پس از گذشت نزدیک به یک ماه از برگزاری انتخابات جنجالی آمریکا در حالی همچنان صحت انتخابات زیر سوال است که تحرکاتی برای انتقال قدرت از ترامپ به بایدن آغاز شده است. نکته قابل توجه آنکه جو بایدن رئیس جمهور احتمالی آمریکا در پیامی در توییتر با اشاره به معرفی مقامات سیاست خارجی و امنیتی دولت آینده خود نوشت که این تیم آماده رهبری جهان است.وی در این پیام توییتری نوشت: این تیم آماده رهبری جهان و نه عقب‌نشینی از آن است. آماده مقابله با دشمنان و نه رد کردن متحدانمان هستیم و آماده ایستادن برای ارزش‌هایمان هستیم. این سخنان در حالی مطرح می‌شود که بایدن تقریبا همان تیم نظامی و امنیتی دوران اوباما را انتخاب کرده است چنانکه میشل فلورنوی به عنوان نامزد سمت رئیس پنتاگون مطرح است. حال این سوال مطرح است که با چنین مواضعی سیاست خارجی آمریکا به کدام سمت خواهد رفت؟ پاسخ به این پرسش را در سیاست‌های راهبردی آمریکا برای ۲۰۲۵ و ۲۰۵۰ می‌توان جستجو کرد. بر اساس این گزارش‌ها تهدیدات پیش روی آمریکا در کنار اقتصادهای نوظهور، قدرت یابی چین، افزایش موقعیت روسیه، حضور کشورهایی همچون کره شمالی، جمهوری اسلامی ایران، سوریه و... است که محور شرارت نامیده می‌شوند. در همین حال تامین امنیت رژیم صهیونیستی و حفظ متحدان در خاورمیانه اساس سیاست‌های آمریکا را تشکیل می‌دهد.
با توجه به این مولفه می‌توان گفت که سیاست خارجی آمریکا بر اساس بازگشت به معادلات و معاهدات بین المللی است که از یک سو اجماع سازی علیه آنچه دشمنان و تهدید منافع آمریکا نامیده می‌شود، صورت می گیرد و از سوی دیگر سیاست فشار از فشار حداکثری به فشار هوشمندانه تغییر می‌کند. بر اساس این راهبرد آمریکا به تسلیح آنچه متحدان خود می‌نامد خواهد پرداخت که تسلیح رژیم صهیونیستی، کشورهای عربی حوزه جنوبی خلیج فارس، هند، کره جنوبی و ژاپن،کشورهای حوزه پیرامونی روسیه همچون اوکراین، اسلوونی و لتونی و لیتوانی، ادامه تحرک نظامی در خاورمیانه البته به صورت محدود، تقویت نظامی برخی کشورهای آفریقایی و آمریکایی لاتین در جمع این سیاست قرار خواهد گرفت. در اصل این جمله بایدن نشان می‌دهد که وی همان سیاست‌های دوران ترامپ را ادامه خواهد داد با این تفاوت که ترامپ با جنجال و برهم زدن زمین بازی این اقدام را صورت می‌داده و بایدن با ادعای دیپلماسی و اجماع سازی. این نوع رفتارها یعنی آنکه در ۴ سال آینده نیز تغییری در سیاست‌های آمریکا ایجاد نمی‌شود و همچنان سیاست تحریم و تهدید محور اقدامات سیاست خارجی آمریکا را تشکیل می‌دهد. 

^{نویسنده: قاسم غفوری}