دمش گرم. دمشان گرم. (لطفا دُم خوانده نشود.) هم مسیح و هم این «شاپرک» تازه از پیله بیرون زده. یعنی خدمتی که اینها در راستای تنویر پروژه‌های غربی و «عریان» کردن عداوت دشمن می‌کنند، دولت‌مردان و دستگاه دیپلماسی ما نمی‌کنند.
هر چه از خارجی‌ها می‌گیرند نوش جان‌شان. همه‌ی دستخوش‌های دلاری از شیر مادر حلال‌تر.
من اگر بودم به جای بیلبورد و بنر و تبلیغات محیطی و غیرمحیطی برای نشان دادن نقشه‌های دشمن، دستور می‌دادم، روی تمام «پست‌های برق» به جای آنکه سطح «شیب»دار درست کنند، آنها را با یک «چوب» و «لچک» بر فرازِ آن بیارایند!
اینطوری مردم می‌توانستند هر روز ببینند چه رکبی خوردند، از آنهایی که نان و آب‌شان را غرب می‌دهد.
آنها که «ژست» دلسوزی برای مردم می‌گیرند و با یک قاچ «پیاز» ناقابل، چنان اشکی برای «حقوق بشر» و «حقوق زنان» می‌ریزند، که بیا و ببین. اما پایش که بیفتد نه تنها «زلف» که همه‌ی هست و نیست خود (و حتی همه‌ی وطن‌دوستی‌شان) را بر باد می‌دهند تا بتوانند چند سِنتی ته پیاله‌ی خالی‌شان «کاسب» شوند.
داستان این دخترکِ مکشوفه‌ی سر از پارلمان کانادا درآورده، بیش از آنکه ناراحت‌کننده و متاثرکننده باشد، خنده‌دار است.
ناراحت می‌شویم از این همه بی‌غیرتی و بی‌حیایی. متاثر می‌شویم از آینده این جماعت که عن‌قریب مثل دستمال کاغذی مستعمل (از آن «رول»هایی که توی سرویس‌های بهداشتی همیشه هست و کنارش یک سطل «آشغال») با آنها برخورد می‌شود.
اما خنده تلخ‌مان را هم نمی‌توانیم مخفی کنیم. اینکه برخی وقت‌ها نشانه‌های دشمنی دشمن را خودشان بروز می‌دهند. «شو» را می‌اندازند برای «مظلومیت» کسی که خودشان «حجاب» از سرش برداشته‌اند و با «چوب» به او هِی زده‌اند و از آن «سواری» گرفته‌اند و حالا مثلا برای دفاع از او، گزکی درست می‌کنند تا همه‌ی «زنان» و مردان ایران را تحریم کنند.
همین است که می‌گویم دمِ اینها گرم. دمشان گرم که بساط «ماله‌کش»های وطنی را کساد کرده‌اند. همان‌ها که برای منافع خودشان و دوستان و همفکران‌شان، برای خوش‌آمد «کدخدا»های امریکایی و اروپایی و برای از بین بردن «عزت» ایران و ایرانی هرکاری می‌کنند تا سر «مردم» را هم زیر برف کنند. همان‌ها که با تمام وجود روی دم خروس (لطفا دَم خوانده نشود) غربی‌ها نشسته‌اند و تسبیح دست گرفته‌اند و «قسم» دروغ می‌خورند.
همان‌ها که برای زدن اسلام، حجاب را نشانه گرفته‌اند و برای این کار دست به هر «تمارض» و نمایشی می‌زنند. برای نمایش وجوه منورالفکری‌شان هر بلایی دل‌شان می‌خواهد بر سر اسلام و مسلمانی «مردم» می‌آورند و خیال‌شان هم راحت است که وسط این همه درد «معیشت» مردم و «زخم» خوب نشدنی جیب‌های مستضعفان، کسی حواسش نیست که به نام اسلام، چه بلایی بر سر دین حضرت خاتم می‌آید.
اما خدا را شکر که این وسط مواجب‌بگیرهای غربی کارشان را درست انجام می‌دهند و نمی‌گذارند مردم به شک بیفتند. آنها لطف خفیه خدایی هستند که بر خلاف «برخی‌ها» حواسش به ما هست و نمی‌گذارد همان «برخی‌ها» به خواسته‌های‌شان برسند و بیش از این مردم را از اسلام و انقلاب بتارانند.
نویسنده: مهدی رجبی
