پنجشنبه ۲۴/۳/۹۷ مشهد میزبان دکتر عیسی کلانتری بود. روزهایی که هنوز بوی خون و باروت و رد پای شکارچیان خارجی از پناهگاه حیات وحش حیدری پاک نشده بود.
فرصتی اندک اما مناسب بود تا صدای اعتراض مخالفان صدور پروانه‌های شکار را منعکس کنم.در جلسه حضوری با عیسی کلانتری از دغدغه‌های هزاران نفر گفتم.
اینکه وضعیت حیات وحش و زیستگاه‌ها شکننده‌تر از آن است که تاب حضور شکارچیان را داشته باشد.
اینکه شکارفروشی، راه کسب درآمد نیست و مسیر توسعه پایدار را نباید در خون چارپایان جست‌وجو کرد. اینکه به گواه فعالان این حوزه، اکنون فصل زادآوری حیات وحش است نه فصل شکار آنها.
گفتیم که ما احساسی نیستیم و جرممان این است که قلبمان برای محیط‌زیست ایران می‌تپد، بیش از تپش قلب شکارچیان به وقت چکاندن ماشه.
گفتیم که بدنه سازمان شما در این چند روز جز سانسور اخبار و پرهیز از بیان حقیقت کاری نکرد و در این شرایط حق داریم با تردید به این تصمیم نگاه کنیم.
گفتیم این حق ماست که نظراتمان شنیده شود و در جلسات تخصصی سازمان حضور داشته باشیم تا خروجی جلسات، وضع کنونی نباشد.
اما پاسخ‌ها و نظرات عیسی کلانتری شنیدنی بود.
مرد اول پردیسان از اولویت‌های چهارگانه سازمان محیط‌زیست گفت که توسط ریاست جمهور تبیین شده: هوای کلانشهرها، ریزگرد، پسماند و تالاب‌‌ها.
او گفت که تخصص حیات وحش ندارد و در این حوزه فقط به نظرات کارشناسی سازمانش استناد می‌کند. گفت توازن جمعیت میان نرها و ماده‌ها بر هم خورده و کارشناسان سازمان چاره را در شکار دیده‌اند.
گفت کارشناسان سازمان معتقدند قوچ پیر چندین برابر ماده‌ها آب می‌خورد. و با توجه به بی‌آبی زیستگاه‌ها، شکار قوچ باعث می‌شود به ماده‌ها آب بیشتری برسد. گفت قوچ هشت ساله مانع انتقال ژن برتر بین گله می‌شود و با شکار آن، قوچ‌های جوان با ژن بهتر فرصت جفت گیری خواهند داشت. گفت این تصمیم نتیجه بررسی حدود بیست کارشناس بوده.
در فرصت باقی مانده به دو نکته اشاره کردم.
اینکه با این توجیهات می‌توان پلنگ پیر را هم شکار کرد. به خصوص که شکارچیان خارجی حرص و ولع بیشتری برای شکارش دارند و دلار بیشتری هم پرداخت می‌کنند. و اینکه ژن هیچ حیوانی از پشت دوربین تفنگ شکارچیان قابل تشخیص نیست و به علاوه حیوانی که با شرایط اسفبار کنونی زیستگاه‌ها دوام آورده و به گفته شما پیر شده، ژن نیست، ابرژن است.

^{نویسنده: علی کشمیری}