پرورشی مهم‌ترین بخش نظام تعلیم و تربیت است اما این مهم بودن فراتر از کاغذ و رسانه نرفته است.
پرورشی با وجود گذشت یک چله کارهای نکرده، گام نرفته زیاد دارد و بهتر باشد بگوییم کارهای کرده جز مکررات مناسبات چیزی نبوده است.
بهترین اسم برای پرورشی مدیریت امور مناسبات است و تفاوت چندان زیادی با بخش‌های تکلیفی در ادارات ندارد و این نگره سطحی و کارمندی از پرورشی جز اسمی بی‌مسما و ماهیتی بی‌هویت نگذاشته است.
پرورشی، درگذشته مانده است و جز چند سالی محدود روی نوآوری و تحول به خود ندیده است؛
مردانی که قرار بود این پیکره را حیات ببخشند یا نیامده و یا نتوانستند و یا تسلیم اوضاع زمانه و فضای سنگین سیاست و مدیریت و مصلحت شدند.
من هم مثل خیلی‌ها بر این باورم که پرورشی برای رهای از روزمرگی باید دست به تحولی شگرف بزند و حداقل اینکه سالی آزمایشی فتیله‌اش را پایین کشیده و امور را به مدارس بسپارد و دست به برنامه‌ریزی اصولی بزند.
تربیتی که برآیندی جز چند جشنواره و مسابقه و فعالیتی که به ضرب رابطه و هزینه، مصرف رسانه می‌یابد و به غلط خود شیفتگی ایجاد می‌کند، مناسب انتظارات و مطالبات نمی‌تواند باشد. پرورشی اگر قرار بر چند حرکت نمایشی و رسانه‌ای باشد چرا اسم خود را به معاونت مناسبت‌ها و گزارش فعالیت‌های فرهنگی نمی‌گذارد؟

^{نویسنده: محمدابراهیم محمدی}