در سایه جنگ اوکراین نشست کمیته روابط خارجی کنگره آمریکا در حالی برگزار شد که بر اساس گزارش شاهدان عینی در روزی که آمریکا در تابستان ۲۰۲۱ از افغانستان فرار کرد درحالی که جمعیت بزرگی از زنان، مردان و کودکان برای ورود به فرودگاه تلاش می‌کردند دو بمبگذار انتحاری به آنها حمله کردند. در آن حمله ۱۷۰ غیرنظامی افغانستان و ۱۳ نظامی آمریکایی کشته شدند. این اعترافات در حالی است که نگاهی به تحولات روزهای فرار آمریکا در افغانستان و حقایقی انکار ناپذیر از پشت نقاب قهرمانی سران کاخ سفید را آشکار می سازد.
شاهد عینی در حالی از حمله انتحاری به فرودگاه کابل می‌گوید که آمریکایی‌ها طی ۲۰ سال حضور در افغانستان مدعی توانایی برقراری امنیت بویژه در کابل بوده و این فرودگاه را امن‌ترین نقطه عنوان می‌کردند که این عملیات انتحاری واهی بودن و پوشالی بودن امنیت ادعایی آمریکا را اشکار ساخت.
نکته قابل توجه آنکه آمریکایی پس از این رسوایی و تلفات ازدحام جمعیت در فرودگاه کابل در حالی مدعی حمله به عاملان انفجارهای فرودگاه کابل بودند که شواهد امر نشان داد که نه محل استقرار تروریست‌ها بلکه خانه‌های شهروندان عالی هدف جنگنده آمریکایی قرار گرفته که خانواده‌ای ۱۰ نفره که ۷ نفرشان کودکان بوده‌اند قتل عام شده‌اند. این رسوایی ابرقهرمان مدعی مبارزه با تروریسم با پیشرفته‌ترین ادوات جنگی به همین جا ختم نشده چنانکه پس از مدتی فاش شد که آمریکا شبانه و بدون اطلاع دولت مرکزی افغانستان پایگاه‌های نظامی همچون بگرام را تخلیه کرده است و حتی فرصت نکرده تا تجهیزات و ادوات نظامی را خارج سازد. البته قدرت پوشالی امریکا به همین جا ختم نمی شود و در طول ۲۰ سال حضور آمریکا و ناتو در افغانستان می‌توان آن را مشاهده کرد چنانکه به رغم ادعای مبارزه با طالبان در نهایت توافق دوحه را با آن امضا کردند و در زمانی که طالبان پشت دروازه‌های کابل رسید هیچ اقدامی جز فرار در برابر ان صورت ندادند.
در همین حال ارتش ابرقهرمان آمریکا به اعتراف سربازانش هنگام عبور از کوچه‌های افغانستان اسباب بازی در کوچه می انداختند تا اگر کوچه مین گذاری شده است کودکان ابتدا قربانی شوند. ارتشی تا دندان مسلح که نه ناجی کودکان بلکه قاتلی است که کودکان را قربانی امنیت خود میسازد. در همین حال اشرف غنی رئیس جمهور وقت افغانستان نیز عنوان می کند که با خیانت آمریکا مجبور به ترک قدرت شده است. فرایند تحولات افغانستان در کنار پرونده حقوق بشری برای این کشور بیانگر توهم بودن تصور برخورداری از حمایتهای آمریکاست چنانکه در نهایت دلبستگان به وعده‌های حمایتی آن سرنوشتی همچون اشرف غنی داشته‌اند که می‌تواند در آینده ای نه چندان دور به زلنسکی رئیس جمهور اوکراین نیز تکرار شود.
نویسنده: فرامرز اصغری
شاهد عینی در حالی از حمله انتحاری به فرودگاه کابل می‌گوید که آمریکایی‌ها طی ۲۰ سال حضور در افغانستان مدعی توانایی برقراری امنیت بویژه در کابل بوده و این فرودگاه را امن‌ترین نقطه عنوان می‌کردند که این عملیات انتحاری واهی بودن و پوشالی بودن امنیت ادعایی آمریکا را اشکار ساخت.
نکته قابل توجه آنکه آمریکایی پس از این رسوایی و تلفات ازدحام جمعیت در فرودگاه کابل در حالی مدعی حمله به عاملان انفجارهای فرودگاه کابل بودند که شواهد امر نشان داد که نه محل استقرار تروریست‌ها بلکه خانه‌های شهروندان عالی هدف جنگنده آمریکایی قرار گرفته که خانواده‌ای ۱۰ نفره که ۷ نفرشان کودکان بوده‌اند قتل عام شده‌اند. این رسوایی ابرقهرمان مدعی مبارزه با تروریسم با پیشرفته‌ترین ادوات جنگی به همین جا ختم نشده چنانکه پس از مدتی فاش شد که آمریکا شبانه و بدون اطلاع دولت مرکزی افغانستان پایگاه‌های نظامی همچون بگرام را تخلیه کرده است و حتی فرصت نکرده تا تجهیزات و ادوات نظامی را خارج سازد. البته قدرت پوشالی امریکا به همین جا ختم نمی شود و در طول ۲۰ سال حضور آمریکا و ناتو در افغانستان می‌توان آن را مشاهده کرد چنانکه به رغم ادعای مبارزه با طالبان در نهایت توافق دوحه را با آن امضا کردند و در زمانی که طالبان پشت دروازه‌های کابل رسید هیچ اقدامی جز فرار در برابر ان صورت ندادند.
در همین حال ارتش ابرقهرمان آمریکا به اعتراف سربازانش هنگام عبور از کوچه‌های افغانستان اسباب بازی در کوچه می انداختند تا اگر کوچه مین گذاری شده است کودکان ابتدا قربانی شوند. ارتشی تا دندان مسلح که نه ناجی کودکان بلکه قاتلی است که کودکان را قربانی امنیت خود میسازد. در همین حال اشرف غنی رئیس جمهور وقت افغانستان نیز عنوان می کند که با خیانت آمریکا مجبور به ترک قدرت شده است. فرایند تحولات افغانستان در کنار پرونده حقوق بشری برای این کشور بیانگر توهم بودن تصور برخورداری از حمایتهای آمریکاست چنانکه در نهایت دلبستگان به وعده‌های حمایتی آن سرنوشتی همچون اشرف غنی داشته‌اند که می‌تواند در آینده ای نه چندان دور به زلنسکی رئیس جمهور اوکراین نیز تکرار شود.
نویسنده: فرامرز اصغری