سوم آذر که به عنوان ضرب الاجل توسط طرفین يعني ۱+۵ و ايران برای توافق مشخص شده است . طرفین اصلی این مذاکرات که...
سوم آذر که به عنوان ضرب الاجل توسط طرفین يعني ۱+۵ و ايران برای توافق مشخص شده است . طرفین اصلی این مذاکرات که جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا هستند ۳۵ سال است رابطه سیاسی با یکدیگر ندارند اما بیش از یک سال است رو در رو و مستقیم برای پایان دادن به یک مناقشه مذاکره می کنند؛ مذاکراتی که تمایل برای آغاز آن در سال پایانی دولت دهم در ایران با مذاکرات غیر رسمی و غیرعلنی رقم خورد. ۱-در حال حاضر مساله مورد اختلاف اصلی در این مذاکرات الف-لزوم حل مساله ظرفیت غنیسازی اورانیوم در ایران ب-زمان و چگونگی لغو تحریمها است. با توجه به پیشرفتهای به دست آمده در مذاکرات قبلی، دیگر سوالات شامل سطح غنیسازی اورانیوم، میزان ذخیره اورانیوم و حضور بازرسان در تاسیسات هستهاي در صورت حل دو مساله اصلی قابل پاسخگویی است. برای حل این مساله راههایی وجود دارد. اصول این راهها باید این باشد که شفافسازی و اتخاذ اقدامات اعتمادساز از سوی ایران و لغو تحریمها از سوی قدرتهای جهانی باید به صورت همزمان باشد که میتواند در یک مدل دوجانبه تنظیم شود.. ۲-در باب رفتارهای غرب در قبال مذاکرات یک اصل مشاهده میشود و آن اینکه نامی از تحریمها به میان نمی آید و آنها صرفا مشکل را مسئله فنی فعالیتهای هستهای ایران معرفی می کنند. به عبارتی آنها مشکل را فعالیتهای هستهای ایران معرفی می کنند و در مقابل به جای واژه لغو تحریم از واژه خوب نبودن افزایش تحریمها سخن میگویند. برچیدن تحریم ها بر اساس برنامه اقدام مشترک بخشی از وظیفه ۱+۵ است و همانگونه که ایران تمام تعهدات خود را انجام داده است و صحت آن نیز در گزارش های آژانس و اظهارات مقامات کشورها اعلام شده، طرف مقابل غربی نیز باید آن را انجام دهد ۳-در لابی های سران اسرائیل در مجلس سنا امریکا و همچنين سخنان آنان در رسانه های غربی که ایران را متذکر می شوند که هیچگاه دوستی خوب برای کشورهای غربی نخواهد بود. آنچه که دوراز ذهن نیست مطرح کردن طرحهای برهم زننده مذاکرات اخیر است.از طرف دیگر سناتورهای جمهوری خواه هم آنچه که از مذاکرات اخیر مطالبه می کنند این است که طرف غربي در زمینه تمدید مذاکرات برای گرفتن امتیاز بیشتر در روند مذاکرات حرکت خواهد کرد و مسئولان مذاکره کننده ایرانی باید بدانند که این روند حتما یک خط انحرافی است و جمهوری اسلامی ایران باید از این دام انحرافی بگریزد، چراکه قرار نیست جمهوری اسلامی هزینه عدم دست یابی به توافق را بپردازد. تا همین حالا هم تعدیل هایی را که در مواضع و پیشرفت های فنی داشته ایم بسیار کم سابقه بوده است طبیعتا تعدیل بیش از این نیز در ایران طرفداری نخواهد داشت.