آنهایی که منتقد توافق هسته‌ای بوده‌اند و آنهایی که موافق آن بوده‌اند و هنوز هم هستند، بدگمان و خوش گمان، دلواپس و ذوق زده، بدبین و خوشبین، هر آنچه که نام بر آنها بگذاریم و خطاب کنیم، می‌توان برای تشخیص هر یک که درست می‌گوید یا غلط، از سرآگاهی است یا ناآگاهی، ملاک آن را دو چیز قرار دهیم. نقطه نظرات مردم و رهبری.
برای این که سبک سنگین کنیم، ترازوی دقیقی نیاز است و برای آن که دیوار بی اعتمادی آمریکا را هم، باید شاقولی از فراز دیوار آویزان کنیم تا، کجی و برآمدگی آن دیوار به دست آید.
در میان مردم که چرخی کوتاه بزنید، پس از گذشت بیش از ۳ ماه از امضای مرحله نهایی برجام که با اجرای تعهدات ایران آغاز شد و اکنون همه تعهدات از سوی کشورمان مو به مو پیاده شده است، جملگی می‌گویند هنوز تأثیر برجام و احساسی که باید از توافق هسته‌ای به ما دست دهد، نرسیده است. با تولیدکننده جماعت هم که درد دل می‌کنیم می‌گوید، گرهی از مشکلات تولید کننده که باز نشده، به آن گره‌ها افزوده هم شده است. انگار توافق هسته‌ای بر آن بود تا دروازه‌های کشور بیشتر باز شود تا محصولات خارجی هر چه بیشتر در بازار کشور جولان دهد و در صفحه تلویزیون خودنمایی کند.
و این جولان دادن و خودنمایی کردن حتی در سطح شهر با بیلبوردهای بزرگ از کالاهای خارجی، چشم کارگر و تولیدکننده را آزار می‌دهد و هم، مردم را می‌آزارد. قاطبه مردم از ورود کالاهای لوکس، گران قیمت و دست‌نیافتنی دلگیر هستند، از یک سو پول خرید آن را ندارند و از سوی دیگر دلواپس تولید داخلی، چرا که یا خود در کارخانه‌ای وطنی کار می‌کنند یا فرزندانشان، که مبادا کارخانه به ورطه ورشکستگی بیفتد و آن وقت بیکاری! آن هم به خاطر واردات بی رویه.
برجام اگر برای همه مردم آب نداشته باشد، شاید برای بعضی‌ها نان داشته باشد که دارد. هدف در برجام اکثریت مردم است، نه فقط آن قشری که سرمایه‌دار است و درد بی پولی نمی‌داند. اگر قرار است اقتصاد کشور با برجام به سوی تأمین نیازهای لوکس سرمایه‌دار پولدار غش کند، فاصله طبقاتی تا برج میلاد که نه، تا قله دماوند هم خواهد رسید!
سوداگران اقتصادی در اقتصاد بلبشوی کشور هرگونه که دلشان بخواهد، جیب‌ها را پر می‌کنند، چهپ از توافق چه پس از توافق. برای آنها تفاوتی ندارد. رضایت مردم شرط است که اگر بهبود اوضاع اقتصادی با عزت مردم همراه باشد مخالفتی نیست که هیچ، دست آنها را که چنین کردند، می‌بوسند.
اما آیا با آمریکا و از آمریکا توقعی می‌رود که ایران و مردم‌اش، در رفاه باشند؟ امن و آسایش ایران اسلامی، آینه دق دشمنی مانند آمریکا است. بدبین و دلواپسی که انگشت اشاره رئیس‌جمهوری محترم و برخی دولتمردان به سوی آنها است، اگر در راه اجرای برجام، کارشکنی می‌کنند و مانعی می‌سازند تا سرمایه‌های خارجی و تکنولوژی و صنعت آنها وارد کشور نشود، خیانت می‌کنند، که البته آن بدبین‌ها و دلواپس و بدگمان‌ها، گمان نمی‌رود توان آن را داشته باشند تا بر سر راه ورود خوشبختی به کشور مانعی درست کنند.
مانع و سد جای دیگری است. و بعد، اگر آنهایی که دلخوش به پسابرجام با وعده‌های داده شده در توافق هسته‌ای همچنان در انتظار هستند، اتفاق مبارکی برای کشور نیفتد چه خواهند گفت و چه خواهند کرد؟!
من نمی‌دانم که چرا دولتمردان ما انتقادات را به خود می‌گیرند؟ که اگر انتقادی هست، از آمریکا است. امید به اجرای وعده‌های آمریکا، آیا به حقیقت می‌پیوندد؟
هنگامی‌که جناب آقای رئیس‌جمهور، می‌گوید، «عده‌ای می‌گویند چرا زندگی خوب ما در سایه تحریم‌ها را برهم زدید» چه کسی چنین سخنی گفته است؟ که اگر گفته ما نیز منتقد آن هستیم، اما آیا می‌توان به این سخن و موضع که آمریکا به تعهدات خودش عمل نکرده و نمی‌توان به او اعتماد داشت، انتقاد کرد؟
آیا واقعاً آمریکا به تعهداتش عمل کرده است؟ پول‌های بلوکه شده ما را پس نمی‌دهد که هیچ! دستبرد به دارایی‌های ملت ایران هم می‌زند، همچنان هم برداشت از دارایی‌های خودمان با مشکل روبرو است. آیا می‌توانیم دارایی‌های بلوکه شده خود را از حساب‌های خارجی بیرون بیاوریم؟!
اما‌ای کاش آقای رئیس‌جمهور اندکی هم از آن خوشبین‌ها، ذوق زده‌ها و آنهایی که آب از لب و لوچه‌اشان راه افتاده انتقاد می‌کرد.
آنهایی که آمریکا را کعبه آمال خود می‌پندارند و می‌خواهند برای ورود آمریکایی‌ها فرش قرمز پهن کنند.
سیاوش کاویانی
