مهسا صحت طلب: معلم در كلاس را باز مي كند و وارد مي شود. همزمان با ورود او مبصر كلاس روي ميز مي كوبد. مبصر: برپا معلم به محض ورود با همخواني جمع مواجه مي شود. دانش آموزان: معلم عزيزم روزت مبارك. معلم: بفرماييد عزيزانم. ممنون بعد بچه ها يكي يكي دسته هاي گل را روي ميز مي گذارند و برخي ديگر هم هديه هايي كه معلوم نيست داخلش چيست را تقديم معلم مي كنند. *** مي دانم ياد دوران كودكي و نوجواني خودتان افتاديدو همين حسي كه من هم پس از نگارش سطور بالا آن را داشتم را تجربه كرده ايد. ياد روزگار مدرسه و روز معلم افتاديد. اين سكانس تقريبا براي همه ما تكرار شده است. براي همه ما خاطره روز معلم با همين واژگان نقش بسته است. اين واژگان ما را به روزهايي مي برد كه براي روز معلم كلاس را آذين مي بستيم. در مدرسه شيريني پخش مي كردند و مراسم ويژه داشتند. ما هم از خدا خواسته براي اين روز برنامه ها داشتيم. بالاخره تا معلم كادوهايش را باز مي كرد و نام كسي كه هديه را آورده مي خواند و تشكر مي كرد، حداقل يك زنگ از كلاسمان را پرانده بوديم. آن روزها در مدرسه معمولا آن سرود معروف «اي مجاهد شهيد مطهر» را هم پخش مي كردند تا يادمان باشد دليل نامگذاري روز معلم، شهادت استاد مرتضي مطهري بود. حالا بعد از گذشت چندين سال همچنان مراسم روز معلم شبيه اتفاقات دوران مدرسه ماست. فرق چنداني نكرده است و در واقع اين سكانس دچار تحول خاصي نشده است. شايد ديالوگ هايش به روز شده باشد و يا تشريفاتش متفاوت شده باشد، اما اصل قضيه همچنان به قوت خود پايدار است. آنچه باعث شد تا يادداشت آخر امروز را اينگونه بنويسيم، نه خود روز معلم كه بهانه دليل نامگذاري اين روز به نام روز معلم است. آري حرف آخر امروز ما درباره شخصيتي است كه شهادتش باعث شد تا ما ياد معلمانمان را گرامي بداريم. اما افسوس كه اين استاد بزرگ، با آن انديشه هاي نابش در لا به لاي جشن هاي اين روز گم مي شود. ما كه هر سال در تقويممان قبل از عبارت "روز بزرگداشت مقام معلم" جمله "سالروز شهادت استاد مرتضي مطهري" را درج مي كنيم، چرا هيچگاه كتاب‌هاي او را در بين كتب درسي نمي بينيم؟ چرا انديشه‌هاي استاد بايد در لا به لاي كتابخانه ها خاك بخورد و هيچ نمود بيروني و عملي نداشته باشد؟ چرا ما قدر سرمايه هايمان را نمي‌دانيم؟ مرتضي مطهري به جرگه شهدا پيوسته است، اما انديشه هاي او تاريخ مصرف ندارد كه با خود او به خاك بسپاريم. شهادت بخشي از زندگي اوست، اما اين سبب نمي شود كه ما دستورالعمل هاي استاد را هم شهيد شده بمانيم. او و انديشه هايش همواره زنده اند.