اصولگرایان به عنوان یکی از جریان‌های ریشه‌دار، اثرگذار و قابل اعتنای سپهر سیاسی کشور شناخته می‌شوند.
فراز و فرودهای صحنه سیاسی نیز اگر چه در مسیر حرکت این جریان مانع‌آفرینی‌هایی داشته و خواهند داشت، اما قدرت و توان حذف کامل این جریان را نداشته و ندارند.
در حال حاضر سکوت قابل تأملی در اردوگاه اصولگرایان حاکم شده است. از این سکوت تفاسیر مختلفی ارائه شده و می‌شود. آیا اصولگرایان در مواجهه با فعل و انفعالات عرصه‌های سیاسی - اقتصادی - اجتماعی و بین‌الملل سیاست سکوت را در پیش می‌گیرند؟ پاسخ به این سوال آسان است. بازخوانی رفتار اصولگرایان در دهه‌های اخیر گواه این واقعیت است که تفکر و اندیشه این جریان برآمده از متن انقلاب از یک سو وادادگی‌ها در مواجهه با تحریف، تخریب و تحقیر ارزش‌ها و باورهای انقلاب و نظام را بر‌نمی‌تابد و از دیگر سو، نسبت به رفتار و گفتار کژباوران و سست عناصر در جایگاه‌های تصمیم سازی مماشات نمی‌کند.
همچنان که برخی از اصولگرایان در مواجهه با سلفی حقارت جمعی از امانتداران آرای عمومی و رای اولی‌ها در خانه ملت واکنش نشان داد‌ه‌اند.
سوال دیگری مطرح است؛ اصولگرایان چه سازوکاری را برای فعالیت‌های خود در دوران پساانتخابات اندیشیده‌اند؟ شیوه مواجهه آنان با دولت جدید و همچنین شورای شهر و شهردار جدید‌الورود به ساختمان بهشت چگونه خواهد بود؟
با بازخوانی رفتار اصولگرایان از آغاز شکل‌گیری دوران پساانتخابات، می‌توان پیش‌بینی کرد که آنان در رفتار و گفتار خود در مواجهه با رویدادهای آتی از تاکتیک پیشاانتخابات استفاده نمی‌کنند.
به گزینه دیگر، اصولگرایان اولا برای استمرار حرکت خود در سپهر سیاسی کشور و ثانیاً برای جلب توجه و رویکرد دوباره افکار عمومی به سمت و سوی خود نیازمند بازنگری در رفتار گذشته و آسیب‌شناسی نقادانه و اصلاح و تصحیح برخی سازوکارها هستند.
این احساس اکنون در رأس و بدنه اصولگرایی نیز پدید آمده و انتظار می‌رود به تدریج نضج گیرد. بنابراین تغییر تاکتیک قابل پیش‌بینی است.
از سوی دیگر، جریان‌های سیاسی برای تداوم حضور در صحنه‌های تصمیم‌سازی نیازمند شناخت سازوکار‌های روز برای ترویج گفتمان مورد نظر خود هستند و اصولگرایان نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
نتیجه آرای عمومی در انتخابات اخیر نشان می‌دهد که اصولگرایان به رغم قدمت و سابقه قابل ملاحظه خود در صحنه‌های تصمیم سازی و تصمیم گیری، باید برای مواجهه با افکار عمومی و به ویژه نسل جوان و رأی اولی‌ها، زبان گفت‌وگو با مردم، ادبیات انتقال پیام و شیوه‌های ارتباطی با افکار عمومی را به طور جدی‌تری مورد نقد و بررسی قرار دهند.
بنابراین به نظر می‌رسد، اصولگرایان در پوشش سیاست سکوت با تغییر تاکتیک مواجهه با دولت و دولتمردان به جای ورود به مجادلات روزمره، به چگونگی ورود به سطوح مختلف افکار عمومی برای روشنگری و تنویر و آگاهی‌بخشی با هدف تبیین و ترویج دوباره ارزش‌ها و باورهای انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران می‌اندیشند. تاکتیکی که با توجه به سابقه رفتار و گفتار گذشته دولتمردان و مجلس نشینان کنونی، می‌تواند از جمله عوامل مؤثر در بازگشت به صحنه تصمیم سازی‌ها باشد.
اصولگرایان به درستی از میدان مجادلات و هیاهوهای بی‌ثمر فاصله گرفته‌اند. قطعاً این دوری‌گزینی گرد و‌غبارهای کنونی را فرو می‌نشاند و تصویری شفاف‌تر از ذهنیت‌ها، نگاه‌ها و رفتار و گفتارها فراروی افکار عمومی قرار می‌دهد.
به عبارت ساده‌تر، رصد و پایش توانایی‌ها و توانمندی‌های دولتمردان دولت یازدهم و همچنین مشاهده افق پیش‌روی- با اجرای آن‌چه که دولت و دولتمردان به آن‌ها لقب برنامه و طرح داده و می‌دهند-شکل‌گیری و گسترش دامنه انتقادات از عملکرد‌های دولتمردان و مجلس‌نشینان و شورای شهری‌ها را قابل پیش‌بینی کرده است. همچنان که سلفی حقارت موجی از انتقادات را در اردوگاه اصلاح‌طلبان و آرای عمومی همراه مدعیان اصلاح طلبی برانگیخته است! اصولگرایان با دوری گزینی از مجادلات و فرصت‌سازی برای جریان رقیب در مظلوم‌‌نمایی‌ها، فرصت دوباره‌ای را برای تعمق و اندیشه بیشتر افکار عمومی فراهم می‌کنند.
از سوی دیگر، شکل‌گیری و فربه سازی گروه‌های اثرگذار جوانان انقلابی در مواجهه با رویدادهای آتی از جمله تاکتیک‌هایی است که اصولگرایان می‌توانند در دوران پساانتخابات با فرصت بیشتری بیندیشند!
نویسنده: محمد کریمی
