حكايت عجيبي است، حكايت ما انسان‌هاي معاصر. بزرگان ادب و فرهنگمان را زود فراموش مي‌كنيم. لطفا به كسي برنخورد، خودمان را مي‌گوييم.
خود ما كه خيلي زود ياد قله‌هاي فرهنگ و هنر اين مرز و بوم را به دست باد مي‌دهيم تا با خود به ناكجاآباد ببرد. ما كه معمولا براي بدرقه آخر هنرمندانمان آماده‌ايم. البته اگر آن هنرمند بتواند باعث ديده شدن ما بشود و چند عكس درست و درمان از بين مراسمش دربيايد.
ما كه خيلي زود يادمان مي‌رود، شاعري در اين شهر مي‌زيسته است. ما كه چشممان را به روي سكوت احمد عزيزي بستيم. ما كه «کفشهای مکاشفه» را با كفش‌هاي ميرزا نوروز اشتباه گرفتيم و گذاشتيم پشت درب خانه دلمان. ما كه «خوابنامه و باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رؤیا»، «ملکوت تکلم»، «سیل گل سرخ» و... را لاي كتاب‌هاي كتابخانه‌مان گم كرديم.
راستي اگر احمد عزيزي به همين زودي‌ها از بستر بلند شود و از تخت بيمارستان پايين بيايد، ما روي نگاه كردن در چشم‌هايش را داريم؟ اگر او به اينترنت دسترسي پيدا كند و خبرهاي اين هشت سال را جست‌وجو كند و تعداد انگشت‌شمار آنها را ببيند، ما چه جوابي داريم كه بدهيم؟
حالا كار به جايي رسيده كه بايد براي تامين هزينه درمان او و گرفتن مراسم بزرگداشتش گلريزان بگيريم؟ علیرضا قزوه پيشنهاد بدي نداده است، اما نهادهايي مانند وزارت ارشاد، صدا و سیما، سازمان‌های شهرداری و... روي شركت كردن در چنين مراسمي را دارند؟ آيا آنها مي‌توانند از بودجه‌هاي ريز و درشتشان دل بكنند تا به زخم كهنه احمد عزيزي بزنند؟
