این روزها سران فرانسه ادبیات جدیدی را در ساختار اجتماعی و سیاسی کشورشان ایجاد کرده‌اند که جای تامل دارد.
امانوئل ماکرون در خلال سخنانی در مراسم سالانه شورای نمایندگان مؤسسات یهودی در فرانسه، مدعی شد که صهیونیسم ستیزی نوعی یهودستیزی است و این کشور به زودی قوانین خود را در این خصوص اصلاح خواهد کرد. این سخنان به این معنا است که هر کس با صهیونیست مخالفت کند مانند مخالفت با ین یهود بوده و مجازات خواهد شد. البته فرانسه پیش از این نیز در اقدامی قابل تامل بحث درباره هولوکاست را نفی و بسیاری نیز به جرم پرسش درباره هولوکاست بازخواست و مجازات کرده‌اند. نکته قابل توجه آنکه تعریف صهیونیسم ستیزی ذیل یهودستیزی در حالی است که بسیاری از یهودیان جهان نیز نه تنها اعتقادی به ایدئولوژی صهیونیسم ندارند، بلکه در جهت مبارزه با آن بر آمده‌اند. در همین حال ده‌ها سال است که انکار واقعه هولوکاست نیز هم‌ردیف با یهودستیزی در بسیاری از کشورهای اروپایی ممنوع است و پیگرد قانونی دارد و فرانسه از جمله کشورهایی است که با شدت هر چه تمام‌تر برای نافیان هولوکاست یا نافیان بخشی از این واقعه مجازات زندان یا جریمه مالی در نظر می‌گیرد و از انتشار هرگونه کتاب یا تحقیق علمی و تاریخی در این راستا جلوگیری می‌کند.
سران فرانسه در حالی با ادعای حمایت از یهودیت این طرح‌ها را اجرا می‌سازند که در باب رفتارتشان چند نکته قابل توجه است. نخست آنکه مقابله با صهیونیست نه به منزله یهود ستیزی بلکه مقابله با تفکری است که نه تنها در فلسطین بلکه در سراسر جهان در حال جنایت و کشتار است و جز منفعت شخصی هیچ برنامه‌ای ندارد. دوم آنکه ادعای حمایت دینی از سوی فرانسه در حالی است که در همین کشور اهانت به مقدسات اسلامی امری مجاز و حتی مورد حمایت دولتمردان است. از یک سو اصل ممنوعیت حجاب علیه زنان اعمال می شود و هر کس که حجاب داشته باشد به جریمه نقدی و زندان محکوم می شود. از سوی دیگر نشریات و رسانه‌های غربی به صراحت علیه اسلام اقدام و اهانت به مقدسات صورت می گیرد چنانکه بارها کاریکاتورهای موهن علیه پیامبر اسلام( ص) در رسانه‌های فرانسه منتشر شده است. تمام این اقدامات در حالی صورت می‌گیرد که واژه آزادی بیان بهانه این اقدامات بوده است حال آنکه همین آزادی بیان در باب منتقدان هب صهیونیست‌ها اجرا نمی‌شود.
رفتار فرانسه یک دوگانگی رفتاری را نشان می‌دهد که با محوریت آزادی بیان صورت می‌گیرد بگونه‌ای که اهانت به اسلام مجاز و صحبت درباره صهیونیسم و هولوکاست غیر مجاز می شود. این رفتارها نشان می‌دهد که فرانسه از یک سو نمی‌تواند الگوی مناسبی برای آزادی و حقوق بشرباشد و از سوی دیگر این کشور نمی‌تواند مدعی حمایت از صلح خاورمیانه داشته باشد چرا که همچون آمریکا نگاهی صهیونیست محور داشته و تمام برنامه‌های آن در خدمت به صهیونیسم خلاصه می شود. رفتاری که بی‌صداقتی آنها در قبال بشریت را بیش از پیش آشکار می‌سازد.
نویسمده: علی تتماج
