به رغم ادعاهای مقامات آمریکایی که همچنان کشورشان را اقتصاد برتر جهان می‌نامند و با این ادعا به سیاست تحریم علیه کشورها می‌پردازند در وادی عمل به بحران‌های اقتصادی و ضعف جهانی شدید مواجه شده‌اند. جنگ اوکراین هر چند منافع قابل توجهی برای آمریکا داشته است اما ضعف‌های اقتصادی و ناتوانی‌های‌ آن و نظام سرمایه داری را نیز برای جهان آشکار ساخت.
آمریکایی که زمانی مدعی بود توان تامین انرژی خود و متحدانش را دارد عملا چنان با بحران مواجه شده که برای تامین انرژی مجبور به رویکرد به کشورهایی شده که سالها به تحریم آنها پرداخته است. این وضعیت اجباری چنان است که دولت بایدن، در بیان اعطای مجوز عملیات گسترده‌تر به شورون اعلام کرده است که رشد تولید نفت شل آمریکا کاهش یافته، صادرات نفت روسیه تحت تحریم‌ها کاهش می‌یابد و صادرات عربستان سعودی نشانه کاهش احتمالی تولید اوپک است.
آمریکا در سال جاری میلادی با آزادسازی بیش از ۲۰۰ میلیون بشکه از ذخایر نفت اضطراری خود، از افزایش قیمت نفت جلوگیری کرد با این حال این وضعیت پایدار نبوده و زنگ خطرها برای غرب به صدا درآمده است. در این شرایط بایدن برای حفظ ظاهر همزمان با رفع تحریم‌های نفتی ونزوئلا ادعای مشروط بودن آن به پیشرفت گفت و گوهای مادورو و مخالفان را مطرح کرده است حال آنکه واقعیت ماجرا ان است که آمریکا دیگر توان استفاده از ابزار تحریم را نداشته و با شکست سیاست فشار بر ونزوئلا و آمریکای لاتین اجبارا به تغییر رفتار در قبال کاراکاس روی آورده‌ است.
آمریکا که مدعی است می‌تواند مدیریت اقتصاد جهان را داشته باشد اکنون با چنان وضعیتی مواجه شده که جز رویکرد به کشوری همچون ونزوئلا گزینه ای در پیش رو ندارد چنانکه در نهایت پس از چهار سال در نهایت به حمایت از گوایدو رهبر مخالفان مادورو رئیس جمهور ونزوئلا پایان داده و عملا در مسیر مذاکره با کاراکاس قرار گرفت. رویکردی که نه به معنای سازش مادورو بلکه نشانه ناتوانی بایدن برای ادامه سیاست‌های تحریمی و یکجانبه گرایانه در عرصه جهانی است.

^{نویسنده: علی تتماج}