چرا شرکت های بورس نمی تواند آن طور که باید و شاید نقش خود را در اکوسیستم بازار سرمایه ایفا کنند؟
در اکثر کشورهای دنیا، شناخته شده ترین و پرارتباط ترین نهادی که در بازار سرمایه وجود دارد، شرکت های بورس هستند. به عبارت دیگر، این بورس ها هستند که در حوزه سرویس و خدمات، توسعه ابزار و بهبود ابزار فعالیت می کنند و در پس آنها، سازمان های نظارتی مثل سازمان بورس، عمدتا در حال تعامل با نهادهای تصمیم گیری برای بحث حل مسائل کلان بازار سرمایه هستند.
زمانی که سازمان کارگزاران بورس اوراق بهادار تهران و یا کارگزاران فلزات و کشاورزی تبدیل به نهاد شرکتی شدند، ایجاد یک نهاد شرکتی با چارچوب خصوصی از دل یک نهاد غیر دولتی، با هدف حرکت شرکت های بورس به سمت ایجاد نهادهایی در حال توسعه، با مزیت های فراوان بود که بتواند شرکت های بورس را تبدیل به نهادهای تاثیرگذار در بازار کرده وآنها انگیزه و استقلال مالی داشته باشند.
فرآیند شرکتی شدن بورس ها در ایران بسیار سریعتر از برخی بازارهای سرمایه دنیا رخ داد و قدم بزرگی بود برای اینکه این بورس بتواند سریعتر به ساختارهایی برسند که درکشورهای توسعه یافته برای بورس ها وجود دارد.
اما مساله اصلی در این میان، آن بود که بعد از این اتفاق، شرکت های بورس چارچوب و اهداف مشخصی برای پیشرفت نداشتند و به مرور زمان بسیاری از بورس ها نقش خود را در ایجاد معادلات اجرایی بازار سرمایه از دست دادند. از سوی دیگر متولیان آن نتوانستند به گونه ای عمل کنند که این بورس آنطور که باید شناخته شود و بی شک بخش اعظم این مساله را می توان به ناتوانی دربرقراری ارتباط مطلوب با فعالان بازار و البته نداشتن رسانه نسبت داد.
با توجه به این موارد ، استفاده از مدل های بین المللی نسبت برای تقویت بورس ها ضروری به نظر می رسد. همچنین بورس ها باید بیاموزند که پیش خوان ارایه خدمات هستند و پیرو این مساله، باید کیفیت خدمات به مشتریان بازار سرمایه را افزایش داده و با برعهده گرفتن دغدغه ارتباط با مشتریان، فعالان و رسانه ها در بازار سرمایه، نسبت به این موضع در هر شرایطی حساس باشند.
شرکت های بورس در کنار این موارد، باید مسئولیت هایی از قبیل نوسانات بازار سهام، نوسانات بازار آتی و نقد شوندگی سهام و ابزارها ی مورد نیاز جهت سرمایه گذاری قابلیت معامله دربازار بدهی را برعهده بگیرند. از سوی دیگر، از ابتدایی ترین کارهایی که باید بورس ها انجام دهند، این است که برنامه های مشخص و قابل ارزیابی جهت توسعه بازار سرمایه به ویژه در سطوح خدمت، ابزار، IT و ارتباطات ارایه کنند و نسبت به آن پاسخگو باشند.
بی شک اگر بورس ها دراین مسیر گام برندارند، چرخ توسعه بازار سرمایه و فرمان آن که دراختیار بورس هاست نخواهد چرخید، چراکه بورس ها منفعلانه عمل کرده و سازمان بورس با حجم زیادی از مسئولیت، کار و تنش در سطوح کلان، بعضا نخواهند توانست نسبت به ارایه خدمات به نحو احسن اقدام کند.
زمانی که سازمان کارگزاران بورس اوراق بهادار تهران و یا کارگزاران فلزات و کشاورزی تبدیل به نهاد شرکتی شدند، ایجاد یک نهاد شرکتی با چارچوب خصوصی از دل یک نهاد غیر دولتی، با هدف حرکت شرکت های بورس به سمت ایجاد نهادهایی در حال توسعه، با مزیت های فراوان بود که بتواند شرکت های بورس را تبدیل به نهادهای تاثیرگذار در بازار کرده وآنها انگیزه و استقلال مالی داشته باشند.
فرآیند شرکتی شدن بورس ها در ایران بسیار سریعتر از برخی بازارهای سرمایه دنیا رخ داد و قدم بزرگی بود برای اینکه این بورس بتواند سریعتر به ساختارهایی برسند که درکشورهای توسعه یافته برای بورس ها وجود دارد.
اما مساله اصلی در این میان، آن بود که بعد از این اتفاق، شرکت های بورس چارچوب و اهداف مشخصی برای پیشرفت نداشتند و به مرور زمان بسیاری از بورس ها نقش خود را در ایجاد معادلات اجرایی بازار سرمایه از دست دادند. از سوی دیگر متولیان آن نتوانستند به گونه ای عمل کنند که این بورس آنطور که باید شناخته شود و بی شک بخش اعظم این مساله را می توان به ناتوانی دربرقراری ارتباط مطلوب با فعالان بازار و البته نداشتن رسانه نسبت داد.
با توجه به این موارد ، استفاده از مدل های بین المللی نسبت برای تقویت بورس ها ضروری به نظر می رسد. همچنین بورس ها باید بیاموزند که پیش خوان ارایه خدمات هستند و پیرو این مساله، باید کیفیت خدمات به مشتریان بازار سرمایه را افزایش داده و با برعهده گرفتن دغدغه ارتباط با مشتریان، فعالان و رسانه ها در بازار سرمایه، نسبت به این موضع در هر شرایطی حساس باشند.
شرکت های بورس در کنار این موارد، باید مسئولیت هایی از قبیل نوسانات بازار سهام، نوسانات بازار آتی و نقد شوندگی سهام و ابزارها ی مورد نیاز جهت سرمایه گذاری قابلیت معامله دربازار بدهی را برعهده بگیرند. از سوی دیگر، از ابتدایی ترین کارهایی که باید بورس ها انجام دهند، این است که برنامه های مشخص و قابل ارزیابی جهت توسعه بازار سرمایه به ویژه در سطوح خدمت، ابزار، IT و ارتباطات ارایه کنند و نسبت به آن پاسخگو باشند.
بی شک اگر بورس ها دراین مسیر گام برندارند، چرخ توسعه بازار سرمایه و فرمان آن که دراختیار بورس هاست نخواهد چرخید، چراکه بورس ها منفعلانه عمل کرده و سازمان بورس با حجم زیادی از مسئولیت، کار و تنش در سطوح کلان، بعضا نخواهند توانست نسبت به ارایه خدمات به نحو احسن اقدام کند.
