اشاره: فكاهي و فكاهيات لفظ عامي است كه به هر سخن خنده آميز اطلاق مي شود و از اين رو، داراي انواع متعددي است كه كمدي (به مفهوم نمايشنامه اي)، هزل، هجو، لطيفه و طنز مهم ترين آنها به حساب مي آيد چنانكه بسياري از نظريه پردازان و محققان داخلي و خارجي اشاره كرده اند، طنز پرمعناترين نوع فكاهي است كه اجتماعي شده و تكامل يافته است. طنز يكي از كاربردهاي زبان در حوزه خاص است و طنز پردازان بوسيله آن، به نقد با هدف اصلاح مي پردازند. در حقيقت، طنزپرداز منتقد و مصلحي است كه با اين زبان، نقد خود را در پوششي از طنز و مطايبه براي پذيرش قرار مي دهد. برخی طنز را «بالاترين درجه نقد ادبي» مي دانند، بر همين جنبه از طنز تكيه دارد. طنز معمولا به دليل حوزه وسيع كاركرد آن با مفاهيم مشابه ديگري، نظير هزل، هجو وحتي فكاهي، مطايبه و خنده معادل يا يكسان گرفته شده است، در حالي كه بين اين مفاهيم تفاوت هاي اساسي وجود دارد. به همين منظور در اينجا، از واژگان «طنز و مطايبه» براي تحت پوشش قرار دادن فكاهياتي كه جنبه اجتماعي و عمومي دارند، مثل طنز، لطيفه، فكاهي، بذله، ظرافت، كاريكلماتور و مانند آن استفاده شده است. قوانین مزاحم در کشور نشانه بارز ناکارآمدی قانونگذاری سنتی به سبک ایرانی است و دست مایه مناسبی برای طنزپردازی منصفانه است. این نوشتار به ارائه لطایف و ظرایف ادبی پیرامون قوانین مزاحم و آثار ناگوار اجتماعی آن می پردازد که از نظر خوانندگان می گذرد:
