نتایج انتخابات ایتالیا در حالی اعلام شد که راست‌گرايان راديكال و ميانه پيروز انتخابات پارلماني ايتاليا شدند تا ديگران را به اين باور برسانند كه اتحاديه اروپا برخلاف شعارها و رويكردهايي كه تاكنون داشته به سمت راديكاليسم، ناسيوناليسم منفي و حتي فاشيسم، قوم گرايي و شوونيسم پيش مي‌رود.
البته نبايد اين مسئله را ناديده گرفت كه در انتخابات شكل گرفته، هيچ كدام از احزاب و حتي ائتلاف‌ها به طور قاطع پيروز نشدند. بنابراين همچون دوره‌هاي گذشته بايد شاهد يک دوره چانه‌زني‌هاي مداوم در حالت بي‌ثباتي در اين كشور بود. به اين دليل كه طيف‌هايي كه راي بالايي آورده‌اند به راحتي نمي‌توانند كابينه تشكيل دهند. اما آنچه كه به طور قطع مي‌توان نظر داد اين است كه راست‌گرايان در دو طيف ميانه و تندرو دست بالا را دارند.
در اين انتخابات كه احزاب چپ به همراه دولتمردان و مقامات پيشين و سنتي با شكست مواجه شدند، احزابي همچون «به پيش ايتاليا» كه رهبري آن را سيلويو برلوسكوني با گرايش راست ميانه در اختيار دارد با همراه احزاب افراطي «ليگا» (ليگ شمال)به رياست ماتئو سيلويني و حزب «برادران ايتاليا» به رياست خانم جورجيا ملوني و جنبش «پنج ستاره» كه از سوي لوئیجی دی ماریو ۳۱ ساله رهبری می‌شود، به تشكيل دولت نزديك شده‌اند. حزب «پنج ستاره» كه بيشترين آرا را به خود اختصاص داده، حدود ۱۰ سال پيش به دست يك كمدين معترض ايتاليايي وارد عرصه سياسي شد.
قبل از هر چيز بايد يادآوري كرد كه در اين طيف اتحاد و همزيستي قاطعي وجود ندارد به عنوان مثال حزب برلوسكوني بارها اعلام كرده كه مخالف اتحاديه اروپا نيست اما در ديگر مسائل از جمله ضديت با مهاجرت و ... داراي اتفاق نظر هستند. به همين دليل است كه گفته مي‌شود ائتلاف راست‌گرايان نيز چندان مطمئن نخواهد بود.
يكي از بزرگ‌ترين مشكلات و چالش‌هاي اتحاديه راست‌گرايان اين است كه تمايلات واگرايي در اين اتحاديه از يك سو به شدت افزايش پيدا كرده و از سوي ديگر به شكل زنجيروار در كل اتحاديه اروپا حضور دارد. اين بحران هويت كه جوامع اروپايي را به سمت راديكاليسم پيش برده، بيش از اين، در انتخابات هلند، فرانسه، آلمان و حتي انگليس و ... خود را نشان داده است.
نبايد اين مسئله را فراموش كرد كه راديكاليسم ايتاليايي به لحاظ هويتي و تاريخي به فاشيسم نزديك است و اين به معناي ضديت با دموكراسي هم مي‌تواند باشد كه اتحاديه اروپا و به طور كل غرب آن را براي خود ارزش مي‌داند و نگران است كه مبادا چنين گرايش‌هايي گام به گام به سمت فروپاشي دموكراسي در اروپا و حتي غرب پيش برود.
چالشي كه در آلمان نيز وجود دارد و حاميان نازيسم آلماني در جايگاه نئونازي‌ها براي اولين بار بعد از جنگ جهاني دوم وارد پارلمان آلمان شده‌اند. آدلف هيتلر نيز از طريق انتخابات و نهادهاي دموكراتيك، قدرت را در اين كشور به دست گرفت. تهديدي كه اگر چه نمي‌توان به راحتي گفت كه اروپا به آن سمت پيش مي‌رود اما به هر حال چنين تمايلات اجتماعي كه تاثيرات سياسي كلان دارد كاملا به چشم مي‌آيد و در انواع انتخابات خود را نمايان مي‌سازد.
نویسنده: علی تتماج
