لیبی پس از گذشت ۱۰ سال از سرنگونی قذافی در تجاوز ناتو به این کشور، می‌گذرد که همچنان با جنگ و کشتار اجین است. در این میان دومین کنفرانس برلین با حضور عبدالحمید دبیبه نخست وزیر و نجلا المنقوش وزیر امور خارجه لیبی، وزرای امور خارجه ترکیه، روسیه، سوئیس، تونس، فرانسه، ایتالیا، امارات متحده عربی، مصر، انگلیس، هلند، الجزایر، چین، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتحادیه اروپا، اتحادیه آفریقا ، کشورهای عضو اتحادیه عرب و نمایندگان ارشد این کشورها برگزار شد. در این کنفرانس بر اصولی همچون خروج نیروهای خارجی از لیبی و نیز برگزاری انتخابات در این کشور تاکید شد. حال این سوال مطرح است که این ادعاها تا چه میزان قابلیت اجرایی شدن دارند.؟ نگاهی به تحولات لیبی از ۲۰۱۱ تاکنون نشان می‌دهد که عملا این کشور میدان نبرد میان کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای شده و هر کدام به دنبال منافع بیشتر بویژه منابع نفتی آن است. این رویکرد عملا، لیبی را به میدان جنگ مبدل ساخته که هیچ آینده روشنی نمی توان برای آن متصور بود بویژه آنکه ساختار قبیله‌ای لیبی بر این امر دامن زده است. بر این اساس تحقق اهداف ادعای نشست برلین دور از انتظار می نماید چرا که بخش عمده‌ای از بحران لیبی برگرفته از رقابت میان حاضران در نشست است که هیچ کدام حاضر به عقب نشینی و یا پایان دادن به مداخلاتشان در لیبی نمی‌باشند. استمرار این وضعیت یعنی ادامه جنگ در لیبی و چند پاره شده آن در حالی که نشست‌هایی مانند لیبی صرفا به گرفتن عکس یادگاری و ژست‌های بشر دوستانه می گذرد.
نویسنده: قاسم غفوری
