برخی حتماً و قطعاً با خود تصور می کنند که انقلاب اسلامی کاری برای ایران نکرده است، اگر رژیم گذشته بود اکنون وضع کشور بسیار بهتر و مناسبت تر بود. شاید چنان می شد که آن برخی تصور می کنند، البته شاید، که اگر قرار بود بشود همان دوران باید می شد، ۲۵ سال حکومت پهلوی دوم برای آبادانی و پیشرفت کشور زمان کمی نبود ضمن آن که نه کسی او را تهدید می کرد، نه آمریکا ایران را تحریم کرده بود و نه جنگی علیه ایران شکل گرفته بود که بخواهد هزینه های سنگینی را به کشور تحمیل کند. تصور کنید همه شرایطی که برای ایران در این ۴۰ سال گذشته ایجاد شده، اگر در دوران رژیم شاه اتفاق افتاده بود، آیا ایران باقی می ماند؟!
هر چند دلیلی برای تحریم اقتصادی، تهدید و جنگ با ایران وجود نداشت چرا که کشور، مستعمره آمریکا بود و آمریکایی ها در ایران جولان می دادند و همه کاره بودند.
ایران آن زمان، با کمترین تحریم اقتصادی فرو می پاشید و مردم در قحطی شدید مواد غذایی قرار میگرفتند، مناطق گوناگون کشور دست به شورش می زدند و قومیت هایی که در ایران حضور دارند، ساز جدایی سر می دادند و ایران به چند تکه تقسیم می شد. ریش سفیدها و قدیمی هایی که هنوز زنده هستند و زنده باشند، به یاد دارند که در آن دوران حتی پزشک به اندازه کافی در ایران وجود نداشت به همین خاطر برای جبران کمبود شدید پزشک در کشور، پزشکان هندی وارد شدند! پزشکان خارجی که بعضاً هندی، فیلیپینی و برخی دیگر از کشورهای شرق آسیا بودند، حتی تا پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در ایران حضور داشتند، چرا که برای جبران کمبود پزشک در داخل نیاز به زمان طولانی بود. با وجودی که آمریکایی ها در ایران پیش از انقلاب حضور داشتند و اهداف، برنامه ها و راهبردهای خود را در ایران و منطقه پیاده میکردند، اما ایران در آن زمان هیچ تأثیر منطقه ای نداشت بلکه تابع سیاست هایی بود که آمریکا در منطقه دنبال می کرد و اگر هم کشورهای منطقه از ایران واهمه ای داشتند به واسطه حضور آمریکا در ایران و حمایت آنها بود. حال تصور کنید که اگر در زمان رژیم شاه، جنگی علیه ایران آغاز شده بود و یکی از کشورهای منطقه به ایران حمله کرده بود، چه اتفاقی می افتاد؟ با وجود ادعای رژیم مبنی بر تشکیل ارتشی قوی و مجهز، همان ارتش به خاطر ساختار و ماهیت غلطی که برای آن ترسیم شده بود، هیچگاه در میدان جنگ پیروز نمی شد. آمریکا نیز حمایت خود را قطع می کرد تا شریک جنگ نباشد. ارتش دوران شاه، یک ارتش وابسته بود، ارتشی که مکتبی نبود و آرمان هم نداشت. وابستگی شدید نیروهای نظامی ایران در زمان شاه به آمریکا، یک ضعف بزرگ بود که اکنون مرتفع شده است. زمانی که آمریکایی ها در ایران حضور داشتند، شاه تجهیزات و تسلیحات نظامی کشور را با دلارهای نفتی تأمین می کرد، هیچی نظامی ارشد و متخصص حق تعمیرات تسلیحات نظامی آمریکای از قبیل هواپیما و تانک را نداشت، اما اکنون جمهوری اسلامی ایران بجایی رسیده است که پایگاه آمریکایی ها را هدف موشک های ساخت خود قرار می دهد و ایالات متحده نیز جرأت پاسخگویی ندارد. نمی خواهیم مشکلات موجود را کتمان یا انکار کنیم، اما بخشی از این مشکلات به تهدیدات و تحریم های اقتصادی آمریکا باز می گردد که ۴۰ سال است ادامه دارد، بخشی از آن نیز سوء مدیریت است که باید برای آن فکری کرد و نخستین کاری که می توان انجام داد، انتخاب درست و صحیح مردم است تا افرادی به مسئولیت برسند که کارآمد باشند. جمهوری اسلامی ایران در طول ۴۰ سال از عمر خود که در آستانه گذر از ۴۱ سالگی است، دستاورهای بزرگی داشته است، اکنون بسیاری از کشورهای دنیا و مردم آنها حسرت استقلال و شجاعت و ایستادگی ایران را می خورند، ویژگی های ایران است که می تواند پایگاه آمریکا را در منطقه هدف قرار دهد و آمریکا نیز جرأت پاسخ به عملیات موشکی ایران را نداشته باشد. ایران اکنون د رحال حرکت به سوی پیشرفت هایی است که در آینده نه چندان دور اثرات مثبت آن آشکار خواهد شد، هر چند اکنون نیز این دستاوردها در زمینه های گوناگون دیده می شود، از پیشرفت ها علمی همچون پزشکی، دانش بنیان، نانو، موشکی، ماهواره، هسته ای نظامی گرفته تا دیگر پیشرفت هایی که همه آنها در شرایط سخت تحریم و تهدید به دست آمده است. منصفانه نیست که تنها ضعف های جمهوری اسلامی ایران دیده شود، اما نقاط قوت نادیده بماد.
نویسنده: محمد پیرعلی
