وحدت ملی را میفهمیم، انشقاق نداشتن در روزهایی که فشار دشمنان زیاد شده را میدانیم، اما نقد منصفانه و تلنگرهای طلایی به نیت اصلاح را هم بارها دیده و نتیجهاش را حس کردهایم. اگر به حجتالاسلام حسن روحانی نقد میکنیم نه برای عقدهگشایی است و نه به بازی گرفتن منافع عمومی به دلیل واهی پیروزی گزینه دیگر در انتخابات بعدی! دلمان میسوزد که مینویسیم آن هم بعد از صحبتهایی که امید داشتیم الهامبخش و وحدتآفرین باشد. نمیشود که شعار وحدتآفرینی بدهیم و بعد داد بزنیم که عدهای برای انتخابات مجلس نیت کردهاند... نمیشود فریاد مقاومت سر بدهیم و در عمل حتی در لباس پوشیدن خودمان هم رعایت نکنیم. نمیشود بدون یک ببخشید اشتباه شد همه اشتباهاتمان را به گردن دیگران بیاندازیم و بخواهیم ملت حرفمان را باور کند و رسانه جز در مدحمان برای خدشه وارد نشدن به وحدتی که اینطور تعریفش کردهایم ننویسد! جناب رئیسجمهوری عزیز، جناب رئیس شورای امنیت ملی، جناب رئیس شورای عالی فرهنگی... جناب دکتر حسن روحانی کاش یکبار دیگر سخنرانی خوتان را نگاه کنید و ببینید چطور ۶۲ بار از باید و نبایدهایی استفاده کردید که قطعا برای به دست آوردن دل ملت لازم بود به چرا و چگونه تبدیل شود.
آقای رئیسجمهوری، متن سخنرانیهایتان برای کسی که رئیس مرکز مطالعات استراتژیک کشور است عالی است، برای کسی که قرار است تحلیل کند و راهکار نشان دهد، اما از رئیس دستگاه اجرایی کشور که حتی رهبری هم عنوان میکنند که مخاطب «بایدها» است بیرودروایسی افتضاح است. ناراحت نشوید میگوییم افتضاح است چون انتظار چنین ادبیاتی را از کسی که ۵ سال است از ریاست مرکز مطالعات استراتژیک خداحافظی کرده و رئیسجمهور شده را نداریم. این توهین نیست، توقع بالایی است که براساس شناختی که از ظرفیتهای شما (درست یا نادرست) وجود دارد، داریم. این یک التماس است برای تغییر لحن و تغییر عمل فردی که از ته دل آرزو میکنیم موفق باشد چون موفقیت او موفقیت نظام، انقلاب و کشور است و باعث سربلندیمان میشود. این دلخوری از حسن روحانی، انتقامجویی شخصی از او نیست این یک خواهش عاجزانه است برای بهبود عملکرد رئیسجمهوری که باید برای موفقیت ۸۱ میلیون ایرانی تلاش کند. رئیسجمهوری با مدیران و مردم صحبت کرد اما صحبتی بدون ارائه راهکار عملی و صحبتی که نمیشود روی آن نام پاسخ به مطالبه عمومی گذاشت.
ما را قبول نداشته باشید، باورمان نکنید اما به خواهشی که در این متن وجود دارد توجه کنید، به درخواستی که برای بهبود شرایط برایتان نوشتهایم بدون در نظر گرفتن اسم نویسنده و روزنامه منتشرکننده توجه کنید. یکبار هم از دریچهای که ما مینویسیم به معضلات نگاه کنید و یکبار روی صندلی ما بنشینید و ببینید که میتـواند دلخوری و ناراحتی و تلنگرهایمان به حق باشد یا نه:
باید پاسخگو باشیم
سخنرانی روحانی با مدیران و مردم آغاز شد و راهکارهایی برای حال امروز کشور بیان، اما جناب رئیسجمهوری در راستای راهکار دوم موسوم به راهکار مقاومت در برابر امریکا اینطور تحلیل میکنند که: «ما باید در تاریخ به ملت، به مردم و به خدایمان پاسخ بدهیم، میتوانیم این کار را بکنیم و در هر فضایی روبهروی هم بایستیم، یعنی ایستادن در برابر آمریکا با بالاترین هزینه، وضع ما بدتر میشود، وحدت شکنندهتر میشود، اقتصاد و فرهنگ بدتر میشود» اما جناب رئیسجمهوری محترم نگفتند که مسیر پاسخگویی به افکار عمومی و ایجاد وحدت بین تفکرهای متفاوت چیست؟ کاش روحانی برای راهکاری مثلا میگفت که حاضر است انتقادها و راهکارهای متفاوت را از منتقدان در جلسات خصوصی بگیرد که این انتقادها به روزنامهها و صحنههای عمومی کشیده نشود.
باید هزینه پرداخت کنیم
در ادامه صحبتهای رئیسجمهور تصریح کرد: «هزینه باید پرداخت کنیم اما کمترین هزینه توقعات را کاهش میدهیم.» جناب روحانی کاش میگفتید اشتباه محاسباتی داشتید که آب خوردن ملت را هم منوط به امضای برجام میدانستید، کاش میگفتید مذاکره با کدخدا اشتباه محاسباتی بود و اینها را میگویید تا هزینههایی که برای مقاومت مقابل امریکا پرداخت میکنید همانطور که گفتید کم باشد. انتظار داشتیم که راهکارهای پرداخت هزینه کم ارائه کنید.
باید نشان دهیم
روحانی در ادامه صحبتهای خود تأکید کرد: «واقعیت امروز ایران را مدنظر قرار میدهیم، همه همکاری میکنیم، امروز دولت و نماینده ملت یعنی رئیسجمهور دست همه را میبوسد، در برابر تمام مردم و جناحها و حتی کسانی که بدترین توهینها را به من کردند، دست آنها را هم میبوسم، امروز روز به اهتزاز درآوردن پرچم عزت و عظمت ملت ایران است، ما باید به دنیا نشان دهیم سختی و مشکلات را تحمل میکنیم و استقلالمان را معامله نمیکنیم، آزادیمان را معامله نمیکنیم، اسلامیت نظام را معامله نمیکنیم، اما سختی را تحمل میکنیم، با هم در کنار هم.» کاش نمونهای از این دست منتقدان را بوسیدن را در عمل نشان میدادید. کاش متوجه بودید که همه چیز در عمل سنجیده میشود نه در حرف. کاش راهکاری برای نشان دادن تحمل سختی به دنیا ارائه میدادید.
باید مین زیرپای خودش را ببیند!
وی اضافه کرد: «من امروز میگویم که دولت در خط اول این مبارزه است، آن کسی که در خط اول است، باید زیر پای خودش مین را هم ببیند، نه آتش توپخانه و هواپیما، بلکه باید آتش تفنگ و تیر مستقیم را هم باید ببیند چون در خط مقدم است، این همانی است که پیغمبر هم گفته است در خط مقدم بودن از شب قدر هم بالاتر است؛ ما به عنوان خط مقدم و همه نظام و همه مسئولان در کنار هم میگوییم که روز سخت است، من میگویم که از ۱۸ اردیبهشت هر روز و شب ما یوم و لیلهالقدر است.» ما میخواهیم بشنویم که دولت چطور در خط مقدم است وقتی در همین ماه رمضان به بند «و» تبصره ۲۰ برای افطاری ندادن توجه نکرده است! کاش مصداقهایی برای در خط مقدم بودن شما در مبارزه برای ملت بیان میکردید و راهکار ادامه مسیر را نیز میگفتید.
رئیسجمهور گفت: «من به عنوان یک فرد میگویم که تا پای جان و آبرو و حیثیت با افتخار میایستیم هیچ ترس و هراسی نداریم، اما شرطش این است که ما دولتیها اول باید فشار را تحمل کنیم، اگر میخواهیم که بگوییم روز سختی و فشار است، اما برای دیگران است، حتما شکست میخوریم» جناب رئیسجمهور چطور فشار را شما و دولتتان تحمل میکنید وقتی در هیات دولت تصویب میکنید که عدهای خاص حقوقی بالاتر از سقف تعیین شده قانونی بگیرند؟! آقای رئیسجمهوری که معتقدید باید فشارها را اول شما تحمل کنید؛ لطفا فیش حقوقی خودتان و هیات دولت را با کارگری که حداقل حقوق را میگیرد مقایسه کنید! لطفا بگویید چطور قرار است در صف اول تحمل فشار باشید!
به کارشناسان جدید فکر کنیم!
روحانی تصریح کرد: «اگر تا امروز ما ۸ ساعت کار میکردیم و فردا هم همان ۸ ساعت را به همان سبک کار کنیم، موفق نمیشویم، شرایط ما امروز متفاوت است و باید به فکر کارشناسان جدید باشیم و از افکار همه استفاده کنیم.»
رئیسجمهور عزیز اگر قرار است بیش از ۸ ساعت کار کنید و از خودتان شروع کنین چرا تا الان چنین کارکردی از دولت مشاهده نشده است؟ چرا تاکنون این موضوع را عملی نشان ندادهاید؟! باید به فکر مشاوران جدید باشید؟! خب چرا با رفتار عملی و با انتصاب جدید این باید را به انجام شد تغییر ندادید؟!
در ادامه نیز رئیسجمهور در خلال صحبتهایی که با مدیران و مردم داشت، تأکید کرد: «همه مدیران دولت از مدیران ارشد تا معاونین و مدیران کل باید در عمل نشان دهند که شرایط امروز با شرایط دیروز فرق دارد. اگر لازم است صرفهجویی شود باید اول از دولت شروع شود. از سازمانهای برنامه و بودجه و امور اداری و استخدامی میخواهم که با مسئولیت من، برنامههای جدیدی برای صرفهجویی در هزینهها تدوین کنند.» خب در این پنج سال چه میکردید؟! برای صرفهجویی چه راهکاری دارید؟! مجددا چه زمانی از شما بپرسیم که بایدهایتان چقدر عملی شده است؟!
روحانی میگوید: «مردم نیز باید بدانند که ما چه کاری انجام میدهیم و باید خدمات را به مردم توضیح دهیم.» اما وقت مطالبهگری مردم به میانشان نمیرود اما برای سوال پرسیدن به همه رسانهها وقت نمیدهد اما به مردم مطالبهگر، انگ اجییر شده جناح مقابل را میزند. کاش او حداقل بدون پرسش مردم به همه وعدههایی که از ابتدای سال ۹۲ داده و میزان پیشرفتشان اشاره کند، وعدههایی به جز رفتن بانوان به ورزشگاه و رونمایی از حقوق شهروندی که در حد رونمایی ماند!!
روحانی در ادامه با تأکید بر اینکه باید در این مقطع حساس حداقل در ۴ بخش اشتغال، مبارزه با فقر، تنظیم بازار و تولید، برنامههای ویژهای را تدوین و ارایه کنیم، گفت: «اگر این ۴ بخش اصلاح و درست شود، موفق خواهیم شد.» اما نمیگوید برای همین ۴ بخش که در اختیار هیات دولت است در ۵ سال گذشته چه کرده و برای سه سال باقی مانده چه برنامههایی دارد.
هیات دولتی که به روحانی پاسخ ندهند...
اما روحانی دو نکته دیگر را نیز یاد آور شد اول اینکه: «وزیر صنعت ، معدن و تجارت باید صریحا به مردم بگوید که چه اقلام و جنسهایی به کشور به وفور وارد میشود و قیمت آنها تغییر نخواهد کرد و اگر این اقدام نیاز به ارز دارد ما تحت هر شرایطی آن را تأمین خواهیم کرد.» و نکته دوم اینکه« بانک مرکزی موظف است به مردم توضیح دهد که برای چه کارهایی ارز رسمی و به چه میزان پرداخت شده است.» خب جناب روحانی اگر اعضای هیات دولت شما به شما پاسخ ندادهاند که چطور انتظار دارید به مردم پاسخ دهند، اگر به شما پاسخ دادهاند که خودتان اینها آمارها را اعلام کنید و اگر پاسخ ندادند و شما همچنان آنها را بر صندلیشان حفظ کردید که ...
نگاهی پرسشگرانه!
اما چند باید دیگری که در سخنرانی روحانی با مردم عنوان شد از این قرار است:
باید با تلاش و توان بیشتر مشکل اشتغال و بیکاری در جامعه را حل کنیم.
باید از هزینههای مربوط به تأمین اجتماعی برای ۶ ماه و یکسال گذشت کنیم و اشتغال روستایی را با سبک جدید و در نظر گرفتن شرایط ساماندهی کنیم.
باید در هر زمینهای برای رفع مشکل اشتغال در کشور، تلاش کنیم.
باید وزارتخانهها و دستگاههای دولتی، سهام خود را در بورس فعال کرده تا کارخانهها و بنگاههای سودده آنان در اختیار مردم قرار گیرد.
باید تولید را رونق داده و در آن تحرک ایجاد کنیم.
باید از بالا بردن مطالبات مردم جلوگیری کنیم.
باید توقعات را پایین آورده و تولید را افزایش دهیم.
باید به تولید داخلی کمک کنیم.
نباید اجازه دهیم افرادی که درآمدشان کم است، دچار مشکل شوند.
باید از اقشاری که در فشار هستند، حمایت کنیم.
باید تلاش کنیم تا قیمتگذاریها با مرکزیت انجام شود.
باید امور شرکتهای دولتی مورد بررسی قرار گرفته و اجازه ندهیم مردم در فشار باشند.
بخش خصوصی باید به کمک دولت بیاید تا با راه حلهای جدید نیازمندیهای کشور و مردم را تأمین کنیم.
باید به فکر حمایت از یکدیگر باشیم.
اگر در دستگاهی نسبت به سه ماهه پارسال مصرف بیشتری اتفاق افتاد، باید با مسئول مربوطه برخورد شود.
باید خدمات را تسهیل و ارزانتر کنیم و اگر بناست قیمتی در خدمات بالاتر برود.
نباید اجازه دهیم این افزایش قیمت بیشتر از نرخ تورم باشد.
دستگاههای دولتی باید نسبت به برنامهها و خدمات خود با مردم صحبت کنند و از آنها مشورت بخواهند، اما نباید به دنبال حاشیهها و پاسخگویی به برخی رفتارها در فضای مجازی باشیم.
جناب روحانی بفرمایید برای این بایدها در ۵ سال گذشته چه کردید و در سه سال آتی چه برنامهای دارید، اینها آن چیزی است که افکار عمومی انتظار داشت از شما بشنود. این سوالات پاسخ داده نشده همان دلیلی است که ما میگوییم کاش این سخنرانی را از رئیس مرکز مطالعات استراتژیک میخوانیدم نه عالیترین رئیس اجرایی کشور.
گاهی با شنیدن صحبتهای رئیسجمهوری آرزو میکنیم که کاش او در همان خیابان نیاوران، جایی که دفتر مرکز مطالعات استراتژیک قرار دارد میماند تا به تحلیل تئوری مشکلات بپردازد چون در این کار خبره است و اجازه میداد فرد دیگری که مسلط به کار عملیاتی است سمت ریاست جمهوری را پذیرفته و به رفع عملیاتی مشکلات بپردازد. کاش روحانی که از عزم جدی برخورد با معضلات و وحدت ملی صحبت میکند، عملش را همراستا با این سخنان و همراستا با جایگاه عملیاتیاش کند تا در آینده بتوانیم خوشحال باشیم که رئیسجمهوری عملیاتی و جهادی داریم که به جز تبحر در یافتن مشکلات و معضلات و خلاءهای موجود راهحل برونرفت از آنها را نیز بلد بوده و در عمل نشان میدهد که توانایی انجام کارهای بزرگ و ایجاد آرامش برای مردم را دارد.
نویسنده: مائده شیرپور