ابوالفضل جلیلی درباره راهکارهای مطلوب برای رسیدن به بازارهای جهانی گفت: قبل از هر کاری فیلمسازان با فیلمهای خوب می‌توانند پخش کننده پیدا کنند و در بازارهای جهانی مطرح شوند.
بخش پایانی برنامه گذشته هفت، به میزگرد اختصاص داشت که درباره «راهکارهای حضور سینما در بازارهای جهانی» با حضور محمد اطبایی (پخش کننده فیلم)، ابوالفضل جلیلی (کارگردان)، حس نجاریان (کارشناس سینما) و شهرام مکری (کارگردان) برگزار شد.
حسن نجاریان در خصوص راهکارهای مناسب برای حضور سینمای ایران در مجامع جهانی گفت: به نظرم باید داشته‌هایمان را بشناسیم و به آنها ارج نهیم و بر اساس آن برنامه‌ریزی‌هایی را برای آینده در نظر بگیریم و مشکلات را رفع کنیم. وی افزود: اتفاقاتی تا به الان در بخش بين‌الملل افتاده که دارای نقاط قوت و ضعف است، ما باید نقاط قوت را ببینیم و درباره آنها صحبت کنیم.
نجاریان در پاسخ به این سئوال که در فضای امروز چه باید کرد گفت: سازوکارهای اساسی کار تغییری نکرده است، باید طوری برنامه ریزی کرد که از روشهای قبلی با شیوه جدید استفاده کنیم. در بازارهای برلین و کن بسیاری از شرکت کنندگان با وجود بودن اینترنت و ... باز به شکل حضوری با هم گفت‌وگو مي‌کنند.
محمد اطبایی درباره حضور سینمای ایران در مجامع بين‌المللی گفت: نزدیک به ۶۰ سال است که در مجامع بين‌المللی حضور داریم، در این مدت بیش ۳۰ هزار حضور داشته‌ایم و تا پایان سال نود و سه، دو هزار و ۹۲۹ جایزه بين‌المللی کسب کردیم، ۶۶۰ داوری داشتیم. وی ادامه داد: از سال پنجاه و هشت تا پایان نود و سه، ۲۹ هزار و ۳۵۳ حضور بين‌المللی داشتیم که ۲۷۷۷ جایزه دریافت کردیم. نزدیک به ۷۰ حضور جهانی در هر ماه داشتیم و در هر ماه به طور متوسط ۶.۵ جایزه گرفتیم.
اطبایی افزود: افتخاراتی که سینمای ایران برای کشور کسب کرده، در هیچ حوزه ای نظیر نداشته است. با توجه به این حجم از افتخارات و با توجه به جایگاهی که سینما و سینماگران به وجود اورده‌اند باید تحلیل جدی در مورد آنچه که تا کنون انجام شده و با توجه به فضا و سازوکارهای جدیدی که کشورهای دیگر به دنبال ان هستند، صورت گیرد.
اطبایی ادامه داد: بحث جشنواره و بازار از هم جدا نیست، در حال حاضر چند سینما در دنیا بازار را در اختیار خود قرار داده‌اند، (سینمای امریکا، بالیوود و برخی از کشورهای اروپایی)، بخش عمده ظرفیتهای نمایشی دنیا به سینمای بدنه هالیوود و....اختصاص دارد و بخش اندکی برای سینمای هنری و مستقل است، این ظرفیت در حال کم شدن است و با این وجود خریدار و پخش کننده هم کم مي‌شود از طرف دیگر با ورود دیجیتال حجم تولید در بسیاری از کشورها بالا رفته است.
وی ادامه داد: در بازار رقابتی که حجم آن کوچکتر نیز شده است، باید سازوکارهای مناسب را پیدا کنیم، چون سینمای ما به عنوان یک سینمای هنری و مستقل چاره ای جز دیده شدن ندارد و بهترین راه دیده شدن هم جشنواره است.از طرف دیگر با کم شدن ظرفیتهای نمایشی، جشنواره‌ها رویکرد دیگری پیدا کرده‌اند و در بسیاری از کشورهای جهان برای اکران فیلمهای مستقل سینمایی وجود ندارد بنابراین جشنواره‌ها آن ظرفیت را پر کرده اند.
شهرام مکری درباره موضوع گفت‌وگو بیان کرد: وقتی بحث کارشناسی اتفاق مي‌افتد جای ارقام و آمار خالیست، با توجه به آمار متوجه مي‌شویم که فیلمهایمان در چه سطحی بودند و هستند، آیا باعث سرافکندگی ما بوده‌اند یا باعث سربلندی و... این کارها باعث برطرف شدن بسیاری از بحثها در جشنواره‌ها مي‌شود.
مکری درمورد بازار جهانی گفت: نباید دو عنصر مهم بازار یعنی هم طبقه بودن از لحاظ اقتصادی و رقابت را نادیده بگیریم. ما جزیره ای به نام سینمای ایران ساخته‌ایم و در این جزیره هیچ ارتباط اقتصادی با سینمای جهان نداریم اما توقع داریم که در بازار سینمای جهان حضور داشته باشیم.
ابوالفضل جلیلی درباره راهکارهای مطلوب برای رسیدن به بازارهای جهانی گفت: قبل از هر کاری فیلمسازان با فیلمهای خوب می‌توانند پخش کننده پیدا کنند و در بازارهای جهانی مطرح شوند.
اطبایی در ادامه صحبتهای جلیلی گفت: با نظر آقای جلیلی موافقم که فیلم باید خوب باشد اما راهکار اصلی و حلقه مفقوده، پخش کننده است، در تاریخ سینمای ایران بسیاری از فیلمهای خوب و با کیفیتی داریم اما متأسفانه به دلیل نداشتن پخش کننده خوب در مجامع جهانی به جایی نرسیده اند.
نجاریان در ادامه گفت‌وگوها بیان کرد: در مرحله اول باید فیلم خوبی داشته باشیم و بعد پخش کننده‌های متعددی باشند تا بتوانند فیلمسازان را حمایت کنند.
مکری در ادامه صحبتهای نجاریان گفت: حتمأ باید فیلم خوب ساخته شود و فیلمسازان در به دست اوردن پخش کننده‌های خوب با هم رقابت کنند و پخش کننده‌ها هم باید در کشف کردن فیلمهایی که ریسک پذیرترند رقابت داشته باشند.
مکری در ادامه افزود: اگر به بازار بين‌الملل فکر مي‌کنیم باید تعریفی از فیلم سودآور داشته باشیم، به نظرم این فیلمها فیلمهایی هستند که در جشنواره‌ها مطرح بوده اند.
اطبایی در پاسخ به این سئوال که به جز پخش کننده، چه ویژگی‌ها و عوامل دیگری مي‌توانند موجب حضور سینمای ایران در مجامع جهانی باشند گفت: به نظرم جشنواره‌ها و اکران جهانی پایان دنیا نیستند و قرار نیست همه فیلمها اکران جهانی بگیرند. در سال ۲۰۱۴ ، ۱۲۴ فیلم بلند تولید کرده بودیم که پنجاه فیلم حداقل یک نمایش بين‌المللی داشتند یعنی در حدود ۴۰ درصد، در هیچ یک از سینما‌هاي جهان این رقم وجود ندارد. سینمای «هالیوود»و «بالیوود» تنها بیست درصد از بازارها و نمایشها را در اختیار دارند. وی ادامه داد: در ایران اشتیاق زیادی برای رسیدن به بازارها وجود دارد، ولی این کار باید مورد بررسی و اسیب شناسی قرار گیرد چون ظرفیت سینمای ایران برای حضور در مجامع بين‌المللی در حد زیادی نیست.
اطبایی افزود:پنج شرکت خصوصی و فرد حقیقی و هفت نهاد رسمی و دولتی داریم که به عرضه و پخش فیلمها مي‌پردازند. بخش خصوصی در این راه با توجه به تحریمهایی که بوده، در رقابت با نهادهای رسمی و دولتی موفق تر عمل کرده است.
وی ادامه داد: بودجه ای که برای کلیت سینمای ایران در نظر گرفته شده تنها برای ساخت فیلمهای بدون پتانسیل و ظرفیت در اختیار بنیاد فارابی قرار گرفته است.
نجاریان در ادامه صحبتهای اطبایی گفت: نباید فضایی ایجاد کنیم که مانع کار دوستان شویم؛ مثلأ ما دوربین دیجیتال در فارابی وارد نکردیم تا کسانی که در آنجا فعالیت مي‌کنند متضرر نشوند. وی ادامه داد: ما قصد رقابت با بخش خصوصی را نداشتیم بلکه تمهیداتی اندیشیده شده تا بخش خصوصی بتواند از ان استفاده کند.
نجاریان در پایان گفت:فیلمسازان، تهیه کنندگان و کارگردانان باید خودشان را با شرایط و بحث بين‌الملل تطبیق دهند و نسبت به مسائل بی‌تفاوت عمل نکنند.
مکری در ادامه صحبتهای نجاریان گفت: نمی‌توانیم سیاست دوگانه ای داشته باشیم، مثلأ اگر بخواهیم فیلمهایمان را به بازارهای جهانی بفرستیم نیاز به پهنای باند بالا داریم و نمی‌توانیم از اینترنت ملی استفاده کنیم (این کار همان جزیره ساختن است)، اگر بخواهیم با اینترنت هم، بخشی از بازار جهانی باشیم باید متصل باشیم.
اطبایی در پایان گفت: معتقدم که دوره فعالیت و کارهای اجرایی «فارابی» و امثال آن به سر آمده و باید با اقدام آقای ایوبی رسمأ جلوی فعالیتهای اجرایی نهادهای رسمی و دولتی در این حوزه گرفته شود. زیرساخت‌های لازم باید فراهم و از بخش خصوصی حمایت شود. وی ادامه داد: عنصری به عنوان پخش کننده بين‌المللی، عنصر کمیابی است، در جشنواره «کن» در روزهای آینده، از کل منطقه آسیای جنوبی و خاورمیانه تنها پانزده پخش کننده حضور دارند که هفت نفر از هند، چهار نفر از ایران، دو نفر از ترکیه و دو نفر از امارات هستند.
