تنها سه سال دیگر از دولت دوازدهم باقی مانده است و این درحالی است که تا کنون رئیس جمهور نه تنها به وعده های ریاست جمهوری یازدهم عمل نکرده است، بلکه به دنبال گذشت دولت یازدهم و کسب تجربیات باز هم در دولت دوازدهم وعده های به مردم داد که تا بخش عمده ای از این وعده ها محقق نشده است.
مردم معتقدند که در دوره ریاست جمهوری دولت یازدهم ، بهانه دولت ، ترمیم و اصلاح خرابی ها از دولت های گذشته و عدم ارتباط با کدخدا و.... بود،اما مذاکرات۱ + ۵ برگزار شد، برجام امضا شد، چهار سال از زمامداری دولت روحانی گذشت اما ، دولت علیرغم وعده های خود ، نتواست تا روزنه امیدی برای مردم بگشاید.
در این میان طرح موضوعاتی چون کارشکنی و سنگ اندازی دلواپسان ، دولت نظامی، جناح رقیب، توسعه فن آوری های نظامی همواره به عنوان بهانه ای برای به نتیجه رسیدن این وعده ها مطرح شد و رئیس جمهور بجای استفاده از نظر کارشناسان، تغییر روش مدیریتی و مدیران خسته و رویکرد نگاه غرب، مرتباً وقت خود را صرف جهت گیری های سیاسی کرد و طرفدارن دولت از مذاکره و پیوستن به کنوانسیون های رنگارنگ بین المللی سخن به میان آورند.
اما آیا این علاج و برون رفت از شرایط امروز کشور است ؟
کنوانسیون ها و نگاه به غرب راه کار نیست
بارها کارشناسان تاکید کرده اند که الحاق به کنوانسیون های مختلف راه نجات کشور نیست.
رهبر معظم انقلاب بارها با تاکید به نگاه به داخل و استفاده از ظرفیت های کشور تشریح کردند که این کنوانسیون‌ها عمدتاً توسط چند قدرت در دنیا و برای اهداف خاص پخت و پز می‌شود و کشورهای دیگری هم که یا مرعوب و یا جیره‌خوار هستند، با آنها همراه می‌شوند و به نوعی یک پروپاگاندا درست می‌کنند که فلان تعداد کشور در دنیا عضو آن کنوانسیون هستند و چرا ایران عضو نباشد.
از این رو دلیل اصرار دولت به این راهکار مشخص نیست به عنوان مثال در جلسه بررسی لایحه CFT در مجلس شورای اسلامی از سوی وزیر خارجه مشخصاً تاکید شد که تضمینی از سوی دولت داده نمی شود که با الحاق کشور به کنوانسیون‌ها مشکلات حل شود.
جالب آنجاست که محمد جواد ظریف تاکید کرد که شکست تحریم ها نیاز به همدلی همه مردم و رعایت مصالح ملی خارج از نگرانی های جناحی دارد.
اصرار بر ناکارآمدی
از سوی دیگر بارها از سوی منتقدین و دلسوزان کشور به دولت توصیه شده که در برنامه ریزی و بکارگیری مدیران خود در کشور رویکرد خود را تغییر داده و از افراد شایسته، کاردان و متخصص استفاده کند.
در حال حاضر ساختار دولت ، علیرغم حضور ژنرالها ناکارآمده است و روحانی خود با اشاره به اینکه دولت آنقدر چاق شده که کمی بعد باید برایش ویلچر بیاورند، تاکید کرد برخی از وزرا مدام ناامیدانه سخن می‌گویند.
البته این اولین گلایه روحانی از دولتمردان خود نبود. رییس جمهور بعد از انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم هم از برخی دولتی‌ها گلایه کرده و گفته بود:« در انتخابات پاشنه گیوه‌شان خوابیده بود و ورنکشیدند و لخ‌لخ کردند»
بنابراین رییس جمهور از همراهان خود گلایه دارد اما معلوم نیست چرا همچنان آنان را تحمل می‌کند. وقتی اجزای دولت با روحانی همراه نیستند نمی‌شود انتظار داشت که رییس جمهور بتواند به تنهایی مسیر خود را طی کند.
کنار گذاشتن دعواهای جناحی
در این میان بارها شاهد دعوا های جناحی و متهم کردن برخی از نهاد های نظامی به دخالت و سنگ اندازی در امور از سوی رئیس جمهور بوده ایم
جالب اینجاست که به نظر می رسد در حال حاضر وقتی برای اینگونه دعواها و یقه کشی ها وجود ندارد و اگر شرایط بهبود نیابد دشمنان اجازه نخواهند داد تا آرامشی در کشور باقی بماند که سیاستمداران قدرت طلب برای کسب قدرت در آن تلاش کنند.
امروز کشور به وحدت عمومی نیاز دارد، همه می دانند که مردم درحال حاضر با روحانی مشکل سیاسی ندارند و بلکه توقع دارند مشکلات معیشتی آنها را حل شود مردم می پرسند چرا انقدر برجام را بزرگ کردیم که همه به آن امید بستند و چرا بعد از خروج امریکا از برجام ، بازار خودمان را آشفته کردیم؟
در حقیقت این اختلافات چون سمی مهلک وارد تصمیم گیری های کشور شد و دولت از همه افرادی که می توانستد به درد کشور برسند و مشکلات را مدیریت کنند به دلایل خاص سیاسی و جناحی استفاده نکرد و کار به اینجا رسید که دسته بندی های جای شایسته سالاری و تخصص گرایی را گرفت.
این دعواها تا آنجا پیش رفت که نمایندگان مجلس مطرح کردند که بیش از پنج ماه است از روحانی خواسته در جلسه‌ای خصوصی شرکت کند اما روحانی نپذیرفته است. آیا این امر نشانه این فاصله بین قوا نیست ؟
از این رو بهتر است به رئیس جمهور پیشنهاد کرد که چند ماه دست از فعالیت های حزبی کشیده و به امور کشور بپردازند.
مردم در شرایط حاضر از مسئولان انتظار دارند دعواهای سیاسی و بحث های حزبی را کنار گذاشته و کمر همت برای خدمت رسانی به مردم ببندند و درجهت منافع نظام حرکت کنند.
رهبر معظم انقلاب بارها همه را به حمایت از دولت و پرهیز از افراطی گری دعوت کردند و فرمودند : همه باید در فضایی که خواست ملت و به نفع کشور است حرکت کنند.
کارشناسان اقتصادی بر این باورند که اساسي ترين مشكل اقتصاد ايران در نظام تصميم گيري آن است و به بيان ديگر نظام تصميم گيري كشور در حوزه اقتصاد ناتوان از درك برخي مشكلات است و به همين دليل نمی تواند به آن پاسخگو باشد. اكنون اين ناتواني در حال عيان شدن است اما به دليل ملاحظات سياسي دولت از پرداختن به آنها چشم پوشي مي كند و حاضر حاضر به پرداخت هزينه سياسي آن نیست.
اين امر قبل از هر چيزي منافع ملي را تحت الشعاع قرار مي دهد و موجب عميق تر شدن بحران ها مي شود.
دولت نبايد فراموش كند كه خود در ايجاد وضعيت امروز نقش داشته و تصميماتي كه در دولت يازدهم گرفته شد امروز شرايط كنوني اقتصاد كشور را به وجود آورده است.
در نهایت
مردم از تنش‌ها،چالش‌ها،دعواهاي سياسي و بداخلاقي‌هاي گذشته خاطره خوشي ندارند و به همين خاطر در پي آن هستند تا كشور در آرامش سياسي قرار داشته باشد و در چنین فضایی دولتمردان و ديگر مسئولان همه نظام توان خود را براي حل مسائل كشور و مشكلات مردم صرف كنند.
رییس جمهور، باید تعارف را کنار بگذارد و
برای حل مشکلات و جنگیدن با سختی‌ها تنها دل به دریا نزند. گلایه کردن دردی از دردهای کشور را دوا نمی‌کند. واقعا اگر افرادی در دولت هستند که پا به پای روحانی نمی‌آیند، باید از قطار دولت دوازدهم پیاده شوند.
رییس جمهور دیگر فرصت آزمون و خطا ندارد. کاش رییس جمهور یک بار دیگر فیلم سخنرانی‌ها انتخاباتی‌اش را مرور می‌کرد و می‌دید آیا برخی از وزرا، استاندارها، فرمانداران و... می‌توانند این شعارها را محقق کنند یا نه. بنابراین رئیس جمهور این چند سال باقی مانده
بجای این که به گروه ها و جریان های سیاسی امید ببند و به پیگیری مذاکره و پیوستن به کنوانسیون های بین المللی بپردازد ، به امور ات واجب کشور، وضعیت اقتصادی و شرایط مردم بیشتر توجه کند.
بهتر است روحانی در این سه سال فکر کند که هیچ حزب و گروهی در ایران وجود ندارد و وقت خود را صرف این احزاب نکند.
بسیاری از دلسوزان نظام توصیه می کنند که اگر رئیس جمهور به دنبال کمک برای حل مشکلات است از جریان انقلابی و متخصص و مدیران جهادی کمک گرفته و تقسیم‌بندی‌ها را کناربگذارد. راهکار امروز کشور یک وحدت با فرماندهی واحد در جهت حل مشکلات مردم و ایمن کردن ایران در مقابل هجوم بی سابقه از خارج و داخل به ایران است.
نویسنده: کتایون مافی
