۱۲ تیرماه روزی مهم در تاریخ ایران است که همواره در اذهان ملت ایران باقی خواهد ماند. ۱۲ تیرماه ۱۳۶۷ خبری در صدر اخبار محافل رسانه ای جهان قرار گرفت خبر این بود:« پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایرانایر با شناسه «IR۶۵۵» از تهران به مقصد دوبی پس از توقف بین راهی در بندرعباس به سمت دوبی در حرکت بود که با شلیک موشک فینیکس حرارتی از ناو یواساس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در ارتفاع ۱۲ هزار پایی بر فراز خلیج فارس با ۲۹۰ سرنشین سرنگون شد»
خلیج فارس در حالی میزبان پیکر قربانیان این شلیک بود که ۶۶ نفر از این قربانیان را کودکان تشکیل میدادند. جالب توجه آنکه فرمانده ناو آمریکایی «مدال لیاقت» دریافت و رسما دولت ایالات متحده نشان داد که فرمان آن کشتار را صادر کرده است. اکنون ۳۱ سال از آن روز میگذرد و ملت ایران هر سال یاد قربانیان آن روز را گرامی داشته تا هرگز فراموش نشود که چگونه توان نظامی آمریکا برای کشتار غیرنظامیان و زنان و کودکان به کار رفته است. نکته قابل توجه آنکه آن زمان نهادهای حقوق بشر و سازمان ملل متحد در برابر جنایت آمریکا سکوت کرده و یا به ابراز تاسف بسنده کردند. سکوتی که موجب شد تا این جنایت به شکلهای مختلف از سوی آمریکا تکرار شود که کشتار مردم بی گناه افغانستان در سال ۲۰۰۱، جنایت علیه مردم عراق در سال ۲۰۰۳ کشتار مردم لیبی ۲۰۱۱ و حملات موشکی به مردم سوریه تنها بخشی از این رفتار جنایت کارانه است. اکنون در سی و یکمین سالگرد آن جنایت ضدبشری، خبری در صدر محافل رسانه ای جهان قرار گرفته است و آن اینکه پدافند هواپی جمهوری اسلامی ایران پهباد فوق پیشرفته آمریکا را در حریم آبی اش هدف قرار داده است. این پهباد جاسوسی پیشرفته ترین پهباد در نوع خود است که هدف قرار دادن آن نیازمند تکنولوژی موشکی دقیق و پیشرفته است. این اقدام جمهوری اسلامی ایران در پاسخ به متجاوزان در حالی با بازتاب گسترده جهانی همراه شد که نگاه مقایسه ای به آنچه آمریکا در سال ۱۳۶۷ علیه هواپیمای مسافربری ایران صورت داد و اقدام پدافندی ایران علیه پهباد جاسوسی آمریکا چند نکته اساسی را آشکار میسازد.
نخست آنکه اقدام آمریکا در سرنگون سازی هواپیمای مسافربری در سال ۱۳۶۷ و نیز اقدام جاسوسی پهبادی آمریکا در سال۱۳۹۸ نشان میدهد که در طول ۳۱ سال هیچ تغییری در رفتار آمریکا ایجاد نشده است و آمریکا همان سیاست دشمنی و خصومت بابت ایران و نظام اسلامی را ادامه میدهد.
دوم آنکه اقدام پدافند نیروهای مسلح ایران، در سرنگون سازی پهباد آمریکایی با تکیه بر توان موشکی نشان میدهد که داشتن پیشرفت نظامی از جمله در حوزه موشکی امری ضروری برای دفاع از ملت و میهن است چنانکه ظریف وزیر امور خارجه در ژاپن در باب چرایی توان موشکی ایران گفته: صدام به پشتوانه حمایتهای قدرتهای جهانی و برخی کشورهای منطقه با بهره گیری از ضعف توان موشکی ایران اقدام به حمله نظامی و موشک باران شهرهای ایران کرد اگر آن زمان ایران دارای توان موشکی بود هرگز صدام توان اجرای چنین جنایتی را نمییافت. ایران به تقویت موشکی خود میپردازد تا از تکرار شکل گیری دیوانه ای چون صدام علیه ملت ایران جلوگیری نماید.
بر این اساس میتوان گفت که سرنگون سازی پهباد آمریکایی که با جاسوسی در اصل همان سیاست تجاوز به حریم ایران برای تهدید امنیت ملت ایران را داشته، نشانگر اهمیت توان موشکی کشور در مقابله با متجاوزان است چنانکه پس از این سرنگونی، سران آمریکا و حتی صهیونیستها و ارتجاع سعودی اذعان کردند که توان اجرای گزینه نظامی علیه ایران را ندارند. سوم آنکه مقایسه رفتاری جمهوری اسلامی آمریکا یک نکته مهم دارد و آن اینکه آمریکا برای تحقق اهدافش اقدام به کشتار زنان و کودکان میکند و توان موشکی خود را علیه هواپیمای مسافربری به کار میگیرد در حالی که جمهوری اسلامی توان موشکی اش را در جهت مقابله با تهدیدات امنیتی نظیر پهباد جاسوسی به کار میگیرد. این تفاوت زمانی آشکارتر میشود که همزمان با آن پهباد جاسوسی، هواپیمایی آمریکا با ۳۵ سرنشین حریم ایران را نقض میکند اما به دلیل وجود ۳۵ نفر در آن، جمهوری اسلامی از اقدام علیه آن خودداری و صرفا پهباد بدون سرنشین را هدف قرار میدهد. این تفاوت رفتاری به خوبی آشکار میسازد که اگر سازمان ملل، آژانس بین المللی انرژی اتمی و مدعیان حقوق بشر به دنبال امنیت جهان هستند به جای جوسازی دروغین علیه توان موشکی ایران باید به خلع سلاح آمریکا و امثال آمریکا بپردازند که توان نظامیشان نه برای امنیت جهان که برای کشتار بشریت است.
امروز ۱۲ تیرماه در حالی سالروز شهادت مظلومانه آن ۲۹۰ مسافر ایرباس کشورمان گرامی میداریم که با افتخار از توان موشکی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی یاد کرده و با جرات تمام میتوان این نوید را به ملت بزرگ ایران را داد که دیگر هیچ متجاوزی توان تهدید ایران و ایرانی را ندارد چرا که هر متجاوزی به سرنوشت پهباد آمریکایی دچار و در خلیج همیشگی فارس غرق خواهد شد.
نویسنده: قاسم غفوری