خوش خیال‌ها باور دارند که اروپا راه خود را از آمریکا به خاطر برجام جدا کرده و برای آن که ایران به منافع قانونی خود بر اساس توافق هسته‌ای دست یابد به تقابل با ایالات متحده خواهد پرداخت.
با توجه به دیدگاه‌هایی که از سوی اعضای اروپایی گروه ۱+۵ دیده می‌شود آیا می‌توان چنین برداشت کرد که راه اروپا با آمریکا بر سر برجام متفاوت است؟
آن‌هایی که چنین تحلیل قاطعی دارند، چگونه به این نتیجه رسیده‌اند؟ آیا مواضع کشورهای اروپایی علیه توافق هسته‌ای، موشکی و تأثیر و نفوذ منطقه‌ای ایران را نمی‌بینند؟
رسانه‌های اروپایی هر روز با سخنان، تحلیل‌ها و مواضع تند و غیر منطقی مقامات سه کشور اروپایی عضو ۱+۵ به چاپ می‌رسد، گرچه آنها خود را حامی توافق هسته‌ای می‌دانند، اما اکنون که موضوع هسته‌ای ایران که بر اساس دیدگاه باطل آنها برهم زننده امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی بوده است، حل شده و تأسیسات هسته‌ای ایران برچیده شده و تحت نظارت‌های شدید آژانس قرار دارد، علاوه بر بدعهدی‌های رایج در اجرای تعهدات برجامی خود، مطالبات دیگری را مطرح می‌کنند که همسو با خواسته‌های آمریکا است.
با این شرایط چگونه می‌توان به اروپا دلخوش بود و او را جایگزینی برای آمریکا دانست و تصور کرد تقابلی میان قاره سبز و آمریکا شکل گرفته و می‌تواند به انزوای سیاسی ایالات متحده در جهان تبدیل شود؟
شکافی که میان آمریکا و اروپا از آن سخن به میان می‌آید، اتحادی است علیه جمهوری اسلامی ایران، سناریویی دقیق و حساب شده که بر اساس آن قرار است اروپا خود را حامی برجام نشان دهد، اما خواهان اجرای خواسته‌های آمریکا از ایران باشد. خواسته‌هایی که در صورت وقوع آنها از جمهوری اسلامی ایران چیزی جز نام و نشان باقی نخواهد ماند و این همان نهایت سیاستی است که غرب در قبال ایران خواهان است.
فرانسه در زمینه طرح موضوعات غیربرجامی پیشقدم است، هر چند انگلیس و آلمان نیز در همین راستا وارد میدان شده‌اند، اما فرانسه وظیفه اصلی را بر عهده دارد.
«امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه گفته است، از موضع تهران در قبال برنامه موشکی‌اش نگرانیم!
نگرانی فرانسه و غرب از برنامه‌های موشکی ایران برای چیست؟ آیا ایران تهدیدی برای فرانسه یا هر یک از کشورهای اروپایی به واسطه پیشرفت‌های موشکی خود است؟
قطعاً چنین مسئله‌ای موضوعیت ندارد، چرا که ایران خواهان تعامل سیاسی و به ویژه اقتصادی با اروپا است و تاکنون بیشترین قراردادهای اقتصادی را با فرانسه داشته است، پس مسائل دفاعی و نظامی ایران نباید پاریس را نگران کند.
فرانسه دارای سلاح هسته‌ای است و در کنار آن، از پیشرفته‌ترین سلاح‌های نظامی بهره می‌برد و یکی از منابع اصلی درآمد این کشور تولید و فروش سلاح نظامی است. به همین خاطر نگرانی فرانسه بی‌مورد است، ضمن این که دخالت در امور داخلی ایران و تحمیل خواسته‌های غیرقانونی و غیرمنطقی از ایران است.
جمهوری اسلامی ایران در شرایط تحریم نظامی قرار دارد، همه پیشرفت‌های نظامی در این شرایط به دست آمده است، آن هم در منطقه‌ای که به واسطه دخالت‌های مستقیم کشورهای فرامنطقه که فرانسه نیز یکی از آنها است، نا امن شده و با جنگ‌های ویران کننده‌ای درگیر است. این حق جمهوری اسلامی ایران است که با دستیابی به پیشرفت‌های نظامی، از منافع ملی و حاکمیت ارضی خود دفاع کند، اگر نبود این پیشرفت‌ها و قابلیت‌های نظامی، شرایط علیه ایران تغییر می‌یافت.
ماکرون همچنین گفته است ایران باید نقش مثبتی در منطقه ایفا کند، رئیس‌جمهور فرانسه اما نگفته است مصداق این نقش مثبت چیست؟!
اگر منظور او از نقش مثبت این است که اجازه دهد، تروریست‌های تکفیری که زادگاه آنها عربستان سعودی است، در غرب آسیا جولان دهند و کشورهای اسلامی به ویژه متحدین ایران را نابود کرده و دولت وحشی خود را تأسیس کنند، چنین رفتاری نه تنها نقش مثبت نیست، بلکه منفی‌ترین نقشی است که ایران می‌تواند در منطقه داشته باشد. تبعات چنین رفتاری، گسترش تروریست‌های تکفیری وهابی در کشورهای غرب آسیا است که مهمترین هدف آنها جمهوری اسلامی ایران است. همه مسائلی که ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه مطرح کرده، همان خواست‌ها، سیاست‌ها و سناریوهایی است که آمریکا برای دستیابی به آنها تلاش می‌کند و اروپا هم با ایالات متحده همراه است.
توافق هسته‌ای، تجربه‌ای هر چند تلخ برای ایران است، اما دیگر اجازه نمی‌دهد تا درباره دیگر مسائل نه تنها به آمریکا، بلکه به اروپا هم اعتماد داشته باشد، جمهوری اسلامی اجازه نمی‌دهد که مؤلفه‌های قدرت خود را به واسطه مذاکرات دیگری از دست بدهد، بلکه در مسیر گسترش و پیشرفت‌های دیگری در زمینه نظامی، علمی و اقتصادی گام برخواهد داشت.
نویسنده: محمد صفری
