از بازیکنی که همه عضلاتش «لاکتیکی» شده و سنگین و خسته است، نمی‌توان انتظار استارت‌های انفجاری برای ضدحمله داشت و درایت فنی ایجاب می‌کند که مربی او را با مدافع چابک نفوذی برای ضدحمله جایگزین کند.
حسن روحانی، رئیس‌جمهور کشورمان در دیدار ایرانیان مقیم سوئیس، در بخش مهمی از سخنان خود گفت: " آمریکایی ها مدعی شده‌اند که می‌خواهند به طور کامل جلوی صادرات نفت ایران را بگیرند. آنها معنی این حرف را نمی فهمند، چرا که این اصلا معنی ندارد که نفت ایران صادر نشود و آن وقت نفت منطقه صادر شود. اگر شما توانستید این کار را بکنید تا نتیجه اش را ببینید." این جملات که به نوعی به رخ کشیدن ابزارهای قدرت ژئوپلیتیک جمهوری اسلامی است، در ادبیات روابط بین‌الملل به عنوان «دیپلماسی هجومی» دسته‌بندی می‌شود، یعنی سخن گفتن از ابزارهای موجود و موثر برای مقابله، با لحنی غیرمستقیم، در مقابل مواضع دشمنانه از بیرون مرزها.
چندی پیش هم وزیر کشور، علی رحمانی فضلی، درباره دو بحث مهم تجارت مواد مخدر و به خصوص مهاجران غیرقانونی (که مساله روز و اولویت اروپایی‌هاست) گفت: «اگر این نگاه نباشد کافیست ٢۴ ساعت وزیر کشور غفلت کند تا هزاران پناهنده و چند تن ماده مخدر از مرزها عبور کند.»
دولت روحانی در سال ۹۲ ذیل گفتمان «اعتدال» و با راهبرد «تعامل و مذاکره با دنیا» برای رفع مشکلات اقتصادی کشور سکان قوه مجریه را در دست گرفت. ساختار و شاکله‌ی دولت «تدبیر و امید» بر مبنای همین ایده «تعامل» شکل گرفت و کابینه بر همین مبنا چیده شد که در نوک پیشانی آن دکتر محمد جواد ظریف در کسوت وزیر خارجه بود. از این رو، شاید حتی بیشتر از خود رئیس‌جمهور، این ظریف بود که در دولت یازدهم، نماد دولت در اذهان عمومی بود. تجلی تام و تمام دیدگاه و ذهنیت حاکم بر دولت، بعد از شروع، ادامه و به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته‌ای یک چیز بود: برجام.بر همین مبنا، از یک سو شاهد بودیم که عباس آخوندی عملا کلیت کارکرد وزارتخانه بسیار مهم خود را در حوزه مسکن و شهرسازی به «برجام» هواپیمایی و خرید اِیرباس و بویینگ گره زد (که در نهایت با دبه کردن قابل انتظار هر دوی این شرکت‌ها، پروژه شکست خورد) و هر جا هم که او به طور اتفاقی وارد حوزه‌های دیگر، چون صنعت ریلی شد.
این فهرست را در کابینه و تیم همکاران آقای روحانی می‌توان ادامه داد. اما اگر بخواهیم به اجمال و به زبان ساده سخن بگوییم، باید از تمثیل استفاده کنیم. تیم فوتبالی را در نظر بگیرید که طبق استراتژی سرمربی برای دفاع مطلق بسته شده است. حال اگر تیم مورد نظر در یک مسابقه در شرایطی قرار بگیرد که باید حتما گل بزند که به مرحله بعد برود، آیا از تیمی تمام دفاعی که حتی تک مهاجم آن هم مامور یارگیری و دفاع است، می‌توان انتظار بازی هجومی برای رسیدن به گل داشت؟ آیا اصول بدیهی عقلی ایجاب نمی کند که سرمربی در وهله اول، برای رسیدن به بازی هجومی تغییراتی در ترکیب تیم خود ایجاد کند و مثلا به جای یک مهاجم، با دو مهاجم بازی کند، جای یکی از دو هافبک دفاعی را به یک بازی ساز وسط زمین بدهد، مدافع کنار فیزیکی و سنگین خود را با یک مدافع نفوذی چابک با استارت‌های انفجاری برای ضدحمله جایگزین کند و.. مشرق
دریافت صفحه با کد QR