بهمن‌ماه ۱۳۹۷ در تقویم ملت ایران با بهمن‌های سال‌های گذشته دارای تفاوتی بزرگ است و آن اینکه امسال ملت خود را برای برگزاری چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی‌شان آماده می‌کنند. انقلاب ملت ایران در حالی ۴۰ ساله شده که در طول این سال‌ها دشمنان برای مقابله و نابودی آن به هر ابزاری چنگ زده و اکنون نیز جنگ بزرگ اقتصادی را علیه آن به پا کرده‌اند، تا به زعم خود شاید بتوانند رویاهای از دست رفته خود را زنده کنند.
اکنون ملت و نظام در حالی برای جشن چهل سالگی انقلاب آماده می‌شوند که شرایط حاکم بر کشور و تشدید توطئه‌ها علیه انقلاب یک اصل اساسی را ضروری می‌سازد و آن بازاندیشی و تکیه بر اصولی است که زمینه‌ساز پیروزی انقلاب و ادامه حیات آن شده است. اصولی که موجب شده تا انقلاب ایران از سایر انقلاب‌های جهان متمایز شود و برخلاف بسیاری از آنها ادامه حیات داده و به پویایی و شکوفایی برسد. اصولی که نبود آنها موجب شد تا حرکت مردمی مانند مصر دوام نیاورده و در کوتاه‌ترین مدت به دوران گذشته بازگردند چنانکه اکنون مبارکی که مردم آن را سرنگون کردند علیه مرسی رئیس‌جمهوری که مرم آن را انتخاب کردند در دادگاه شهادت می‌دهد.
حال این سوال مطرح می‌شود که آن اصول چیست؟ اصلی‌ترین محور در این عرصه که جهانیان بر آن اذعان دارند طبیعت از رهبری است. مردم و مسئولانی که خود را وامدار انقلاب می‌دانند یکپارچه به طبیعت از فرامین امام خمینی(ره) متعهد بوده و همین اصل رهبری از مولفه‌های مهم پیروزی انقلاب بوده است. چنانکه پس از رحلت حضرت امام، تکیه بر اصل ولایت فقیه و پیروزی از هدایت‌های رهبر انقلاب تحقق بخش این مهم بوده است.
قرار گرفتن مردم و مسئولان حول پرچم ولایت مداری عملی و نه صرفا زبانی، اصلی است که می‌تواند عبور از چالش‌های کنونی کشور و تثبیت بیشتر پایه‌های انقلاب را به همراه داشته باشد. نکته مهم دیگری که باید به آن توجه داشت اصل دشمن‌شناسی و چشمداشت به داخل است.
مولفه مهمی که زمینه‌ساز پیروزی انقلاب اسلامی بوده تکیه بر اصل مردم و همان اصل نه شرقی نه غربی است. تجربه نشان داده کشوری که تکیه بر ملت خود داشته باشد همواره پیروز خواهد بود چنانکه امام خمینی(ره) همواره تاکید داشتند که مردم باید همیشه در صحنه باشند و مسئولان باید مردم را ولی نعمت خود بدانند. تجربه دوران انقلاب و چهل سال حیات آن نشان می‌دهد که هر زمان بر وحدت داخلی و داشته‌های درونی تکیه شده پیروزی حاصل و هر زمان که از این اصل غفلت شده خسران بر کشور وارد شده است.
عدم توجه بر انسجام درونی موجب سوء‌استفاده دشمن مبنی بر دوقطبی کردن کشور و حتی اردو کشی‌های خیابانی شده که فتنه‌های ۸۸-۷۸ نمودی از آنها است. اگر مروری بر مشکلات امروز کشور داشته باشیم می‌توان به خوبی دریافت که بسیاری از مشکلات، ناشی از عدم توجه به داشته‌های درونی و توجه و یا وابستگی به خارج بوده است. عدم توجه به توان جوانان کشور از جمله در حوزه ساخت تجهیزات پالایشگاهی و اصرار بر خام‌فروشی موجب شده تا دشمن همواره از حربه تحریم و فشار نفتی به عنوان ابزار تهدید بهره گیرد.
شاید بتوان گفت که برجام و چشم داشت به دستاوردهای آن یکی دیگر از اشتباهات عدم توجه به درون و چشمداشت به خارج بوده که در کنار معطل نگاه داشتن اقتصاد کشور موجب سوء‌استفاده دشمن برای اعمال فشارهای اقتصادی و طراحی برای سناریوی همیشگی دوقطبی کردن کشور شده است.
تجربه برجام نشان داد که خارج هرگز حلال مشکلات نیست لذا دلبستن به کانال مالی اروپا و یا سی.اف.تی، اف.ای.تی.اف و پالرمو نیز نمی‌تواند کارکردی برای کشور داشته باشد حال آنکه نگاهی بر بسیاری از دستاوردهای علمی و فنی کشور نشان می‌دهد که چشم داشت به داخل زمینه‌ساز موفقیت‌های گسترده‌ای شده که دستاوردهای هسته‌ای، نانو، فناوری‌های روز دنیا در حوزه ماهواره‌ای و رباتیک و دستاوردهای دفاعی کشور نمودی از آن است. زمانی غرب حاضر نبود سیم خاردار به ایران دهد حال آنکه امروز ایران به عنوان قدرت اول دفاعی منطقه شناخته می‌شود که در هوا، دریا و زمین حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد. امروز جهانیان اذعان دارند که چشم طمع داشتن به ایران برابر با نابودی و جنگی ناتمام برای کسانی است که علیه ایران اقدام نمایند. نکته قابل توجه آنکه اکنون دشمن با حربه جنگ اقتصادی و برجسته‌سازی کاستی‌های اقتصادی تلاش دارد تا چنان القا سازد که انقلاب در طول این چهل سال هیچ دستاورد و کارکردی نداشته تا به زعم خود سیاست سرخوردگی از انقلاب را در میان مردم بویژه نسل جوان ایجاد نماید.
براین اساس می‌توان گفت که این روزها در آستانه چهل سالگی انقلاب در حالی جشن پیروزی را باید باشکوه‌تر از سال‌های قبل برگزار و آن را مولفه‌ای برای پاسخگویی به تهدیدات دشمنان قرار داد که بازخوانی راهبردها و دلایل پیروزی و دوام انقلاب، اصلی مهم است که قطعا زمینه‌ساز حل مشکلات کنونی کشور و شکستی سخت برای دشمنان این سرزمین می‌شود.
نویسنده: قاسم غفوری
