ورود و خروج آمریکایی

۲۰ شهریور سال ۱۳۸۰ (۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱) آمریکا و ناتو با ادعای مبارزه با تروریسم و تحقق امنیت جهان، لشکر کشی به افغانستان را رقم زنند. آمارها نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها در طول هفته‌ها بمباران سراسری افغانستان را صورت دادند و هزاران نفر با نام مبارزه با تروریسم قتل عام شدند. کارنامه آن روزها را شاید بتوان با این جمله جرج بوش رئیس جمهور وقت آمریکا ثبت کرد، جنگ افغانستان جنگ صلیبی است. البته کشتارها به همان ماه‌های نخستین اشغال افغانستان ختم نشد بلکه در طول ۲۰ سال آمریکایی‌ها و ناتو به عناوین مختلف این کشتارها را انجام داده‌اند. گزارش سازمان ملل نشان می‌دهد که هزاران نفر در عملیات‌ها و بمباران‌های آمریکا کشته و یا معلول شده‌اند. سربازان آمریکایی‌ در اعترافی بحت انگیز اذعان کردند که هنگام عبور از کوچه‌ها، اسباب بازی به داخل کوچک‌ها پرتاب می‌کردند تا کودکان به سمت آنها بروند تا اگر مینی آنجا کار گذاشته شده باشد با مرگ کودکان خنثی شود. اجرا نکردن وعده‌های اقتصادی که به اذعان سازمان ملل ۱۰ میلیون نفر را نیازمند کمک‌های غذایی کرده است بعد دیگر قتل عام افغان‌ها بوده است. ایجاد فضای امن برای گروه‌های تروریستی و انتقال داعش از عراق و سوریه به افغانستان را نیز باید به این کارنامه افزود. مجموع این وضعیت در کنار فساد سیاسی و اقتصادی که برگرفته از سیاست‌های اشغالگران بوده، موجب شد تا مردم افغانستان به استقبال قدرت یابی طالبان بروند و خروج اشغالگران را جشن بگیرند هرچند که می‌دانند که سرنوشتی نامعلوم پیش روی کشورشان قرار دارد. پرونده جنایات اشغالگران افغانستان در این مرحله به پایان نرسیده و آنها در حالی خروجز از این کشور از طریق فرودگاه کابل را اجرا کردند که از یک سو از اجرای تعهداتشان برای انتقال افغان‌هایی که سالها خدمت رسان اشغالگران بودند خودداری کرده و از سوی دیگر با ایجاد زمینه برای تروریست‌ها، آنها را به خاک و خون کشیدند. به عبارتی دیگر می‌توان گفت که غربی‌ها، هنگام اشغال، ۲۰ سال حضور در افغانستان و در زمان خروج بر یک اصل ثبات تاکید داشته‌اند و آن کشتار افغان‌ها بوده است گویی تنها چیزی که برای آنها اهمیتی نداشته خون مردم این سرزمین بوده است حال آنکه اکنون نیز این سناریو مطرح است که پس از خروجشان از افغانستان با تقویت تروریست‌ها به دنبال جنگ داخلی در این کشور باشند که نتیجه آن موج جدید کشتار غیر نظامیان خواهد بود.

^{نویسنده: مهسا شاه محمدی}