عده قابل توجهی از اهالی سینما‌ و رسانه با دیدن فیلم‌ بمب در جشنواره ماضی فیلم‌ فجر، تصور می‌کردند‌ که این فیلم در هنگام اکران‌‌ با استقبال فوق‌العاده‌ای روبه‌رو خواهد شد و به اصطلاح خواهد ترکاند. همانطور که خیلی از تماشاگران سینما این روزها با دیدن تیزر و پوستر فیلم‌ها احساس می‌کنند به دیدن یک فیلم خوب می‌روند اما بعد از تماشای آن از زمانی که برای دیدن آن صرف کردند پشیمانند.
این عده علاوه بر وجود چهره‌ای مانند لیلا حاتمی که بازی معمولا دلنشینی در آثار مختلف دارد، وجود برخی اداهای روشفکری، یا صحنه‌های کاریکاتوری به اصطلاح منتقدانه از اوضاع دهه شصت در مدارس و مضمون ظاهرا عاشقانه بمب را از دلایل پرفروش شدن آن عنوان می‌کردند؛ اما با همه این تصورات، پیش‌بینی‌ها درست از آب در نیامد و بمب معادی نترکاند و دلایل این مسئله را باید در تظاهری دانست که در سراسر فیلم جریان دارد و در عین حال فاقد اصالت و حقیقت است‌.
تظاهر در مضمونی عاشقانه‌ که قوام‌ نمی‌یابد و از فرط الکن ماندن مجبور می‌شود به کلوزآپ‌های مختلف یک‌ دختر بچه در زیرزمین پناه برده و تاکیدات‌ غیر ضروری نماید تا نقدی خام‌دستانه و غیرمنصفانه نسبت به وضعیت مدارس و سیستم آموزشی در دهه ۶۰ که به دلیل غیرمنطقی بودن ناخواسته تبدیل به کاریکاتوری‌ نه در خدمت فیلم، بلکه بر ضد و ضرر فیلم‌ می‌شود تا پاک کردن برخی شعارها در مدرسه که قرار است روشنفکرانه جلوه کنند، اما لوس و متظاهرانه‌ و اتفاقا شعاری جلوه می‌کند.
به‌ عبارتی بمب در حوزه روشنفکری، روشنفکرنما، در حوزه سیاسی، سیاست‌زده و در مقوله عشق در سطح‌ مانده و همچنین از درک حقیقت دفاع‌مقدس عاجز است.
افزون بر اینکه چهره‌ای مانند لیلا حاتمی‌ که زمانی می‌توانست یک‌ امتیاز بزرگ برای اقبال مردم‌ باشد، به دلیل تبدیل شدن به یک تیپ‌ ثابت و فاقد اوج و فرود که در فیلم‌های مختلف خود را تکرار می‌کند، نمی‌تواند‌ موج استقبال مردم‌ را به سمت خود جلب کند.
با این حال عدم فروش فیلم‌هایی مانند بمب یا عرق سرد که این دومی هم‌انتظار فروش بالایی برای آن می‌رفت را باید در هوشیاری مردمی‌ دانست‌که دیگر با فیلم‌های به ظاهر روشنفکرانه و به ظاهر معترضانه هیجان‌زده نمی‌شوند و به‌ تماشای آن‌ نمی‌نشینند و هنگامی که در می‌یابند بخشی از واقعیت‌ها در چنین فیلم‌هایی وارونه یا حذف شده‌اند، آنها نیز اینگونه فیلم‌ها را از سبد سینمایی خود حذف می‌کنند.
باید باور‌کنیم مردم دیگر حقیقتا از بازی‌های سیاسی در سینما‌ مدت‌هاست خسته شده و دلشان می‌خواهد فیلم‌هایی ببینند که به معنای واقعی سینما و در عین‌حال سرگرم‌کننده و مفید باشد.
دوره بازی‌ها و ادعاهای سیاسی در سینما به‌ پایان‌ رسیده است.
 
^{محمد دیندار}