ماه رمضان هر ساله از راه مي‌رسد؛ ماهی که درس‌های تهذیب نفس، پرهیز از گناه و تمرین توبه و انابه مرور می‌شود و بازگشت به خویشتن خویش و خدای خود، سرلوحة رفتار انسان‌های پاک و جوانان جویای حقیقت و معنویت قرار می‌گیرد. بی‌هیچ تردیدی، ضروری‌ترین وظیفه وهدف انسان‌های متعالی، خودسازی و خویشتن‌داری است تا رستگاری‌شان تحقق یابد. رستگار کسی است که جان را پاک سازد. و ماه رمضان فرصت مغتنمی است برای آنان که دست و پا بسته زندگی و مشکلات آن هستند تا جان را از آلودگی‌ها و دلبستگی‌ها رهایی بخشند، تمرین عبودیت کنند و خالی از دغدغه‌های دنیایی، به تاریک و روشن آینده خود بیندیشند. ماه رمضان، ماه عبادت است؛ عبادت خداپرستان صرفاً روزه گرفتن، قرآن ختم کردن و ذکر گفتن نیست هرچند آن اعمال هم بر نورانیت وجود خواهد افزود قدم اول درعبادت، تأمل و تفکر است که یک لحظه تفکر، بهتر از یک سال عبادت است و بهترین عبادت‌ها تفکر است.
خالق هستي، يک فرصت ويژه و ثابتي را براي بشرمؤمن تدارک ديده است تا درآن فرصت، مؤمن، فراتر از قيل و قال‌هاي روزمره و عمر تلف کن، به خود، به روح خود مي‌پردازد. اين فرصت ناب و نوراني، رمضان است. ماه مبارکي که دست‌هاي تمنايش را به سوي ما پيش آورده و ما را به جانب نور، فرا مي‌خواند.
اگرخوب بنگريم، رمضان را با سينه‌اي صبور مي‌بينيم. با دستاني مشتاق، باچهره‌اي بشاش، با لباني به ذکر، با داماني پرگل، با چشم‌اندازي پر اميد، با دوستاني همراه، با قدم‌هايي پر‌طنين، با خبرهايي خوب، با وعده‌هايي خير، با رازهايي سر به مهر، با اشاراتي از دوست، با نغمه‌هايي از بهشت، با طراوتي از باران، با سماجتي از نياز، با حلاوتي از ناز، با دويدن، خراميدن، افتادن، برخاستن، با سوز، با خراش، با زخم، با فرياد، با نجوا، با اشک، درکوفتن، پاسخ نشنيدن،
در کوفتن، در کوفتن، در کوفتن و ناگهان: دري که گشوده مي‌شود ما را به اندرون فرا مي‌خواند.اندروني از نور محض. به وسعت هستي. و به وسعت يک لبخند نمکين دوست.
ماه رمضان ابعاد و چهرههاى گوناگون دارد و هركس از يك زاويه به تماشاى سيماى رمضان مىايستد و به ميزان توش و توان خويش از آن بهره مىگيرد. جلاى ذهن و صفاى ضمير توام با كار و تلاش و آهنگ «قربجويى» در استفاده از انوار رمضان و انعكاس فروغ آن نقش فراوان دارد. ماه رمضان تنها ماهى است كه نام آن در قرآن آمده است (شَهْرُرَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدًی لِلنّاسِ وَبَیِّناتٍ مِنَ الْهُدی وَ الْفُرْقانِ - بقره/۱۸۵) و از آن به عنوان ماهى كه قرآن در آن فرود آمده معرفى شده است.امام چهارم در صحيفه سجاديه دعاى ورود به رمضان (صحيفه سجاديه، دعاى ۴۴) از اين ماه به عنوان «شهرالصيام»، «شهر الاسلام»، ماه پاكى و «ماه پالايش» و ماه شبزندهدارى نام مىبرد. و در دعاى وداع (صحيفه سجاديه، دعاى۴۵) رمضان آن را «شهر الله‌اكبر» و عيد اولياى الهى مىنامد و همچون مادرى كه از فراق فرزند بنالد، در فراق رمضان گريه مىكند.
رمضان، صفحه لاهوتی ملاقات است؛ صفحه‌اي که در دفتر زندگی بندگان، سالی، یک ماه گشوده مي‌ماند. صفحه‌اي که در متن آن، عطش بندگی حاکمیت دارد و اوج پادشاهی را ساجدانه‌ترین استغاثه مي‌داند. رمضان، ماه بلوغ انسان در پیکره معرفت است و معرفت، همان کلید مقدسی است که ورود به حریم رمضان را اذن مي‌دهد. دری را گشوده‌اند به وسعت دامنه اجابت! سفره‌اي را گسترده‌اند به بی‌کرانگی یک دعوت عاشقانه. سلامی را منتظر نشسته‌اند به نیازمندی یک بنده؛ یک عبد ضعیف؛ یک عاشقِ مسکین؛ یک من و یک توِ محتاج! رخصت داده‌اند به نجیبانه‌ترین نگاه معصومی که پناهی جز این آستان غنی نیافته است!
ماه خیر و برکت، ماه نزول رحمت، ماه میهمانی و ضیافت الهی، باردیگر ما را به یک فضای معنوی غیرقابل وصفی مي‌کشاند، فضایی آکنده از عشق به خدا، و دنیایی از صفا و صمیمیت که یک ماه به طول مي‌انجامد.اینجاست که بر همه لازم است که قدر این ضیافت را بدانند و پیشاپیش خود را برای ورود به این میهمانی آماده کنند، خداپرستان مي‌دانند که این ضیافت با دیگر میهمانی‌ها فرق دارد.دراین جا میزبان خالق یکتا است و انبیاي الهی پذیرایی‌کنندگان و فرشتگان، خدمتگزاران این خوان هستند. در این میهمانی فرشتگان پیوسته بر موحدان سلام گفته و با کشیدن بال‌های خود بر روزه‌داران، گناه میهمانان را از بین مي‌برند و پاک مي‌کنند. برای این میهمانی در آتش و خشم خداوندی بسته، در بهشت و رحمت پروردگار باز و دست شیاطین و خناسان و وسوسه‌گران غل و زنجیر شده است. این ضیافت در نگاه پیامبر(ص) آنقدر مهم است که در آخرین جمعه شعبان مردم را به آمادگی‌هاي لازم برای ورود به ماه خدا فرا مي‌خواند.
