یکی از شاخصه های امپراطور، حاکم یا هر فرد بالادست نسبت به فرو دستان خود این است که فرد بالادست اراده ی خویش را بر فرودستان خود تحمیل و بر زندگی ایشان جاری می کند. مثلا حاکم اراده می کند تا فلان میزان مالیات را دریافت کند همین عامل باعث می شود تا وضعیت معیشت و اقتصاد مالیات دهندگان تحت تاثیر قرار بگیرد و در واقع تابعی شود از اراده ی فرد یا سازمان بالادستی.
امروزه با تغییر سبک زندگی این کنترل کننده ی افکار عمومی است که نبض حیاتی و اصلی جامعه را در دست دارد. یعنی هر فرد و جریانی که بتواند افکار عمومی را با اهداف و اغراض خود هم جهت کند حتما می تواند آنچه را در پی آن است به دست آورد. در جهان امروز این رسانه ها هستند که با کنترل افکار عمومی اهداف خویش را دنبال کرده و به نتایج مطلوب می رسند و در مواردی نیز دولت ها را به دام می اندازند و موجب می شوند تا دولت ها به گونه ای عمل کنند که رسانه ها می خواهند. البته آنچه در مورد اثرگذاری رسانه ها حتما بسیار پر اهمیت است گستردگی و نیز طرف اطمینان بودن ایشان است که این عوامل نیز خود تابع سطح آگاهی جامعه و نیز سطح دسترسی به اطلاعات در بین افراد جامعه است. یعنی جامعه ای که در آن آگاهی در سطح بالایی وجود ندارد حتما اطلاعات پایش نشده می تواند ایجاد بحران نماید و برای کشور و یا حداقل بخشی از آن دردسر آفرین باشد. البته این نوشتار در پی این نیست تا عوامل اثرگذاری و عدم اثرگذاری رسانه ها بر جامعه را بررسی کند بلکه نگارنده تلاش دارد تا بگوید که رسانه ها خصوصا طیف تعاملی از ایشان در جهان امروز حاکمان علی الطلاق در میان توده ها هستند .مثلا در کشور ما ویروسی در حال جولان دادن است ویروسی که نسبت به موارد مشابه فقط شدت شیوع بالاتری دارد و فاقد اثرگذاری و کشندگی بیشتر است . اما آنچه ما شاهد آن هستیم این است که هر چه این نکته و سایر نکات توسط متخصصین امر گوشزد می شود و رسانه های معتبر بر القای آن تاکید می کنند متاسفانه نمی توانند از شدت آشفتگی ذهنی عموم جامعه بکاهند زیرا آنچه حرف اول و آخر را می زند امپراتوری رسانه هایی است که به هیچ مرجع رسمی و یا حتی غیر رسمی پاسخگو نیستند . توان عملیاتی این رسانه به اندازه ای است که دولت را نیز مجبور می کند با ورود خود بر شدت شایعه ها بیفزاید بدین بیان که دولت از سویی تلاش می کند تا با روشنگری دغدغه ی ایجاد شده را فرو بنشاند اما از سوی دیگر با تعطیل کردن برخی مراکز در عمل شایعه ها را تائید می کند در حالی که حتما سیاست دولت این نیست که شایعه ها را تائید و تشدید نماید، ولی با فشار امپراتور بی چون و چرای ذهن مردم راهی جز تسلیم ندارد. زیرا اگر بخواهد با خونسردی و بی تفاوتی از کنار ماجرا بگذرد محکوم به بی مسئولیتی خواهد شد و اگر با تعطیل کردن مراکز و اماکن و تبع آن اقتصاد با موضوع مواجه شود حتما در زمین رسانه ها بازی کرده است و شایعات را تشدید نموده است کاری که در شرایط موجود اقتصادی مانند سمی مهلک در جان جامعه خواهد نشست.
در واقع رسانه ها در شطرنج سیاست دولت را با «گزینه ی دشوار» مواجه کرده اند. اما مانند همیشه روی دیگر سکه ی تهدید فرصت است و فرصتی که این ویروس برای جامعه ی ما ایجاد کرد تبدیل شدن تابلویی بود که ضعف های جامعه ی ما را نمایان کرد .در واقع کرونا بیش از اینکه نقص سیستم دفاعی افرادی محدود را نشانه رفته باشد تبدیل به نموداری شده تا ضعف های موجود در برخی ارکان اجتماع ما نمایان شود . احتکار ها و بالا بردن برخی اجناس مانند ماسک و... واقعا جای بسی تاسف دارد اگر با دیدی دقیق به موضع بنگریم مسئله احتکار ماسک و... با خرید سکه و ارز تفاوت می کند زیرا در موضوع دوم افراد خریدار به دلیل عدم ثبات اقتصاد و امید به رشد در کالایی غیر مصرفی تلاش می کردند تا مانع از دست رفتن ارزش سرمایه ی خویش شوند ولی در موضوع احتکار اقلامی مانند ماسک اصلا چنین توجیهی قابل قبول نیست . از موراد دیگر که رسانه امپراتوری خویش را در آن نمود می دهد و دولتمردان در تمامی سطوح باید به آن توجه کنند کم کردن احساس امنیت و بالا رفتن حالت «انتظار بحران » است. که در آن بخشی از جامعه نسبت به هیچ چیز اطمینان ندارند و مدام منتظر این هستند تا اتفاقی خارج از کنترل پدید بیاید این در حالیست که ایران مانند جزیره ای امن در منطقه ی بحران زده غرب آسیاست اما قدرت رسانه به قدری است که امنیت ملموس در سایه ی شایعات مخرب کم رنگ و کم اهمیت جلوه می کند. 

^{نویسنده: فرهاد ملا امینی}