بعید است که در جهان چنین اتفاقی بیفتد. یعنی رویدادی فرهنگی (و در اینجا سینمایی) این همه مخالف داشته باشد ولی مسئولین به روی خود نیاورند.
تقریبا عموم دستاندرکاران سینما، کارشناسان، متخصصان و منتقدان فیلم، مستقیم و غیرمستقیم با بخش جهانی جشنواره فجر مخالفت خود را پیش و پس از جدایی اعلام کرده و در حال مخالفت و اعتراض هستند.
اشتباه نشود، غالبا (مانند نگارنده) با جشنواره مخالف نیستند بلکه با فاصله آن از بخش ملی و کیفیت برگزاری آن مشکل دارند و عجیب است که وقتی به جز مرتبطین و کارمندان و پروژهبگیران جشنواره، بقیه فعالان و صنوف سینمایی در برابر این اتفاق بودجهخوار کمخاصیت صف کشیدهاند، ولی آقایان برای این حجم از افکار عمومی تره هم خرد نمیکنند. اگر این نوع لجاجت ناراضیتراشی نیست، پس چیست؟
حالا از این موارد که بحثی طولانی است بگذریم و در موقعیتی دیگر به بررسی آن بپردازیم، غرض از طرح این موضوع و در این زمان، مساله مهمتری است.
شاهدیم که آمریکا و رژیم صهیونیستی با اقدامات علنی خود مبادرت به کشتار مردم فلسطین کردهاند و همه وجدانهای بیدار جهان مبهوت این وحشیگری، مبادرت به (حداقل) محکومیت این جنایت بارز و برجسته کرده و میکنند.
آیا حق نیست که بپرسیم (و انتظار داشته باشیم) که میهمانان جشنواره جهانی، صدای خود را علیه این بیعدالتی آشکار بلند و به گوش ملتها برسانند. آیا نباید از آقای میرکریمی (و بالاتر از آقای حیدریان) پرسید که سازمان جشنواره و مدعویناش چرا خاموشند و حداقل در قالب یک بیانیه، ندایی از آنها شنیده نمیشود. اگر این جمعیت در این زمینه همراه و همدل جبهه مقاومت نیستند، در کجا و چه زمینهای برادریشان را ثابت خواهند کرد؟
نویسنده: محمدتقی فهیم