افغانستان که سالها اشغالگری ارتش سرخ شوروی سابق، سالها جنگ داخلی و ۲۰ سال اشغالگری را تجربه کرده است طی هفته‌های اخیر تجربه‌ای جدید را پیش رو دارد و آن افغانستانی بدون حضور اشغالگران است. حال این سوال مطرح است که افغانستان جدید چگونه می‌تواند ضمن عبور از درد و رنج‌هایی که در چند دهه اخیر متحمل شده است، برای ساختن آینده‌ای روشن گام بردارد؟ نکته مهم آن است که اولویت اول ‫افغانستان‬ ثبات و آرامش است. آنچه در طول ۲۰ سال حضور اشغالگران رقم خورده است، وجود افغانستانی چند پاره است که عملا با بحران امنیت و ثبات مواجه است. امنیت برگرفته از ساختاری است که در آن جنگ و نزاع نباشد و ثبات به معنای پایدار بودن ساختار سیاسی، اقتصادی ، اجتماعی و امنیتی می‌باشد که زمینه ساز پیشرفت و کاستن از درد و رنج مردم می شود. رویکرد یک جانبه گرایانه آمریکا چنان بوده است که سالها به دنبال حذف برخی جریان‌های افغانی همچون طالبان بوده و در دو سال اخیر با حذف سایر جریان‌ها صرفا به مذاکره با طالبان پرداخته که نتیجه این رویکرد بحرانی است که امروز با فرار اشغالگران گریبان افغانستان را گرفته است. جالب توجه آنکه آمریکایی‌ها در حالی ۲ سال به مذاکره و دادن امتیازات گسترده به طالبان پرداخته‌اند که امروز بویژه در حوزه رسانه‌ای ضمن رد طالبان چنان عنوان می‌کنند که از جریان‌های ضد طالبان حمایت می‌کنند. رفتاری که بیانگر بعد دیگری از دوگانگی رفتاری آمریکایی ها در قبال افغانستان است که هدف آن را می‌توان دمیدن در آتش جنگ داخلی در این کشور دانست. بر این اساس راهکار رسیدن افغانستان به امنیت و ثبات باید مولفه‌هایی داشته باشد و بی‌توجهی به ضرورت ایجاد حکومت فراگیر، مداخله خارجی و استفاده از ابزار نظامی به جای گفتگو برای پاسخگویی به مطالبات اقوام و گروه‌های اجتماعی، نمی‌تواند زمینه ساز تحقق این مهم باشد. روندی که نگرانی‌های اصلی دوستان مردم افغانستان مانند جمهوری اسلامی ایران را که همواره در کنار ملت این کشور بوده و امنیت و ثبات آن را امنیت خود و منطقه می‌داند، را به همراه داشته است. گروه‌ها و قبایل افغان از طالبان گرفته تا سایر گروه‌ها از جمله در پنجشیر باید به این امر توجه داشته باشند که سرنوشت این کشور در گرو همگرایی و گفت و گو رقم می‌خورد و رویکرد به کسب قدرت از طریق سلاح جز تحقق اهداف اشغالگران برای تحقیر جهانی افغانستان و گرفتار آمدن در جنگ داخلی نتیجه‌ای به همراه نخواهد داشت.

^{نویسنده: فرامرز اصغری}