نگارنده پیش از این طی دو مطلب خطر طالبان برای میهن عزیزمان را بسیار جدی قلمداد کرده و نسبت به پازلی که ایالات متحده برای آینده منطقه ما طراحی کرده هشدار داده است.
نقشه هایی که ایالات متحده برای منطقه غرب آسیا طراحی می کند هربار یک بازیگر نقش اصلی دارد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در جریان جنگ تحمیلی هشت ساله، بازیگر اصلی آن حزب بعث عراق بود. پس از حادثه ۱۱ سپتامبر و در جریان اشغال افغانستان و عراق، نقش اصلی آن برای القاعده بود. پس از جریان بیداری اسلامی و در طول بحران سوریه و عراق، این وظیفه برعهده داعش قرار گرفت و این احتمال میرود که بزودی طالبان صحنه گردان بعدی اجرای نقشه های آمریکا در منطقه باشد.
نگارنده همچنین اشاره کردم فرض برخی مبنی بر اینکه طالبان متحول شده و تغییر کرده، قابل اتکا نیست و چه بسا پس از قبضه حکومت و در دست گرفتن قدرت، به اصل خویش بازگشته و رؤیاهای ایدئولوژیک مجدداً از درون آن بجوشد. لکن مهم اما این است که بدانیم هر صحنه ای بازی مخصوص به خود را دارد و با یک قاعده ثابت نمی شود با تهدیدها و توطئه های گوناگون برخورد کرد. هرقدر که تهدید طالبان جدی باشد، ارسال نیرو به این کشور در زمان کنونی، به دلایل متعدد ناعاقلانه ترین کاری است که میتواند توسط کشور ما صورت پذیرد.
این روزها در یک رخداد بسیار عجیب می بینیم کسانی که تا دیروز شعار نه غزه نه لبنان سر می دادند و مخالف هرگونه فعالیت های منطقه ای جمهوری اسلامی بوده اند و با ژست جانبداری از منافع مردم ایران، سرنوشت مردم کشورهای همسایه را بی اهمیت برمی شمردند، ناگهان خرقه عوض نموده و در دفاع از مردم مظلوم افغانستان سینه چاک می کنند و حکومت را شماتت که چرا سربازان کشورمان را به مصاف نیروهای طالبان گسیل نکرده است!
شگفتا! مگر همین شما نبودید که می گفتید مقابله با داعش به ایران ربطی ندارد، آن هم داعشی که به خون ایرانی و شیعه تشنه بود و دائماً از این عطشش سخن می راند. چگونه است که اکنون می خواهید به مصاف طالبانی برویم که بارها به ظاهر هم که شده بر حفظ امنیت و احترام همسایگان افغانستان تأکید نموده است!؟
مگر شما نبودید که سرنوشت ناموس به غارت رفته شیعه و سنی و مسیحی و کرد و ایزدی عراق و سوریه را به خودشان مربوط می دانستید، اکنون چگونه است که می خواهید به مصاف طالبانی برویم که به ظاهر هم که شده بر احترام به ناموس و حفظ امنیت مردم افغانستان تأکید کرده است!؟
مگر شما نبودید که همواره یک تصویر افسانه ای از ارتش آمریکا و قدرت نظامی این کشور می ساختید و در مقابل توان امنیتی و نظامی کشور خود را به سخره می گرفتید، پس چگونه است که اکنون اصرار دارید نیروهای مسلح کشورتان را به آوردگاهی بفرستید که ارتش ایالات متحده پس از بیست سال جنگ و صرف میلیاردها دلار، با شکست و فضاحت از آن فرار نموده است!؟
مگر شما نبودید که همیشه، فقط انشایی را خوب می دانستید که ایران از روی دست آمریکا بنویسد، پس چرا حالا که آمریکا با طالبان از در آشتی و درآمده و با ایشان مذاکره کرده، جمهوری اسلامی را بخاطر داشتن یک ارتباط حداقلی و نجنگیدن سرزنش میکنید!؟
چگونه است آن زمان که دولت های متحدمان در عراق و سوریه از ما استمداد میطلبیدن، اصرار بر ماندن داشتید و اکنون که دولت متحد آمریکا در افغانستان دعوتنامه ای برای ما نفرستاده، اصرار بر رفتن!؟
آیا میدانید چه دامی در افغانستان برای ما پهن شده و به جنگ اصرار می ورزید یا اینهمه اصرار فقط ناشی از جوزدگی و رسانه زدگی است!؟ عجیب است که عاقبت دوستی آمریکا و افغانستان را می بینید و همچنان به دوستی رسانه های آمریکایی و انگلیسی باور دارید که با اشاره آنها اعزام مستشار به عراق و سوریه را تقبیح می کنید و با اشاره آنها ارسال نیرو به افغانستان را تجویز!؟
برخورد با مسئله افغانستان باید با صبر و هوشیاری صورت پذیرد. افغانستان آوردگاهی است که دو ابرقدرت (شوروری و آمریکا) شکست خورده از آن بیرون آمدند. البته که مدافعان حرم ما در عراق و سوریه کاری کردند که ابرقدرت ها از انجام آن عاجزند ولی دلیل پیروزیشان همین بود که مومنانه و هوشمندانه رفتار کردند. در عراق و سوریه حضور یافتیم چون خود مردمان آن کشورها سلاح برداشته و از ما هم استمداد طلبیدند، با چه منطقی باید به افغانستانی برویم که اکثر شهرها بدون هیچ مقاومت مردمی و بعضا حتی با میل و رغبت تسلیم طالبان میشوند!؟ به افغانستانی که هنوز ماهیت تحولات پیچیده آن و میزان حمایت مردمی از طالبان، بر ما روشن نشده است.
صبر استراتژیک در برابر تحولات افغانستان، ابدا به معنای دوستی و اتحاد با طالبان و اعتماد به آن نیست که این خود خطایی دوچندان است. به دلیل قرابت های تاریخی و ایدئولوژیک، طالبان بیش از همه زمین بازی عربستان و پاکستان است و در زمین بازی دیگران، احتیاط شرط عقل. ما حتی در خونخواهی دیپلمات های شهیدمان هم احتیاط پیشه کرده و وارد افغانستان نشدیم، پس الان هم بهتر است با مراقبت و هوشیاری با تحولات پیچیده افغانستان برخورد کنیم.
نقشه هایی که ایالات متحده برای منطقه غرب آسیا طراحی می کند هربار یک بازیگر نقش اصلی دارد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در جریان جنگ تحمیلی هشت ساله، بازیگر اصلی آن حزب بعث عراق بود. پس از حادثه ۱۱ سپتامبر و در جریان اشغال افغانستان و عراق، نقش اصلی آن برای القاعده بود. پس از جریان بیداری اسلامی و در طول بحران سوریه و عراق، این وظیفه برعهده داعش قرار گرفت و این احتمال میرود که بزودی طالبان صحنه گردان بعدی اجرای نقشه های آمریکا در منطقه باشد.
نگارنده همچنین اشاره کردم فرض برخی مبنی بر اینکه طالبان متحول شده و تغییر کرده، قابل اتکا نیست و چه بسا پس از قبضه حکومت و در دست گرفتن قدرت، به اصل خویش بازگشته و رؤیاهای ایدئولوژیک مجدداً از درون آن بجوشد. لکن مهم اما این است که بدانیم هر صحنه ای بازی مخصوص به خود را دارد و با یک قاعده ثابت نمی شود با تهدیدها و توطئه های گوناگون برخورد کرد. هرقدر که تهدید طالبان جدی باشد، ارسال نیرو به این کشور در زمان کنونی، به دلایل متعدد ناعاقلانه ترین کاری است که میتواند توسط کشور ما صورت پذیرد.
این روزها در یک رخداد بسیار عجیب می بینیم کسانی که تا دیروز شعار نه غزه نه لبنان سر می دادند و مخالف هرگونه فعالیت های منطقه ای جمهوری اسلامی بوده اند و با ژست جانبداری از منافع مردم ایران، سرنوشت مردم کشورهای همسایه را بی اهمیت برمی شمردند، ناگهان خرقه عوض نموده و در دفاع از مردم مظلوم افغانستان سینه چاک می کنند و حکومت را شماتت که چرا سربازان کشورمان را به مصاف نیروهای طالبان گسیل نکرده است!
شگفتا! مگر همین شما نبودید که می گفتید مقابله با داعش به ایران ربطی ندارد، آن هم داعشی که به خون ایرانی و شیعه تشنه بود و دائماً از این عطشش سخن می راند. چگونه است که اکنون می خواهید به مصاف طالبانی برویم که بارها به ظاهر هم که شده بر حفظ امنیت و احترام همسایگان افغانستان تأکید نموده است!؟
مگر شما نبودید که سرنوشت ناموس به غارت رفته شیعه و سنی و مسیحی و کرد و ایزدی عراق و سوریه را به خودشان مربوط می دانستید، اکنون چگونه است که می خواهید به مصاف طالبانی برویم که به ظاهر هم که شده بر احترام به ناموس و حفظ امنیت مردم افغانستان تأکید کرده است!؟
مگر شما نبودید که همواره یک تصویر افسانه ای از ارتش آمریکا و قدرت نظامی این کشور می ساختید و در مقابل توان امنیتی و نظامی کشور خود را به سخره می گرفتید، پس چگونه است که اکنون اصرار دارید نیروهای مسلح کشورتان را به آوردگاهی بفرستید که ارتش ایالات متحده پس از بیست سال جنگ و صرف میلیاردها دلار، با شکست و فضاحت از آن فرار نموده است!؟
مگر شما نبودید که همیشه، فقط انشایی را خوب می دانستید که ایران از روی دست آمریکا بنویسد، پس چرا حالا که آمریکا با طالبان از در آشتی و درآمده و با ایشان مذاکره کرده، جمهوری اسلامی را بخاطر داشتن یک ارتباط حداقلی و نجنگیدن سرزنش میکنید!؟
چگونه است آن زمان که دولت های متحدمان در عراق و سوریه از ما استمداد میطلبیدن، اصرار بر ماندن داشتید و اکنون که دولت متحد آمریکا در افغانستان دعوتنامه ای برای ما نفرستاده، اصرار بر رفتن!؟
آیا میدانید چه دامی در افغانستان برای ما پهن شده و به جنگ اصرار می ورزید یا اینهمه اصرار فقط ناشی از جوزدگی و رسانه زدگی است!؟ عجیب است که عاقبت دوستی آمریکا و افغانستان را می بینید و همچنان به دوستی رسانه های آمریکایی و انگلیسی باور دارید که با اشاره آنها اعزام مستشار به عراق و سوریه را تقبیح می کنید و با اشاره آنها ارسال نیرو به افغانستان را تجویز!؟
برخورد با مسئله افغانستان باید با صبر و هوشیاری صورت پذیرد. افغانستان آوردگاهی است که دو ابرقدرت (شوروری و آمریکا) شکست خورده از آن بیرون آمدند. البته که مدافعان حرم ما در عراق و سوریه کاری کردند که ابرقدرت ها از انجام آن عاجزند ولی دلیل پیروزیشان همین بود که مومنانه و هوشمندانه رفتار کردند. در عراق و سوریه حضور یافتیم چون خود مردمان آن کشورها سلاح برداشته و از ما هم استمداد طلبیدند، با چه منطقی باید به افغانستانی برویم که اکثر شهرها بدون هیچ مقاومت مردمی و بعضا حتی با میل و رغبت تسلیم طالبان میشوند!؟ به افغانستانی که هنوز ماهیت تحولات پیچیده آن و میزان حمایت مردمی از طالبان، بر ما روشن نشده است.
صبر استراتژیک در برابر تحولات افغانستان، ابدا به معنای دوستی و اتحاد با طالبان و اعتماد به آن نیست که این خود خطایی دوچندان است. به دلیل قرابت های تاریخی و ایدئولوژیک، طالبان بیش از همه زمین بازی عربستان و پاکستان است و در زمین بازی دیگران، احتیاط شرط عقل. ما حتی در خونخواهی دیپلمات های شهیدمان هم احتیاط پیشه کرده و وارد افغانستان نشدیم، پس الان هم بهتر است با مراقبت و هوشیاری با تحولات پیچیده افغانستان برخورد کنیم.
