۱۴ فوریه (۲۵ بهمن) برای مردم بحرین روزی مهم و ماندگار است. بحرینی‌ها در سال ۲۰۱۱ همزمان با اوج گرفتن روند حرکت‌های مردمی کشورهای عربی نظیر مصر، تونس، لیبی، یمن، عربستان علیه ساختارهای حاکم، قیامی سراسری را علیه دیکتاتوری و سرکوب‌گری‌های آل‌خلیفه آغاز کردند. اکنون در حالی ۹ سال از آغاز حرکت مردم بحرین می‌گذرد که روند تحولات بحرین نکاتی قابل توجه را نشان می‌دهد. در یک سوی معادله ملت بحرین قرار دارند که مطالبه آنها برخورداری از حقوق اولیه شهروندی یعنی انتخابات آزاد، پایان حاکمیت نظام سلطنتی آل خلیفه، اتمام وابستگی و سلطه عربستان، آمریکا و انگلیس بر کشورشان و حمایت از فلسطین به جای رویکرد سازشکاران با رژیم صهیونیستی می‌باشد. آنها تاکید دارند که خواستار داشتن کشوری آزاد و مستقل با ساختاری مردمی هستند. این مطالبات به حق مردم در حالی مطرح شده که واکنش آل‌خلیفه از ابتدا بر اساس سرکوب و کشتار استوار شده است. نیروهای عربستانی تحت عنوان سپر جزیره وارد بحرین شده که در کنار نیروهای آمریکایی و انگلیسی به سرکوب و بازداشت مردم بحرین پرداخته‌اند. بازداشت و زندانی شدن، لغو تابعیت و اعدام بخشی از واکنش آل‌خلیفه به مطالبات مردم است. غیر قانونی عنوان کردن جریان‌های سیاسی همچون الوفاق، بازداشت‌های گسترده همچون بازداشت علی سلمان دبیر کل جریان الوفاق، اخراج و لغو تابعیت شیخ عیسی قاسم عالم برجسته جهان اسلام، سرکوب مراسم‌های مذهبی همچون مراسم‌های عاشورا و اربعین حسینی و ویران کردن مساجد و حسینیه‌ها ، محاصره و تحریم دسته جمعی مردم نظیر آنچه در قبال منطقه الدرازه ( محل سکونت شیخ عیسی قاسم )صورت داده‌اند، تنها بخشی از اقدامات آل‌خلیفه علیه مردم است.
در کنار این مباحث اما نوع واکنش مدعیان حقوق بشر در قبال این تحولات قابل توجه است. کشورهای غربی که ادعای آزادی بیان سر می‌دهند و با این ادعا به حمایت از آشوب و اغتشاش در عراق، ایران، سوریه و لبنان می‌پردازند در برابر سرکوب مردم نه تنها راه سکوت در پیش گرفته اند بلکه خود به حمایت و همراهی با این سرکوب‌ها پرداخته‌اند. گزارش‌ها نشان می‌دهد که نیروهای آمریکایی و انگلیسی عامل اصلی شکنجه زندانیان در زندان‌های آل‌خلیفه هستند در حالی که زندانیان نیز در بدترین شرایط در زندان‌های آل‌خلیفه به سر می برند. در اصل این مدعیان حقوق بشر به خاطر منافعشان در بحرین از جمله استمرار اشغال نظامی این کشور در برابر کشتار و سرکوب مردم بحرین راه حمایت از سرکوب در پیش گرفته‌اند. با تمام این تفاسیر ملت بحرین در طول ۹ سال انقلابش نشان داده که حاضر به دست کشیدن از حقوقش نیست و با تمام توان در برابر سرکوب‌گری‌های آل‌خلیفه و حامیان سعودی و غربی اش ایستادگی خواهد کرد. حرکت مردم بحرین را می‌توان نمادی واقعی از بیداری اسلامی دانست که محور آن را پایداری و ایستادگی مردم برای تحقق حقوقشان تشکیل می‌دهد. 

^{نویسنده: قاسم غفوری}