عربستان سعودی در طول تاریخ انقلاب اسلامی تاکنون روابط مستحکم و باثباتی با جمهوری اسلامی ایران نداشته حتی سیاست دشمنی رژیم سعودی بسیار فراتر و بیشتر از مدت زمانی است که به ظاهر با ایران به دوستی رفتار کرده است. 
عربستان سعودی با وجودی که مکان‌های مقدسی همچون مکه و مدینه را در خود دارد که باید باعث وفاق و همدلی بیشتر میان کشورهای اسلامی و جهان اسلام شود، اما بیشترین ضربه را پس از دشمن اصلی جهان اسلام رژیم صهیونیستی، به اسلام و مسلمانان وارد کرده است. اقدامات تخریبی و ویران کننده رژیم سعودی از بحرین و یمن گرفته تا سوریه و عراق و مهمتر از همه یمن دقیقاً در راستای اهدافی است که رژیم صهیونیستی و آمریکا درپی آن هستند. 
حمایت‌های مالی و نظامی آل‌سعود از صدام حسین در زمان جنگ عراق علیه جمهوری اسلامی ایران با کمک‌های میلیاردها دلاری این رژیم هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود. چنین رژیمی نمی‌تواند با کشوری همچون جمهوری اسلامی ایران حتی یک روابط عادی و عاری از خصومت داشته باشد. سران سعودی در چند روز گذشته سه نشست در عربستان برگزار کرده‌اند که علیه جمهوری اسلامی ایران بوده است. 
نشست کنفرانس اسلامی در عربستان، نشست کشورهای اتحادیه عرب و نشست شورای همکاری خلیج‌فارس، سه نشستی بود که علیه ایران موضع‌گیری شد. با وجودی که رژیم سعودی با همراهی برخی از رژیم‌های سرسپرده و وابسته به رژیم آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه جمهوری اسلامی ایران توطئه می‌کنند، مقامات دولتی و وزارت خارجه همواره سعی دارند راهی را برای پایان دادن به روابط تیره و تار عربستان با ایران بیابند. لحن مقامات وزارت خارجه به گونه‌ای است که سیاست کوتاه آمدن مقابل رژیمی را نشان می‌دهد که همه فکر و تلاش آن در راستای نابودی جمهوری اسلامی ایران است. بن‌سلمان در نشست‌های سه‌گانه‌ای که در عربستان برگزار شد، ۱۲ شرط برای ایران تعیین کرده است، ۱۲ شرطی که هر یک از آنها ثابت می‌کند که تا چه اندازه رژیم سعودی با جمهوری اسلامی ایران دشمنی دارد. 
عربستان سعودی تلاش زیادی را آغاز کرده تا بتواند علیه ایران جنگ به راه بیندازد و حتی انفجار نفت‌کش‌های بندر فجیره را خود انجام داد تا با سناریوسازی این اقدام را به گردن ایران بیندازد. اما به این نکته باید توجه می‌کرد که اگر ایران به نفت‌کش‌ها حمله کرده بود، قطعا آنها غرق می‌شدند نه که این صدمات اندکی ببینند. با وجود دشمنی‌های آشکار و شدید سعودی‌ها علیه جمهوری اسلامی ایران انتظاری که از وزارت خارجه می‌رود سیاست مدارا یا کوتاه آمدن مقابل چنین رژیمی نیست که بیش از چهار سال است در یمن دست به کشتار مردم مظلوم این کشور زده است.
آیا کشتار مردم مسلمان یمن با سیاست ایجاد وحدت و همبستگی میان مسلمانان تناسب دارد؟ همه رفتارهای سعودی‌ها برگرفته از سیاست‌های صهیونیستی است که رژیم اسرائیل آنها را علیه جهان اسلام به کار می‌گیرد. آیا با چنین رژیمی می‌توان دست دوستی داد و روابط را عادی کرد؟ قطعاً دستان سران رژیم آل‌سعود همچون دستان ارباب خود، دست چدنی در دستکش مخملی است، هر بار که ایران دست دوستی به سوی رژیم سعودی دراز کرده، از این رژیم ضربه خورده است، حتی در زمانی که مرحوم ‌هاشمی‌‌رفسنجانی ریاست جمهوری را برعهده داشت و برخی اعتقاد دارند که غنچه روابط ایران و عربستان در زمان او شکفت، باز هم سعودی‌ها با نزدیک شدن به ایران در پی ضربه وارد کردن به جمهوری اسلامی بودند. جمهوری اسلامی ‌ایران با هیچ کشوری در منطقه خلیج فارس سر جنگ و درگیری ندارد، اما اگر کوچکترین و بی اهمیت ترین اقدام علیه ایران صورت گیرد، آن اقدام را پاسخ قاطع و کوبنده خواهد داد و چنین واکنشی شوخی بردار نیست.
حال در چنین شرایطی که عربستان سعودی علیه ایران شکل داده، آیا موضع آقای ظریف وزیر محترم خارجه که گفته: «اگر دولت سعودی این آمادگی را داشته باشد که سیاست خود را تغییر دهد، من فردا می‌توانم در ریاض باشم.» موضعی مقتدرانه و براساس یک دیپلماسی انقلابی است یا یک دیپلماسی کوتاه آمدن ظریفانه مقابل رژیمی است که شمشیر را از رو بسته و منتظر فرصت برای وارد کردن ضربه است؟!
هر اندازه که جمهوری اسلامی ایران سیاست مدارا و کوتاه آمدن را در پیش بگیرد، رژیمی چون سعودی وحشی‌تر خواهد شد و رفتار وحشیانه این رژیم نسبت به ایران، بحرین، سوریه، عراق و به ویژه در یمن افزایش خواهد یافت. اعتقاد بر این است و تحلیل‌ها نیز چنین برداشت درستی را می‌رساند که اگر ایران در مساله یمن از همان آغاز کوتاه نیامده بود، عربستان سعودی هیچ‌گاه جرأت حمله نظامی به این کشور را به خود نمی‌داد. دستگاه دیپلماسی خود نیز می‌داند که عادی سازی روابط با عربستان سعودی دوام نخواهد آورد و ظرف مدت کوتاهی به تیرگی باز خواهد گشت، اگر قصد آقای ظریف نشان دادن چهره نرم و به دور از خشونت جمهوری اسلامی است راهش این نیست، بلکه باید چهره خشن و جنایتکار رژیم سعودی را هر چه بیشتر به افکار عمومی جهان معرفی کرد. 

^{نویسنده: سیاوش کاویانی}