در پیامی که رهبر معظم انقلاب برای قدردانی از حماسه‌آفرینی مردم در راه‌پیمایی ۲۲ بهمن صادر کردند یک جمله نیم خطی بود که به شدت نیاز به تحلیل و موشکافی دارد، ایشان در متن خودشان به مسئولان توصیه کردند: «ما مسئولان باید بکوشیم از ملت عقب نمانیم.» به وضوح می‌توان احساس کرد که رهبری تلنگری به مسئولان می‌زنند تا از قافله مردم عقب نمانند. اما برای بررسی دقیق این موضوع می‌تـ‌وان در پنج محور مردم و مسئولان را با هم قیاس کرد و دید آیا مردم جلوتر از مسئولان هستند یا خیر.
مقاومت
از روز نخستینی که مردم با مقاومت خود مقابل استکبار جهانی ایستادند انگار می‌توانستند که میزان مقاومت خود را و ارادتی که پای اهداف بزرگ دارند به رخ بکشند، بر همین اساس جنگ، گرانی، کمبود کالا را دوام آوردند. در دوره‌ای حتی نان خالی خانه‌شان را با همسایه شریک شدند و دم نزدند تا انقلاب به ثمر نشیند. در سی و نه سال انقلاب هم همواره تحریم‌ها و مشکلات ناشی از آن را تاب آوردند و حتی مقابل تحریم‌های ناجوانمردانه دارویی مقاومت کردند و هیچ‌گاه از مسیری که آمده بودند پشیمان نشدند.
اما در این مسیر سی و نه ساله کم نبودند مسئولانی که به جاده خاکی زدند یا اپوزوسیون شدند، یا اختلاس کردند و یا اعلام کردند اشتباه کردند و کم آوردند! همین مسیر نشان از پیشتازی و مقاومت بیشتر مردم در مسیر انقلاب را به نمایش می‌گذارد.
فتنه
اما در فتنه، برای فتنه دلار، فتنه کوی دانشگاه، فتنه ۸۸، فتنه رنگی و زرد و... این همواره مردم بودند که سره را از ناسره شناختند و خیلی سریع مسیر خود را از فتنه‌گران جدا کرده و آنان را سر جایشان نشاندند تا از انقلابی که با فدا کردن جان عزیزانشان بدست آمده است حراست کنند.
در تمامی این دوران مردم هم به مسئولان و هم به مدیران نقدهای روایی داشتند اما فریب فتنه‌گرانی که می‌خواستند آنها را از انقلاب جدا کنند نخوردند و پیش رفتند. متاسفیم که بنویسیم در این بخش هم مسئولان کمتر از مردم پای کار بوده و گاهی حضورشان به قدری دیر با حرکت مردم آمیخته که عملا خاصیت خود را از دست داده است و گاهی خودشان خواسته و یا ناخواسته عامل فتنه‌افروزی شده‌‌اند. پس می‌توان در این بخش هم به مردم نسبت به مسئولان نمره بهتری داد.
رونق اقتصادی
در بخش اقتصاد قضاوت آنقدر آسان است که شاید هر فردی بتواند آن را تفسیر کند، هرجا کار به بخش خصوصی(مردم) سپرده شده بی‌نقص و با فناوری روز پیش رفته مثل توسعه مصالح ساختمانی و هر جا قرار بود دولت وارد شود مانند شرکت‌های خودروسازی نه تنها پیشرفتی حاصل نشده بلکه مردم علاوه بر جنس گران و بی‌کیفیت ضرر مالی و جانی فراوانی را نیز متحمل شدند.
مقایسه صندوق‌ها، شرکت‌ها و کارخانجات دولتی و خصوصی خود گواه بر این امر است که مدیریت اقتصادی دولتها در جمهوری اسلامی به شدت ضعیف‌تر از مردم بوده است. و در این بخش هم مردم پیشتازی خود را با اقتدار از مسئولانشان به رخ کشیده‌اند و کمک رونق اقتصادی کشور بوده‌اند.
احیای آرمان‌ها انقلاب
هر چند که مسئولان در این بخش شعارهای بیشتری نسبت به مردم داده‌‌اند اما در عمل مردم باز هم در بخش احیای شعارها و آرمان‌های انقلاب پیشتاز بودند تا ثابت شود که مردم از مسئولانشان پیشتازند.
البته از حق نگذریم مسئولان در این بخش گاه مماس با مردم حرکت کردند و حرکت‌هایی مانند راه‌حل‌هایی برای کاهش فاصله طبقاتی و یا کمک به مستضعفان جهان داشتند اما باز هم مردم با فاصله از مسئولانشان در نهایت برآیند همه دولتها پیشتاز هستند تا بصیرت و آگاهی و انقلاب دوستی خود را در این بخش هم به رخ مسئولان کشانند.
کمک به هم‌نوع
هر جا حادثه‌ای طبیعی و یا ناشی از قصور مسئولان رخ داده مردم پیشران کمک به قربانیان شدند و حتی گاهی زودتر از آنان که وظیفه دارند به کمک هم شتافته‌اند.
پلاسکو، برخورد دو قطار در هفت‌خوان، سیل سیستان و بلوچستان، زلزله کرمانشاه، برف‌گرفتگی راه‌ها و... همه و همه نمونه کوچکی از کمک به هم‌نوع است که همواره در کشور شکل گرفته تا مردم را با اختلافی فاحش از مسئولان پیش برد.
حتی مردم برای کمک به معالجه یک کودک بیمار هم کمپین می‌زدند تا جای خالی مسئولانی را که گاهی درد مردم را فراموش می‌کنند پر کنند.
در زلزله اخیری که برای مردم کرمانشاه به وقوع پیوست به قدری این کمک‌ها زیاد بود که حتی خود مسئولان از مدیریت کمک‌ها ماندند تا عقب‌ماندگی آنها در این بخش بیشتر مشخص شود.
مردم کشور نشان دادند که همواره حتی اگر مسئولان بنا به دلایلی قصوری برای کمک به آنها از خود بروز دهند آنها همواره با یکدیگر متحد مانده و به داد یکدیگر می‌رسند بر خلاف مسئولانی که اغلب برای کمک به همدیگر به جناح طرف می‌نگرند مردم برای سرازیر کردن مهر و محبت خود به یکدیگر نگاه به خط فکری و رنگ پرچم طرفی که قرار است دستش را بگیرند نمی‌کنند چون به خوبی درک کرده‌اند که همگی انسان هستند و باید برای کمک به داد یکدیگر برسند. از این حیث مسئولان در بخش یاری رساندن به مردم و البته یاری رساندن به یکدیگر برای پیشبرد اهداف ملی قائله را به مردم باخته و ضعیف عمل کرده‌اند.
نهیبی برای بهبود
از برآیند مطالب عنوان شده می‌توان اینطور نتیجه گرفت که مسئولان از مردم عقب افتاده‌اند اما خوشبختانه عقب‌افتادگی آنها به حدی نیست که به مرز قطع امید از حضور همپای مسئولان کنار مردم در حراست از آرمان‌های انقلاب برسیم. برای همین نهیب رهبری را بار دیگر بلندتر فریاد می‌زنیم تا شاید مسئولانی که گیر و بم جناح‌بازی یا دنیا و پست و صندلی مسیرشان را کمی منحرف کرده و یا حافظه‌شان را برای دیدن اصل ماجرا که حراست از انقلاب و دستاوردهای مردمی است دچار تشویش کرده است، تلنگری خورده و در این مسیر با احیای اقدامات خود همپای مردم از انقلابی که با فداکاری میلیون‌ها نفر به ثمر نشسته حراست کنند.
مسئولان کشور درست در بزنگاه‌هایی که لازم بوده حضوری پررنگ داشته باشند و مردم را هدایت کنند، نبودند و بیشتر این مردم بودند که با استقامت خود مسولان را وادار به همراهی با خود کرده‌اند.
درست است که حرکت مردمی همواره جای تقدیر و غرور داشته و جزو نقاط مثبت جمهوری اسلامی که همواره بنای کار خود را بر مردم‌سالاری دینی بنا نهاده است محسوب می‌شود، اما لازم است که مسولان کشور (مسئولان در جناح‌های مختلف) این نقیصه خود را برطرف کرده و بیشتر تلاش کنند که در جاده انقلاب که اتفاقا با دشمنی که استکبار جهانی دارد پر از سنگلاخ و تله و تله‌های انفجاری است قبل از رسیدن به بزنگاه‌های تاریخ‌ساز مردم را هدایت کرده و از بحران‌ها عبور دهند.
بر همین اساس است که نهیب رهبری را بلند فریاد زدیم چون دلمان می‌خواهد مسئولان در نظام جمهموری اسلامی عقب نیفتند و از مردم و رهبری دور نشوند. امیدواریم که با همین نهیب و تلاش‌هایی که توسط مسئولان صورت می‌پذیرد طراز مسئولان با مردم هماهنگ شود.
همه باید بدانند که انقلاب پر تحرک مردم پیش می‌رود و منتظر هیچ‌کسی نمی‌ماند و همواره در طول سی و نه سال گذشته نشان داده که آنهایی که نتوانند گام‌هایی خود را با حرکت پیش رونده انقلاب و مردم انقلابی همراه کنند، کنار زده خواهند شد چون در مسیر انقلاب توقف جایز نست و این حرکت برای هیچ شخصی متوقف نمی‌شود.
اگر مسئولان همپای مردم شده و در این مسیر مثلث همراهی مردم و انقلاب را تکمیل کنند قطعا راه نفوذ دشمن تنگ‌تر شده و حتی می‌توان به نفوذناپذیر شدن امید داشت.
نویسنده: مائده شیرپور
