یکم: باور داریم که بیکاری، طلاق، ازدواج دیرهنگام جوانان، اعتیاد، ترافیک، آلودگی هوا، گرانی، افت بهره وری، بدحجابی، رشوه، فساد اداری، فقر، محرومیت، تبعیض، مدرک‌گرایی، افزایش قیمت مسکن، مصرف‌زدگی، مهاجرت به شهرها، واردات بی‌رویه، حاشیه‌نشینی، تکدی‌گری، کودکان کار، تجمل‌گرایی، زنان خیابانی، بزهکاری، بافت فرسوده، اختلاف طبقاتی، قانون گریزی، فرار مغزها، نابودی جنگل‌ها، تصادفات جاده‌ای، ریزگردها، کم‌آبی، مدیریت بحران، پارتی بازی، سرانه کم‌مطالعه، افت تحصیلی، تهاجم فرهنگی، احساس بی‌عدالتی و... مشکلاتی است واقعی که مردم را در زندگی رنج می‌دهد.
دوم: باور داریم که هیچ مشکلی بدون علت (بصورت اتفاقی و تصادفی) در جامعه پدید نمی‌آید و بدون علت نیز از بین نمی‌رود.
سوم: باور داریم که وجود مشکلات در زندگی مردم، نشانه وجود خلاءها، کمبودها، ضعف‌ها، تهدیدها و آسیب‌های گوناگون در زندگی آنان و عدم استفاده بهینه از قوت‌ها، فرصت‌ها، ضرورت‌ها و اولویت‌ها در جامعه است.
چهارم: باور داریم که در بوجود آمدن هر یک از مشکلات یاد شده، عوامل درونی، شرایط بیرونی و موضوعات ارتباطی فروانی تاثیرگذارند.
پنجم: باور داریم که عوامل، شرایط و موضوعات مرتبط با مشکلات زندگی مردم، از سه جانب مدیران جامعه، عملکردهای مدیریتی و مردم ناشی می‌شود.
ششم: باور داریم که تمامی مدیران این کشور به وظایف قانونی خود عمل نموده‌اند. در قصد و نیت خیر مسئولان در محدوده دانایی و توانایی آنها، تردیدی وجود ندارد.
هفتم: باور داریم که مردم ایران اسلامی به وظایف شرعی و ملی خود با شایستگی عمل نموده‌اند و حق مسلم آنهاست که در رفاه مادی و معنوی، زندگی مطلوبی داشته باشند.
هشتم: باور داریم که شیوه‌های قانونی اداره جامعه در سطوح مختلف از کارآمدی لازم برخوردار نیست.
نهم: باور داریم که امور مدیریتی (و نه مدیران)، امور کارشناسی (و نه کارشناسان) و امور اجرایی (و نه مجریان) در کشور دارای مشکلات عدیده‌ای است که مشکلات زندگی مردم ناشی از آن است.
دهم: باور داریم که مجموعه امور مدیریتی، کارشناسی و اجرایی در اداره امور کشور از طریق برنامه‌های سالانه و برنامه‌های توسعه پنج ساله هدف گذاری، سازماندهی و نظارت می‌شود که می‌بایست در راستای سیاست‌های کلی نظام، چشم انداز بیست ساله و قانون اساسی تدوین و تصویب شده باشند.
یازدهم: باور داریم که در گفتمان اجتماعی راه توسعه برای حل مشکلات زندگی مردم، چاره‌ای جز بازخوانی و نقد برنامه‌های توسعه پنج ساله و برنامه‌های سالانه اداره کشور و اسناد فرادست آنها (براساس تقسیم کار ملی بر مبنای قانون اساسی) نداریم.
دوازدهم: باور داریم که گفتمان اجتماعی راه توسعه، با نقد موشکافانه نظام برنامه‌ریزی کشور از سال ۱۳۱۶ (تاسیس شورای اقتصادی) آغاز و تا سال ۱۳۹۹ (پایان برنامه ششم توسعه جمهوری اسلامی ایران) می‌تواند به راهکارهای اساسی حل مشکلات زندگی مردم دست یابد. ماموریت ما با کمک خداوند، با حل مشکلات زندگی مردم به پایان خواهد رسید.
نویسنده: دکتر محمدرضا ناری ابیانه - رییس مرکز مطالعات راه بردی روزنامه سیاست روز
