طی روزهای اخیر بار دیگر شریعتمداری حق خود مبنی بر حضور مجددش در هیات دولت را گرفت و بار شرط بر مسند وزارت خانه‌ای با ۳ حوزه کاری نشست. او که تا پیش از این یعنی حدودا دو هفته قبل به عنوان وزیر صنعت، معدن و تجارت به ایفای نقش می‌پرداخت حال با رای نمایندگانی که تعداد قابل توجهی از آنها در شمار استیضاح‌کنندگان وی در مسند قبلی‌اش بودند، سکان وزارتخانه‌ای را در دست گرفته است که مانند وزارتخانه قبلی‌اش حال و روز خوشی ندارد و مشکلات نشات گرفته از اقدامات متولیان این وزراتخانه سال‌هاست که به عنوان یک معضل جدی و اساسی در کشور بیداد می‌کند، معضلی به نام بیکاری.
معضلی که در تمام دوره‌ها ریشه‌کن کردن آن به عنوان یک شعار اصلی و اساسی تمام کاندیداهای انتخاباتی بوده اما آنچه در عمل دیده می‌شود چیزی نیست که با وعده‌های سرداده شده همخوانی داشته باشد.
آیینه آمار
طبق گفته گزارش‌های مرکز آمار ایران؛ بازار کار و عدم تعادل آن در چند سال اخیر همواره یکی از دغدغه‌های جدی دولتمردان بوده است. از یک‌سو تقاضا برای کار در چند سال اخیر رو به رشد بوده است و از سوی دیگر به دلیل رکود اقتصادی و تعطیلی بسیاری از کارخانه‌های یا شرکت‌ها و یا کم شدن ظرفیت تولید بسیاری از کارخانه‌ها، عرضه کار کاهش یافته است.
بخش عمده جمعیت بیکاران ایران را جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله و زنان تشکیل می‌دهند. آمارها نشان می‌دهند که نرخ بیکاری در جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله در بهار ۹۷، ۲۵.۵ درصد بوده است. این نرخ بیکاری در مقایسه با بهار ۹۶، ۰.۹ درصد کاهش یافته است ولی در مقایسه با زمستان ۹۶، ۰.۳ درصد رشد داشته است. همچنین گزارش مرکز آمار ایران نشان می‌دهد که سهم اشتغال ناقص از جمعیت شاغل در بهار ۹۷ ، ۱۰.۲ درصد بوده است. یعنی ۱۰.۲ درصد از جمعیت شاغل در بهار ۹۷ به دلایل اقتصادی (فصل غیرکاری، رکود کاری، پیدا نکردن با ساعت بیشتر و...) کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده‌اند و آماده برای انجام کار اضافی بوده اند. همچنین مطابق با همین گزارش، بخش خدمات با ۵۰.۱ درصد بیشترین سهم اشتغال را به خود اختصاص داده است و صنعت با ۳۱.۲ درصد و کشاورزی با ۱۸.۷ درصد در رتبه‌های بعدی قرار گرفته اند.
به اعتقاد کارشناسان روند صعودی نرخ بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله در چهار فصل اخیر می‌تواند زنگ خطر را برای دولتمردان به صدا درآورد و اگر مدیران و متولیان به این امر یعنی ریشه‌کن کردن بیکاری اعتقادی نداشته باشند و یا طعم آن را در زندگی خود نچشیده باشند نمی‌توان امیدوار بود اتفاقی دراین حوزه رخ دهد، دست همانطور که تاکنون رخ نداده است.
وزیری که بیکار نماند
در مجموع از زمانی که استعفای شریعتمداری در خبرگزاری‌ها قرار گرفت و بعد ساعت‌ها روابط عمومی این وزارتخانه نسبت به تکذیب آن اقدام کرد و همچنین پس از آن وزیر سابق وزارت صنعت ،معدن و تجارت با قاطعیت این مساله را رد کرد و در نهایت طی هفته‌های اخیر این موضوع به شکل سانه‌ای مطرح شد این نتیجه حاصل می‌شود که وزیر کنونی وزارت تعاون، کار و امور اجتماعی آنقدر‌ها بیکار نماند و شاید بتوان گفت اصلا بیکار نماند تا بتواند طعم بیکاری را مزه مزه کند و این مهم را در اولویت کاری خود قرار دهد اما امیدواریم حالا که حق خود را از این مسند گرفته است؛ اقدامی عاجل و کارشناسی برای مشکلات و بحران‌های موجود در این وزارتخانه داشته باشد که حداقل به نتیجه رسیدن آن بتوان بخشی از معیشت کارگران و اقشار آسیب‌پذیر را حل کند.
اگرچه شریعتمداری تا پیش از این مدعی بود که اقدامات خوب نظارتی و حاکمتی بر روی وزارت صنعت داشته و گام‌های اساسی در زمینه تولید و بهبود وضعیت صنایع و بنگاه‌های تولیدی داشته است اما کارفرمایان و صاحبان این بنگاه‌ها با ارایه آماری از اقدامات صورت گرفته در زمان حضور وی در وزاتخانه سابقش این مساله را رد کرده و مدعی هستند که بزرگترین ضربه به اقتصاد تولید در طول سال‌های اخیر به واسطه کار‌های غیرکارشناسی و البته کمرنگ بودن نظارت بر این وزارتخانه زده شده است و بی‌شک بخش اعظم مشکلاتی که برای کارفرمایان و درپی آن کارگران این حوزه به وجود آمد از اقدامات یک شبه و یا قوانین بود که تصویب شد و اجرا نشد و یا یک شبه لغو شد و اجازه نداد تا چشم‌اندازهای تدوین شده برای این صنایع به بار بنشیند.
البته گفته این افراد را باید در کنار تخلف‌هایی که نهادهای نظارتی بالادستی از وزارتخانه تحت امر شریعتمداری رو کردند گذاشت و این سوال را از نمایندگان خانه ملت پرسید که اگر این فرد آنقدر مدیر و توانمند بود چرا او را مورد استیضاح قرار دادید و مدعی شدید که وی تولید و درپی آن اقتصاد کشور را دچار مشکل شده است وحال نیز مجدد اقتصاد و معیشت کارگران را به دست او سپرده اید که چه مساله‌ای حل شود.
کارگارنی که به واسطه رشد تورم و مشکلات معیشتی که طی ماه‌ها و سال‌های اخیر برای آنها به وجود آمده قدرت خرید آنها به بیش از نصف کاهش یافته است و هرچه تلاش می‌کنند نمی‌توانند خود را از زیر خط فقر بالا بکشند.
