گاه كه چرخي بزنيم در گوشه كنار ديارمان مادري را ميبينيم كه اگرچه آب چشمانش مزين به مرواريد شده اما تنها نگرانيش بابت عليرضا ي كوچكيست كه قدرت شنوايي خود را از دست داده است.
با مادر و پدران كرد زبان اين سرزمين آريايي كه باشي ميبيني به چه اندازه خوشبخت بوده اي كه به راحتي درس خوانده اي و به عبارتي براي خود قد كشيده اي تا موج نگراني در چشمان عزيزانت تبلور نيابد.
آنچه در قاب تصوير امروز نشسته در جريان بازديد از فعاليت جهادي دانشجويان در مناطق محروم كردستان رقم خورده تا دلمان را به درد آورد كه چرا مردماني از سرزمين پارس تا كنون از حداقل امكانات محروم بوده اند و اميد مي رود زين پس بهتر از قبل زندگي كنند...