مدت‌ها بود که تک‌مضراب یواشکی نزده بودیم. از منتهی الیه سمت راست آبدارخانه پیچیدیم سمت چپ و این متن را دادیم دست واحد فنی و از کنار اتاق مدیرمسئول روزنامه رد شدیم و حالا منتظریم که این "تک‌مضراب" منتشر بشود.
آن وقت تصمیم می‌گیریم که یا ظرف چهل و هشت ساعت به یکی از کشورهای استکباری پناهنده بشویم یا اسناد و مدارک بعضی آقایان را افشا کنیم و آخرش برویم در سفارت روسیه (که لانه جاسوسیه) بست بنشینیم تا تکلیفمان معلوم شود.
عجالتا این را بخوانید تا ما هم برویم و کشکمان را بسابیم.
آقای رئیس‌جمهور: از فردای روزی که بودجه به مجلس رفت در فضای مجازی غوغایی برپا شد، چقدر قشنگ ...
ننجون: به به! چه سری چه دمی عجب پایی!
این حق مردم است که بدانند چه دستگاهی چقدر بودجه می‌گیرد. مردم می‌گویند فلان دستگاه فرهنگی چند میلیارد بودجه گرفته است و اعتراض می‌کنند که چرا آنقدر به برخی دستگاه‌ها زیاد بودجه داده اید؟ نظرات مردم در راس امور است. اگر نظر عمومی مردم این است که این پول زیاد است، حق با آنها است. حق با اکثریت مردم است.
ننجون: و البته این حق شماست که به ریش ملت بخندید و کار خودتان را بکنید. هر کی گرفته نوش جونش!
دستگاه‌های مختلفی به دنبال بستن شبکه‌های اجتماعی هستند و می‌گویند باید بزرگراه را ببندیم، چون یک راننده تخلف کرده است، اما این چه استدلالی است که به خاطر یک تخلف بزرگراهی بسته شود.
ننجون: اتفاقا ما یک رئیس‌جمهوری می‌شناسیم که کامنت‌های شبکه مجازی خود را بسته و اتوبان را بند آورده است البته دور از جان شما که در اتاق شیشه‌ای نشسته‌اید.
ما نباید دانشجوی ستاره‌دار داشته باشیم. طرف می‌خواهد درس بخواند شما به زندگی‌اش چه کار دارید؟ حراست از همسایه‌اش سوال می‌کند که آیا این جوان جوان خوبی است؟ آنکه در خانه‌اش زندگی می‌کند همسرش است؟ به تو چه ربطی دارد؟ این غلط‌ها چیست؟
ننجون: اتفاقا ما هم هر بار پرسیدیم این غلط‌ها چیست همان روز ستون ما را تخته کردند.
وزیر ارتباطات قول می‌دهد دستش روی دکمه فیلتر فضای مجازی نرود.
ننجون: آن وقت می‌توانیم مثل شما که قولتان قول است روی قول ایشان هم حساب کنیم؟