در هیچ ماهی به اندازه ماه مبارک رمضان دعا، مناجات، ذکر و نمازهای مستحبی وارد نشده است. هرروز آن، دعایی خاص و هرشبش نماز و ذکری ویژه خود دارد. امارمضان، بهارانتظارنیزهست؛ چراکه دردعاها و مناجاتهای این ماه به همان اندازه که روح بندگی وتضرع به درگاه خداوند وطلب آمرزش و رستگاری از اوموج می‌زند؛ روح انتظار و امید فرارسیدن دولت کریمه اهل بیت علیهم السلام، نیزجاری است. با بررسی اجمالی اعمال ماه مبارک رمضان روشن می‌شود که علاوه برتضرع و بندگی درپیشگاه خالق هستی دو موضوع دیگرنیز درمجموع این اعمال مورد توجه جدی قرارگرفته است؛ که عبارتنداز: ۱- نقش امام و حجت الهی درجهان هستی ۲- انتظار وآمادگی برای ظهوردولت کریمه اهل بیت علیهم السلام.
دل که هوای پروازمی‌کند، دل که بی‌تاب ماندن می‌شود، چشم‌ها که بهانه باریدن می‌گیرند، زبان که زمزمه نیایش می‌جوید، دست‌ها که تشنه قنوت دعا می‌شوند، نسیم رحمت ربانی وزیدن می‌گیرد. ابرهای فاصله کنارمی‌روند. دل اوج می‌گیرد. روح آسمانی انسان سبزمی‌شود و«رمضان»طلوع می‌کند. درروزهای با طراوت رمضان، خورشید مهربان‌تر می‌تابد. ملائک الهی برای شنیدن مناجات بندگان به زمین می‌آیند. دل، هوای عرش می‌کند. قلب می‌تپد نه برای زندگی، برای اوج گرفتن، کندن از زمین، پرواز، رهایی. و «رمضان قطعه‌ای ازبهشت است درجهنم سوزان دنیای مادی.» یک ماه استثنایی، فرصتی طلایی برای ابرازشوق بندگی خالق یکتا. رمضان، «فصل شکفتن» است. موعد عروج، معراج تاخدا، پله‌های فاصله راطی کردن. الهی شدن ورنگ و بوی خدا گرفتن. رمضان«شهر الله» است… ، ماه ضیافت الهی،
ماه مبارك رمضان، ماه تولّد قرآن، ماه اُنس با قرآن، ماه بهار قرآن، و ماه شناخت و بهرهبرداري فكري و عملي از قرآن فرا ميرسد. ماهي كه درشب قدرآن، قلب پيامبر اكرم(ص) همه قرآن را از امين وحي، فرا گرفت و قرآن از لوح محفوظ بر قلب وسيع و نوراني بزرگترين پيامبران منعكس شد، ماهي كه همه ما با روزه گرفتن، عبادت، مناجات و دعا، با زمينهسازي وآمادگي معنوي به استقبال دريافت قرآن ميرويم و ميخواهيم در پرتوآثار پربركت روزه خالص، وعبادتها و دعاهاي همراه آن، رابطه خود را با قرآن نزديكتركنيم و تصميم بگيريم كه خط رابط ما با قرآن همواره استوارتر و محكمترگردد. قرآن، روح ماه رمضان است كه دركالبد آن دميده شده، وارزش وعظمت آن را چند برابركرده است.
رمضان، صفحه لاهوتی ملاقات است؛ صفحه‌ای که دردفترزندگی بندگان، سالی یک ماه گشوده می‌ماند. صفحه‌ای که درمتن آن، عطش بندگی حاکمیت دارد و اوج پادشاهی را ساجدانه‌ترین استغاثه می‌داند. رمضان، ماه بلوغ انسان درپیکره معرفت است ومعرفت، همان کلید مقدسی است که ورود به حریم رمضان را اذن می‌دهد. دری را گشوده‌اند به وسعت دامنه اجابت! سفره‌ای را گسترده‌اند به بی‌کرانگی یک دعوت عاشقانه. سلامی را منتظر نشسته‌اند به نیازمندی یک بنده؛ یک عبد ضعیف؛ یک عاشقِ مسکین؛ یک من و یک توِ محتاج! رخصت داده‌اند به نجیبانه‌ترین نگاه معصومی که پناهی جز این آستان غنی نیافته است! رمضان هنگامه تذکارانسان و«به خود آمدن» و «درخود ماندن»، بیرون آمدن از «فرومایگی» و «فرودستی» و رسیدن به مقام «فرادستی» است. اگردر رمضان نیاموزیم که چگونه باید هنراندیشیدن را در وجود تک تک آدمیان بگسترانیم و بدان جهت دهیم – به گونه‌ای که اگربا چشم سرنزدیکی به خدا را درنمی‌یابند با دیده عقل و دل آن را ببینند و بتوانند با حفظ خود درمقام تذکار، ازمعصیت فردی و جمعی مصون بمانند- دیگرایام سال ظرف کم‌حوصله‌تری برای چنین برنامه حجیم وفراگیری است.
پروردگارا! یاری مان نما تا دراین ماه سراسرسلام ،گوش هایمان ازسخن بیهوده ، چشم هایمان از لهو و لعب، دستهایمان ازدرازدستی ، قلم هايمان از انحراف ومزدوري و گام هایمان ازکجروی ، سالم ودرسلامت بماند.
پروردگارا! چنان کن شکم‌هایمان که تکیه برضیافت تو زده پرنشود مگرازحلال و زبان‌هایمان گویا نشود جز به زلال و توانمان را خرج نکنیم مگر برای تقرب به ثوابت یا که جستن ازعقابت.
خدایا چنان کن فرجام کار / تو خشنود باشی ما رستگار
