طی این حدود سه سال تقریبا برای همه مشخص شده است که سیاست دولتمردان (جدای از برجام) در یک جمله بروز پیدا می‌کند: «همه بد بودند، ما خوبیم»
این جمله در عرصه سیاسی، بین‌الملل، اجتماعی، اقتصادی و حتی ورزشی هم نمودهای فراوانی دارد. استفاده از واژه «ویرانه» و «ویرانی» یک امر عادی است. گویی آقایان دولتی بر تلی از خاک نشسته‌اند و باید از ابتدا چرخ را اختراع کنند. حمله دولت به دولت پیشین، دیگر یک امر عادی است. خواه موضوعی مثل یارانه و مسکن مهر باشد، خواه سوء‌مدیریت در تیم‌های پرطرفدار پایتخت. کلا همه کارهای بد را باید به پای دولت سابق گذاشت و هرکاری که اتفاق می‌افتد، خوب است؛ چون دولت یازدهم آن را انجام داده است.
نمونه فرهنگی‌اش هم مثلا «شورای عالی سینما»ست که چون دولت قبل مبدع آن بوده خوب نیست و علی‌رغم صدور حکم برای اعضای جدید، عدم حضور رئیس‌جمهور در آن و استعفای اعضای آن (که به تدبیر دولت در بخش فرهنگ و هنر و به ویژه سینما خوش‌بین بوده‌اند) سبب می‌شود که به یکباره تصمیم بگیرند که این شورا غیرقانونی است و باید منحل شود. اما سازمان سینمایی چون یک میز خوب و مبل راحت دارد باید بماند.
جالب‌تر آنکه برای بروز اثرات برجام و رفع تحریم‌ها در حوزه سینما باید جشنواره فیلم فجر را دوپاره کرد تا هم پُز بین‌المللی آن بیشتر باشد و هم در راستای اقتصاد مقاومتی! پول بیشتری حیف و «میل» شود.
کافی است کسانی که وقت دارند یا گذرشان به تقاطع خیابان حافظ و جمهوری می‌افتد، سری به پردیس چهارسو بزنند (البته اگر اجازه ورود بیابند) تا متوجه شوند جشنواره جهــــــــــــــانی فیلم فجر با چه شکوه و عظمتی در حال برگزاری است. اینها همه نشان از یک تصمیم‌گیری بسیار دقیق مدیریتی است.
جشنواره‌ای که می‌خواست در طراز جهانی برگزار شود، حالا شاید مجبور باشد برای کاهش صندلی‌های خالی، تماشاگر حرفه‌ای سینما را به صورت اتوبوسی! به کاخ جشنواره بفرستد.
اصلا اینها مهم نیست. به قول یک بنده‌خدایی «سوت و کور بودن امتیاز جشنواره است» شاید چون راحت‌تر می‌شود در سالن تاریک سینما خوابید!
اما از اینها که بگذریم، باید مدیران و برگزارکنندگان را هم درک کرد.
به هرحال توی این مملکت همه دستگاه‌ها و نهادهای دولتی سعی می‌کنند برای حفظ پرستیژ خود و حفظ بیت‌المال! جشنواره، همایش، سمینار، کارگاه و یا هرچیز دیگری را ترتیب بدهند تا به این ترتیب قدرت مدیریت خود را به رخ بکشند.
هیچ اشکالی هم ندارد. به هرحال وقتی همه بلدند یک برنامه برای خودشان داشته باشند، چرا مدیران سینمایی ما به جای یک برنامه دو برنامه نداشته باشند! کلاس کار هم بالاتر می‌رود و... .
اما راستی در سالی که رهبر انقلاب آن را «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» نام نهاده است، لازم بود مدیران فرهنگی و سازمان به اصطلاح سینمایی (مثل آن بنده خدایی که توی جوی آب افتاده بود و تا انتها صدای قوطی کنسرو می‌داد) اشتباه سال قبل خود را باز هم تکرار کنند و همچنان یک جشنواره بی‌سر و ته را به نام «جهانی» ادامه دهند؟
نمی‌شد جشنواره فیلم فجر را مثل پیش از این یکی دو سال برگزار کرد و پول‌های بی‌حساب و کتاب را به جیب برخی‌ها نریخت؟
نمی‌شد پول‌هایی که صرف پذیرایی، چاپ اقلام تبلیغی، اجاره مکان‌ها و... شد را برای ساخت چند سینما در نقاط محروم کشور کرد؟ نمی‌شد این هزینه را برای ساخت فیلم‌های به معنی واقعی فاخر در نظر گرفت؟ نمی‌شد هزار و یک کار درست انجام داد؟
اگر بخش بین‌الملل مثل گذشته در همان جشنواره فیلم فجر قرار داشت، بخش قابل توجهی از هزینه‌ها به نصف می‌رسید و دیگر نیازی نبود بودجه را به همین راحتی از بین برد. این نصف شدن هزینه‌ها یعنی صرفه‌جویی میلیاردی و کمک به سینمای ایران که امروز از کمبود سالن گرفته تا بیمه اهالی این هنر، درگیر بی‌پولی است.
آنهایی که خود را عقل کل می‌دانند و فکر می‌کنند همه کارهایشان درست است، حتما یک نیازسنجی کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که باید این جشنواره را دوشقه کرد. خب حالا همین دوستان بیایند و توضیح دهند که چقدر به اهداف خود رسیده‌اند؟ آیا این جشنواره برنامه‌های خود را توانست محقق کند یا فقط کاسه‌ای شد برای خوردن برخی‌ها؟! این بودجه میلیاردی صرف چه اتفاق خوبی برای سینمای ایران شد؟
جشنواره‌ای که نه مخاطب دارد، نه فیلم‌های مهمی در آن حضور دارند و نه هیجانی در آن به چشم می‌خورد، چه حرکت مهمی را انجام داده که حالا متولیان آن اجازه نقد هم به آن نمی‌دهند و از هر اهرم فشاری برای بستن دهان منتقدان استفاده می‌کنند. شاید این را هم از یاران عرصه سیاست خود یاد گرفته‌اند که یا باید منتقد را متهم کرد یا دهانش را ... گرفت. موضوعی که کاملا عادی شده است و حتی در فضای فرهنگ و هنر این مملکت هم به رسمی مالوف تبدیل شده است. منتقد خوب، منتقد مرده است.
کاش آقایان جدای از آمارسازی و به‌به و چه‌چه‌های رایج در ساختار کاری‌شان، این جرات و جسارت را داشته باشند تا پس از پایان این جشنواره با صدای رسا اعلام کنند که «اشتباه کردیم». اصلا نیازی به اعلام رسمی نیست. همین که جشنواره به روال سال‌های قبل‌تر برگردد، نشان می‌دهد که مدیران اشتباهشان را پذیرفته‌اند و جلوی از بین رفتن بودجه یا همان بیت‌المال را گرفته‌اند. جلوی ضرر را هر وقت بگیری منفعت است.
این را خود آقایان هم می‌دانند و کاش به جای لج‌بازی و حمله به منتقدان رفتاری عاقلانه و در مسیر تدبیر و اعتدال بردارند.
واکنش دستپاچه و فرافکنانه به حضور مجری «من و تو» در جشنواره فجر
وقتی خبر حضور منصوره حسینی خبرنگار اتاق خبر شبکه بهایی - انگلیسی من و تو در محل کاخ جشنواره جهانی فیلم فجر منتشر شد، این خبر با واکنش سریع رسانه‌ها همراه شد و نکته جالب توجه جبهه‌گیری برخی رسانه‌های همسو با دولت یازدهم بود که سعی کردند حضور این فرد را که سال‌ها مشغول به فعالیت علیه نظام جمهوری اسلامی ایران آن هم به صورت کاملا مشهود بوده، اتفاقی کاملا عادی و در قالب باشگاه هواداران جلوه دهند و دلیل حضور وی را در تهران، استعفا از شبکه من و تو و ابراز ندامت از فعالیت در آن شبکه معاند دانسته‌اند.
در ادامه این واکنش‌ها نوبت به مدیران جشنواره جهانی فیلم فجر رسید تا کاملا از حضور این شخص ابراز بی‌اطلاعی کرده و او را یک شخص عادی و تنها هوادار جشنواره عنوان نمایند؛ این واکنش در حالی صورت می گیرد که مشاهدات خبرنگار سینماپرس حاکی از استقبال برخی دست‌اندرکاران روابط عمومی جشنواره از این خبرنگار است.
در اطلاعیه‌ای که از سوی روابط عمومی جشنواره جهانی فیلم فجر به رسانه‌ها ارسال شده است آمده است: «جشنواره جهانی فیلم فجر تنها مسئول میهمانان رسمی این رویداد است و در قبال حضور تماشاگران عادی تعهدی ندارد. روزانه چند هزار نفر از جشنواره بازدید می‌کنند و کنترل عدم سوء‌پیشینه این افراد امکان‌پذیر نیست. ضمنا هیچ کارت رسمی جشنواره در اختیار هیچ فرد غیرمرتبط قرار نگرفته است.»
این پاسخ که ضمن تایید ضمنی خبر حضور این خبرنگار، آن را تنها یک اتفاق عادی جلوه می‌دهد، بیشتر به یک فرافکنی می‌ماند آنچنانکه احتمالا اگر امروز جیسون رضاییان نیز در جشنواره دیده شود با این پاسخ قابل توجیه خواهد بود.
اما یک پرسش همچنان بی‌پاسخ است و آن اینکه استقبال و صحبت کردن دست‌اندرکاران روابط عمومی این جشنواره با همه هواداران عادی صورت می‌پذیرد و یا این اتفاق نیز کاملا تصادفی صورت پذیرفته است!
به نظر می رسد مسئولان برگزاری جشنواره، سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید پاسخ قانع‌کننده‌تری نسبت به این بی‌توجهی ابراز نمایند و قطعا مجری شبکه معلوم‌الحال من و تو در حالی که شناخته شده می باشد، نیازی به ارائه گواهی عدم سوء‌پیشینه برای شناسایی توسط متولیان جشنواره جهانی فجر نداشته است!
