امروز ۲۴ اسفند ماه برابر با یکی از تاریخی ترین روزهای تاریخ معاصر غرب آسیاست. ۷۲ سال پیش در چنین روزهایی تحت فشار آمریکا و انگلیس و شوروی سابق سازمان ملل تن به تشکیل رژیمی دارد که ماهیت و زیر ساخت آن جعلی و نادرست بوده است. رژیمی که نه بر اساس ماهیت‌های واقعی و ساکنان و بومیان یک سرزمین بلکه بر اساس طرحی ایجاد که محور آن را اشغال یک سرزمین و ایجاد بحرانی دائمی در غرب آسیا تشکیل می‌داد.حال ۷۲ سال از آن زمان می‌گذرد و یک سوال اساسی مطرح است و آن اینکه راهکار پایان درد و رنج ملت فلسطین چیست و آنها چگونه می‌توانند به حقوق خود دست یابند؟ چگونه فلسطینی‌ها ساکن اراضی اشغالی، ساکنان غزه و بین ۵ تا ۷ میلیون فلسطینی آواره می‌تواند حقوقشان را احیا نمایند؟ نگاهی به تحولات فلسطین نشان می‌دهد که دو دیدگاه در این عرصه مطرح است. دیدگاه اول بر اصل مذاکره و سازش تاکید دارد و دیدگاه دوم بر اصل مقاومت و انتفاضه. رویکرد نخست یا همان سازش از دهه ۹۰ یعنی زمانی که توافق اسلو میان تشکیلات خودگردان به ریاست عرفات امضا شد و پس از آن نیز توسط ابومازن جانشین وی ادامه یافته است. رویکرد دوم در قالب گروه‌های مقاومت بوده که رویکرد مسلحانه و مقابله با اشغالگری را در پیش گرفته‌اند. در حوزه اول یعنی روند مذاکره آنچه برای فلسطین حاصل شده است آوارگی میلیون‌ها فلسطینی و اشغال اکثر مناطق کرانه باختری و قدس و محاصره یک و نیم میلیون فلسطینی در غزه بوده است. این روند منجر شده تا امروز آمریکا با نام معامله قرن سراسر قدس را پایتختی رژیم صهیونیستی بماند و اراضی کرانه باختری و دره اردن به صهیونیست‌ها واگذار شود. امروز از فلسطین جز غزه و چند منطقه در کرانه باختری چیزی باقی نمانده است و این محصول روند مذاکره است. اما رویکرد دوم که الگو گرفته از پیروزی حزب الله لبنان بر رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۰ است در قالب دو انتفاضه و سه نبرد بزرگ تجلی یافته است. جنگ‌های ۲۲، ۸ و ۵۱ روزه غزه که در تمام آنها صهیونیست‌ها وادار به آتش با شروط فلسطینی‌ها شده‌اند. جالب توجه آنکه ارتقا جایگاه فلسطین در عرصه جهانی نیز بر اساس همین مقاومت بوده است که سازمان‌ها و نهادهای بین المللی را وادار به پذیرش حقوق فلسطینی‌ها کرده است. در این میان سازمان ملل و شورای امنیت نیز اراده‌ای برای حمایت از فلسطین نداشته‌اند و این یعنی اینکه نه روند سازش و نه دل بستن به معادلات خارجی نمی‌تواند دردی از فلسطین دوا کند و تنها راه باقی مانده مقاومت مسلحانه‌های است که تسلیح کرانه باختری می‌تواند آغاز راهی برای تحقق آن باشد.
نویسنده: علی تتماج
