه مقاومت از حزب ا... لبنان تا انصار ا... یمن، از مقاومت فلسطین تا سوریه و عراق از ایران در برابر تهدیدات خارجی گزینه نظامی را نیز ناکارآمد و از روی میز غرب برداشت.
با توجه به آنچه ذکر شد می‌توان گفت که مجموع اقدامات اقتصادی سیاسی و امنیتی و به ویژه مقاومت ملت بزرگ ایران در تحمل فشارها و سختی‌های اقتصادی زمینه ساز شکست سیاست فشار حداکثری شد که تکیه برداشته‌های داخل بدون چشم داشت به خارج، توجه به نیروی جوان در اداره امور، مبارزه گسترده با فساد و مفسدان اقتصادی، حفظ توان دفاعی و نظامی کشور، حضور فعال در معادلات منطقه و تسلیم نشدن در برابر چراغ سبزهای فریبکارانه مذاکره غرب می‌تواند استمرار این راه را آسان سازد. 

^{نویسنده: قاسم غفوری}