۱۵ سال گذشت. یعنی یک و نیم دهه از روزی که رهبر انقلاب دست به قلم شدند و در مقابل سکوت و تساهل و تسامح مسئولان نتوانست سکوت کند و برای آقایان بی‌خیال «فرمان» صادر کرد که با مفاسد مالی و اقتصادی، مبارزه همه جانبه و سازمان یافته صورت بگیرد.
۱۵ سال پیش یعنی در اردیبهشت هشتاد رهبر انقلاب مواردی را مطرح کردند که متاسفانه اغلب مسئولان چشمشان را به روی آن بسته بودند. مواردی که آقایان نمی‌خواستند ببینند و از دل آنها هم اسم‌هایی شهرام جزایری، بابک زنجانی، خاوری، مه‌آفرید خسروی و... بیرون زد. اسم‌هایی که مشتی نمونه خروار است و شاید اگر این حضرات هم به آقازاده‌هایی آویزان می‌شدند، الان می‌توانستند همچنان با همان فرمان جلو بروند و مسئولان ما هم بی‌خیال! به فعالیت و مبارزات خود ادامه دهند.
آن‌روز، رهبر انقلاب خطاب به حضرات قوا نوشتند که «امروز کشور ما تشنه‌ی فعالیّت اقتصادی سالم و ایجاد اشتغال برای جوانان و سرمایه‌گذاری مطمئن است. و این همه به فضائی نیازمند است که در آن، سرمایه‌گذار و صنعتگر و عنصر فعال در کشاورزی و مبتکر علمی و جوینده‌ی کار و همه‌ی قشرها، از صحّت و سلامت ارتباطات حکومتی و امانت و صداقت متصدیان امور مالی و اقتصادی مطمئن بوده و احساس امنیت و آرامش کنند. اگر دست مفسدان و سوءاستفاده‌کنندگان از امکانات حکومتی، قطع نشود، و اگر امتیازطلبان و زیاده‌خواهان پرمدّعا و انحصارجو، طرد نشوند، سرمایه‌گذار و تولید کننده و اشتغال‌طلب، همه احساس ناامنی و نومیدی خواهند کرد و کسانی از آنان به استفاده از راههای نامشروع و غیرقانونی تشویق خواهند شد.خشکانیدن ریشه‌ی فساد مالی و اقتصادی و عمل قاطع و گره‌گشا در این‌باره، مستلزم اقدام همه‌جانبه بوسیله‌ی قوای سه‌گانه مخصوصاً دو قوه‌ی مجریه و قضائیه است. قوه‌ی مجریه با نظارتی سازمان‌یافته و دقیق و بی‌اغماض، از بروز و رشد فساد مالی در دستگاهها پیشگیری کند، و قوه‌ی قضائیه با استفاده از کارشناسان و قضات قاطع و پاکدامن، مجرم و خائن و عناصر آلوده را از سر راه تعالی کشور بردارد. بدیهی است که نقش قوه‌ی مقننه در وضع قوانین که موجب تسهیل راه‌کارهای قانونی است و نیز در ایفاء وظیفه‌ی نظارت، بسیار مهم و کارساز است.»
اما طی این مدت همه روسای قوا دست‌کم یکی دو بار تغییر کرده‌اند و همچنان ما اندر خم یک کوچه‌ایم. کوچه بی‌تدبیری مسئولانی که در قبال عنوان حقوقی‌شان مسئول نبوده و نیستند.
حکایت برخورد با مفاسد اقتصادی طی این سال‌ها تبدیل به شعاری دهان‌پرکن شده است که صدها بار از دهان آقایان خارج شد، اما «نیم کردار» هم به زور دیده شد.
پیشینیان و آنهایی که امروز مسئولند، اگر از این عبارات ناراحت میشوند و به اصطلاح «بهشان بر می‌خورد» خوب است این جمله رهبر انقلاب را باز هم با صدای بلند و در خلوت خود بخوانند: «نفس اهتمام آقایان به امر مبارزه با فساد را تحسین می‌کنم، لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟ با توجه به شرایط مناسب و امیدبخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه بطور ملموس مشاهده کنند. توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه‌ای بگیرند و اجرا کنند. موفق باشید.»
این پاسخ رهبر معظم انقلاب اسلامی در پاسخ به نامه اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس‌جمهور، در ارتباط با برگزاری «همایش ملّی ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد» و درخواست صدور پیام برای این همایش، بود.
شاید اگر نگارنده جای برخی از آقایان بود، از خجالت آب شده بود که رهبر انقلاب با این لحن همایش‌های صوری و بی‌ارزش آنها را به چالش کشیده بودند. اما در کمال تعجب آن همایش هم برگزار شد و جز چند سخنرانی و تکرار مکررات، در میدان «اقدام و عمل» آنچنان بروز و ظهوری نیافت.
این مرقومه رهبری خطاب به سران قوا در ۱۷ آذر سال ۹۳ منتشر شد، اما اگر اقدام درستی صورت گرفته بود و آن همایش عریض و طویل نتیجه‌ای داشت، رهبر انقلاب چندماه بعد و در آستانه چهاردهمین سالگرد صدور فرمان هشت ماده‌ای در دیدار با کارگران نمی‌فرمود: «حالا اسم فساد زیاد آورده میشود. حرف زدن راجع به فساد که فایده‌ای ندارد؛ با «دزد دزد» گفتن، دزد از دزدی دست بر نمیدارد؛ باید رفت، وارد شد. مسئولان کشور، روزنامه که نیستند که راجع به فساد حرف میزنند. بله، روزنامه راجع به فساد ممکن است حرف بزند، من و شما که مسئول هستیم باید اقدام کنیم؛ حرف دیگر چیست؟ وارد بشوید؛ [ اگر] بلدیم اقدام کنیم، جلوی فساد را به‌معنای واقعی کلمه بگیریم.»
این «دزد دزد» گفتن را به خوبی می‌توان در رفتار دولت محترم که با شعار «تدبیر» وارد عرصه شد مشاهده کرد. کافی است به سخنرانی‌ها، جلسات و نشست‌های خبری آقایان دقت شود. جز «بگونه‌ی شعاری و تبلیغاتی و تظاهرگونه» و متهم کردن دولت قبل چه چیز دیگری داشته است. دولت محترم برای تطهیر خود، فقط چوب برداشت و دزد دزد کرد، اما فراموش کرد که برای اثبات خود نیازی به نفی دیگران نیست.
که اگر چنین نبود و دولت و سایر قوا به جای شعارها و حرفهای خوش‌تیتر و دهان پرکن کاری کرده بودند رهبر انقلاب در اولین روز سال جاری باز هم به زبان کنایه به آقایان نمی‌فهماندند که چه میکنند: «مسئله‌ی هشتم؛ با فساد مبارزه‌ی جدّی بشود، با ویژه‌خواری مبارزه‌ی جدّی بشود، با قاچاق مبارزه‌ی جدّی بشود؛ اینها دارد به اقتصاد کشور لطمه میزند و ضررش را مردم میبرند. اگر ما در مقابل آن مجموعه‌ای که فرض بفرمایید با زدوبست‌هایی در زمینه‌ی مسائل اقتصادی ویژه‌خواری میکنند، خودشان را از امتیازات ویژه برخوردار میکنند و یا دچار فساد پولی و مالی و اقتصادی میشوند، سهل‌انگاری کنیم، قطعاً کشور ضرر خواهد کرد؛ نباید سهل‌انگاری بشود. البتّه در مقام بیان و در روزنامه‌ها و جنجال و بخصوص با جهت‌گیری‌های سیاسی، حرفهای قشنگ خوبی زده میشود امّا اینها فایده‌ای ندارد. حالا یک مجرم اقتصادی را مثلاً فرض کنیم دستگیر کردند، روزنامه‌ها درباره‌اش بنویسند و عکس و تفصیلات و کارهایی مانند اینها را با اهداف جناحی و سیاسی بکنند، اینها فایده‌ای ندارد؛ دو صد گفته چون نیم کردار نیست. باید جلوی آن فسادی را که امروز ممکن است پیش بیاید بگیرند و مانع فساد بشوند. قاچاق همین جور است؛ مانع قاچاق [بشوند]. باید با قاچاق، به‌معنای واقعی کلمه مبارزه کنند.»
واقعیت آن است که عزم راسخی در این بین وجود ندارد و آقایان یا به دنبال تطهیر خود هستند یا تعدیل و حذف رقیب و چه ابزار و دست‌آویزی بهتر و اثرگذارتر از موضوع اقتصادی و مفاسد آن. هم رقیب را از میدان مبارزه تارانیده‌ایم، هم کجی و کاستی‌های خودمان به چشم نمی‌آید و هم جلوی مردم فیگورهای زیبایی می‌گیریم که ما در حال مبارزه‌ایم.
اما واقعیت آن است که رانت بوده و هست، فساد بوده و همچنان قدرتمند میشود و فرقی نمی‌کند که حضرت آقای دولت هشتم باشد یا آقای مهرورز عدالت‌محور باشد و یا جناب کلیددار!
