غرب آسیا همچنان کانون اصلی بحرانهای جهانی است در حالی که انفجارهای خونین محور این وضعیت را تشکیل میدهد. در افغانستان در حالی ۱۸ سال از حضور نیروهای آمریکایی و ناتو در این کشور میگذرد طی روزهای اخیر انفجارهای خونین صدها کشته و زخمی برجای گذاشته است چنانکه کابل دیروز روزی خونین را سپری کرد. در سوریه نیز طی روزهای اخیر انفجارهای متعددی روی داده که دهها قربانی داشته است. در عراق نیز در برخی از مناطق شاهد انفجارهای خونین بودهایم . حال این سوال مطرح میشود که چرا چنین وضعیتی در این مناطق روی میدهد و چگونه میتوان با آن مقابله داشت؟
برخی بر این عقیدهاند که روزهای خونین بخشی از سرنوشت این کشورهاست و طی سالهای اخیر همواره این انفجارها روی داده و روند کنونی ادامه همان مسیر است. هر چند سابقه این بحرانها قابل انکار نیست اما بررسی روند تحولات این کشورها نشان میدهد که طی ماههای گذشته روندی رو به مثبت داشته و به ناگاه بر شدت انفجارها افزوده شده است. در این میان بخشی از این وضعیت را میتوان برگرفته از شرایط داخلی این کشورها دانست به عنوان مثال در افغانستان زمان انتخابات نزدیک است در حالی که مذاکرات میان دولت مرکزی و طالبان در دوحه با دخالت آمریکاییها در جریان است. در عراق همچنان برخی اختلافات سیاسی وجود دارد در حالی که جریانهای تروریستی نیز از وضعیت بحرانی برای نمایش قدرت و ادامه حیاتشان بهره برداری میکنند. در سوریه نیز مذاکرات آستانه میان دولت مرکزی و جریانهای معارض در جریان است در حالی که گروه های تروریستی که شکستهای سنگینی متحمل شدهاند برای پنهان سازی شکست به انفجارهای خونین روی آوردهاند.
این تحولات در کشورهای مذکور در حالی در جریان است که در تمام آنها یک نقطه مشترک مشاهده میشود و آن دخالتهای آمریکا و مهرههای منطقهای آن است. به عنوان مثال در افغانستان آمریکاییها به دنبال مدیریت و مهندسی انتخابات هستند در حالی که همزمان با دخالت در مذاکرات صلح میان دولت مرکزی و طالبان عملا به کارشکنی در این توافق میپردازند. در سوریه و عراق نیز آمریکاییها اقدام به ارسال سلاح و ساختن منطقه برای تروریستها کردهاند در حالی که با برخی اقدامات نظیر تحریک مناطق کردنشین به دنبال دامن زدن به این بحرانها و حتی تحریک ترکیه به اقدام نظامی هستند.
مجموع این وضعیتها نشان میدهد که این کشورها قربانی سیاستهای مداخله گرایانه آمریکا شدهاند و لذا راهکار پایان این وضعیت نیز مقابله با دخالتهای آمریکا خواهد بود. رویکردی که قطعا زمینه ساز برقراری ثبات و امنیت در این کشورها و منطقه میشود چنانکه ۱۸ سال حضور نیروهای غربی در افغانستان جز بحران و ناامنی برای این کشور نتیجهای به همراه نداشته است و مردم این کشور راه نجات کشورشان را پایان این اشغالگری میدانند تا زمان حضور بیگانگان این کشورها روی امنیت نخواهند دید.
نویسنده: علی تتماج