هوای تهران بی‌قرارمان کرده اما نه از آن بی قراری‌های دوست داشتنی که در فصل پاییز به سراغ آدم می‌آید! این بی‌قراری بدحالی در پی دارد. هوای تهران که آلوده می‌شود، عصبی شدن مردم تنها یک وجه از عوارض چنین هوایی است.
حضرت مولانا غزلی دارد که در بیتی از آن چنین سروده «در هوایت بی قرارم روز و شب سر ز کوی ات برندارم روز شب»هوا و کویی که مولانا می گوید معلوم است چیست، اما این هوایی که ما تهرانی‌ها و چند کلانشهر کشور دارد، بی قراری اش با بی قراری مولانا تفاوتها دارد.
ما تهرانی بی قراری مان از آلودگی هوا است و نمی توانیم سر از این کوی بر نداریم!
داستان آلودگی هوای کلانشهرها که در تهران بسیار بغرنج تر است، این روزها بار دیگر سر باز کرده و مانند دُمل چرکین بیرون زده است.
در طول سال ها اما هیچ دولتی و شهرداری در تهران دست به کار نشد تا مردم را از این دود و دم رهایی بدهد.
مردم دیگر با این هوا معتاد شده اند و دودی و اگر یک روز هوای سالم دم بزنند ناخواسته بیمار می شوند و با تن و جانشان با شگفتی می گوید این که ما نفس کشیدیم چه بود؟!
شاید خود را مسئول و پاسخگو نشان داده باشند اما کاری انجام نداده اند و دست روی دست گذاشته اند که همچنان این دودهای ویرانگر بتازد و بمیراند! و اکنون که هوای تهران به رنگ قرمز در آمده است، پیشنهاد و راهکار همچون همیشه این است که مردم اگر کار مهم ندارند از خانه بیرون نیایند. بیماران قلبی و ریوی اصلا بیرون نیایند.
ورزشکاران در فضای باز ورزش نکنند، مردم از وسیله نقلیه شخصی استفاده نکنند و از این دست توصیه های تکراری.
آخرش هم شاید به تعطیلی ادارات و سازمان ها؛ و اگر مدارس و دانشگاه ها باز باشد تعطیلی آنها و دورکاری کارمندان بکشد.
اتوبوس کم داریم، ۱۰۰۰ واگن برای متروی تهران کمبود وجود دارد، تاکسی ها فرسوده شده، خودروها استاندارد نیست و سوخت هم حال و روز خوشی ندارد.
کارخانه ها مازوت یا گازوئیل می سوزانند یا نه، الله و اعلم، نیروگاه های تولید برق چه می سوزانند؟ نمی دانیم، مسئولین که می گویند که در کارخانه ها و نیروگاه های تولید برق نه مازوت می سوزانند نه گازوئیل، پس این آلودگی از کجاست؟
همه چیز به گردن زمستان می افتد! بیچاره زمستان، چه مظلوم است این فصل. اما یادم می آید قدیمها در همین تهران خودمان زمستانی داشتیم پر برف بدون آلودگی هوا پس زمستان را مقصر ندانیم و آن را سرزنش نکنیم که هر چه می کشیم از دست خودمان است.
امروز تهران حال و هوای خوبی ندارد. هوا بس ناجوانمردانه آلوده است. لذتی از زمستان نمی بریم. نه از بارانش نه از برف اش که برای ما تهران نشینان به یک آرزوی محال تبدیل گشته بارش برف در کوچه ها و خیابان های شهر و به تماشا نشستن برف بازی کودکان و آدم برفی درست کردن در بوستان ها.
حضرت مولانا غزلی دارد که در بیتی از آن چنین سروده «در هوایت بی قرارم روز و شب سر ز کوی ات برندارم روز شب»هوا و کویی که مولانا می گوید معلوم است چیست، اما این هوایی که ما تهرانی‌ها و چند کلانشهر کشور دارد، بی قراری اش با بی قراری مولانا تفاوتها دارد.
ما تهرانی بی قراری مان از آلودگی هوا است و نمی توانیم سر از این کوی بر نداریم!
داستان آلودگی هوای کلانشهرها که در تهران بسیار بغرنج تر است، این روزها بار دیگر سر باز کرده و مانند دُمل چرکین بیرون زده است.
در طول سال ها اما هیچ دولتی و شهرداری در تهران دست به کار نشد تا مردم را از این دود و دم رهایی بدهد.
مردم دیگر با این هوا معتاد شده اند و دودی و اگر یک روز هوای سالم دم بزنند ناخواسته بیمار می شوند و با تن و جانشان با شگفتی می گوید این که ما نفس کشیدیم چه بود؟!
شاید خود را مسئول و پاسخگو نشان داده باشند اما کاری انجام نداده اند و دست روی دست گذاشته اند که همچنان این دودهای ویرانگر بتازد و بمیراند! و اکنون که هوای تهران به رنگ قرمز در آمده است، پیشنهاد و راهکار همچون همیشه این است که مردم اگر کار مهم ندارند از خانه بیرون نیایند. بیماران قلبی و ریوی اصلا بیرون نیایند.
ورزشکاران در فضای باز ورزش نکنند، مردم از وسیله نقلیه شخصی استفاده نکنند و از این دست توصیه های تکراری.
آخرش هم شاید به تعطیلی ادارات و سازمان ها؛ و اگر مدارس و دانشگاه ها باز باشد تعطیلی آنها و دورکاری کارمندان بکشد.
اتوبوس کم داریم، ۱۰۰۰ واگن برای متروی تهران کمبود وجود دارد، تاکسی ها فرسوده شده، خودروها استاندارد نیست و سوخت هم حال و روز خوشی ندارد.
کارخانه ها مازوت یا گازوئیل می سوزانند یا نه، الله و اعلم، نیروگاه های تولید برق چه می سوزانند؟ نمی دانیم، مسئولین که می گویند که در کارخانه ها و نیروگاه های تولید برق نه مازوت می سوزانند نه گازوئیل، پس این آلودگی از کجاست؟
همه چیز به گردن زمستان می افتد! بیچاره زمستان، چه مظلوم است این فصل. اما یادم می آید قدیمها در همین تهران خودمان زمستانی داشتیم پر برف بدون آلودگی هوا پس زمستان را مقصر ندانیم و آن را سرزنش نکنیم که هر چه می کشیم از دست خودمان است.
امروز تهران حال و هوای خوبی ندارد. هوا بس ناجوانمردانه آلوده است. لذتی از زمستان نمی بریم. نه از بارانش نه از برف اش که برای ما تهران نشینان به یک آرزوی محال تبدیل گشته بارش برف در کوچه ها و خیابان های شهر و به تماشا نشستن برف بازی کودکان و آدم برفی درست کردن در بوستان ها.
