در گوشت و خون برخی ایرانی‌ها بیماری خود تحقیری نهادینه شده و حتی در سال‌های اخیر به دلیل برخی عقب ماندگی‌های اقتصادی نسبت به کشورهای منطقه، چندین برابر شده، تا جایی که مرضِ خود تحقیری با نهادینه شدن در طرف ؛ او را به یک انسانِ خود تحقیر تبدیل کرده است.
حاضریم گوسفندی در چمنزارهای سوئیس بودیم ولی در ایران نبودیم؛ جمله‌ای که برخی فعالان فضای مجازی بارها و بارها آن را در شبکه‌های فضای مجازی دیده‌اند و به راحتی از کنار آن رد شده‌اند و حتی لبخندی از روی رضایت هم گوشه لبانشان نشسته! این خود تحقیری در سال‌های اخیر علاوه بر زندگی اقتصادی و اجتماعی افراد، به ورزش نیز رسوخ کرده است. یادمان نرفته جام جهانی 2014 را، زمانی که با تیم آرژانتین هم گروه شدیم، از همان دقایق اولیه چنان حجمی از محتوای منفی با مضمون تحقیر تیم ملی در مقابل آرژانتین در فضای مجازی تولید شد که واکنش بازیکنانِ وقت تیم ملی را در پی داشت. این در حالی بود که تیم ملی فوتبال با بازی درست و منطقی در مقابل آرژانتین پرستاره با نتیجه یک بر صفر بازی را واگذار کرد. یا جام جهانی 2018 روسیه؛ هم گروهی با اسپانیا، پرتغال و مراکش دست مایه‌ای شده بود برای تخریب و تحقیر تیم ملی و تکریم حریفان که در نهایت با سرافکندگی خودتحقیران داخلی، تیم ملی توانست در آن بازی ها هم نتیجه خوبی را کسب کند.
حالا نوبت رسیده به لیگ قهرمانان آسیا؛ هم گروهی پرسپولیس با النصر و نساجی با الهلال عربستان کار را به جایی رسانده که با مراجعه به صفحات ورزشی و اکانت‌های ورزشی نویس همه به مدح و ثنای الهلال و النصر و ستایش بازیکنان خارجی‌شان می‌پردازند و خوردنِ شش یا هفت گل از این تیم ها را برای پرسپولیس و نساجی امری بدیهی قلمداد می کنند!
بازتابِ این رفتارها در فضای مجازی و تأثیر گذاری بر بازیکنان و کادر فنی تیم‌های حاضر در لیگ قهرمانان آسیا در معیار بزرگ تر می‌تواند باعث نابودی تیم‌های پایه و حتی ملی در آینده شود.
در این موضوع که سطح و توان رقابتی ما از لحاظ اقتصادی و زیرساختی با تیم‌های حاشیه خلیج فارس چند سالی می شود که قابل مقایسه نیست ولی باید به این نکته توجه داشت که بازیکنان تیم ملی و باشگاهی همیشه ثابت کرده‌اند که در مواقع حساس و بازی‌های سخت، غیرتی بازی کرده‌اند و با تمام توان جنگیده اند.
خودتحقیری، این مرضِ همه گیر اپیدمی شده است و گریبانِ بسیاری از مردم کشور را گرفته و در حال تاخت و تاز است. هر مساله‌ای راه حلی دارد، توجه بیشتر مسئولین به عموم مردم و رهایی از بند مشکلات اقتصادی می‌تواند راهِ درمانِ این ویروس کشنده باشد.
حاضریم گوسفندی در چمنزارهای سوئیس بودیم ولی در ایران نبودیم؛ جمله‌ای که برخی فعالان فضای مجازی بارها و بارها آن را در شبکه‌های فضای مجازی دیده‌اند و به راحتی از کنار آن رد شده‌اند و حتی لبخندی از روی رضایت هم گوشه لبانشان نشسته! این خود تحقیری در سال‌های اخیر علاوه بر زندگی اقتصادی و اجتماعی افراد، به ورزش نیز رسوخ کرده است. یادمان نرفته جام جهانی 2014 را، زمانی که با تیم آرژانتین هم گروه شدیم، از همان دقایق اولیه چنان حجمی از محتوای منفی با مضمون تحقیر تیم ملی در مقابل آرژانتین در فضای مجازی تولید شد که واکنش بازیکنانِ وقت تیم ملی را در پی داشت. این در حالی بود که تیم ملی فوتبال با بازی درست و منطقی در مقابل آرژانتین پرستاره با نتیجه یک بر صفر بازی را واگذار کرد. یا جام جهانی 2018 روسیه؛ هم گروهی با اسپانیا، پرتغال و مراکش دست مایه‌ای شده بود برای تخریب و تحقیر تیم ملی و تکریم حریفان که در نهایت با سرافکندگی خودتحقیران داخلی، تیم ملی توانست در آن بازی ها هم نتیجه خوبی را کسب کند.
حالا نوبت رسیده به لیگ قهرمانان آسیا؛ هم گروهی پرسپولیس با النصر و نساجی با الهلال عربستان کار را به جایی رسانده که با مراجعه به صفحات ورزشی و اکانت‌های ورزشی نویس همه به مدح و ثنای الهلال و النصر و ستایش بازیکنان خارجی‌شان می‌پردازند و خوردنِ شش یا هفت گل از این تیم ها را برای پرسپولیس و نساجی امری بدیهی قلمداد می کنند!
بازتابِ این رفتارها در فضای مجازی و تأثیر گذاری بر بازیکنان و کادر فنی تیم‌های حاضر در لیگ قهرمانان آسیا در معیار بزرگ تر می‌تواند باعث نابودی تیم‌های پایه و حتی ملی در آینده شود.
در این موضوع که سطح و توان رقابتی ما از لحاظ اقتصادی و زیرساختی با تیم‌های حاشیه خلیج فارس چند سالی می شود که قابل مقایسه نیست ولی باید به این نکته توجه داشت که بازیکنان تیم ملی و باشگاهی همیشه ثابت کرده‌اند که در مواقع حساس و بازی‌های سخت، غیرتی بازی کرده‌اند و با تمام توان جنگیده اند.
خودتحقیری، این مرضِ همه گیر اپیدمی شده است و گریبانِ بسیاری از مردم کشور را گرفته و در حال تاخت و تاز است. هر مساله‌ای راه حلی دارد، توجه بیشتر مسئولین به عموم مردم و رهایی از بند مشکلات اقتصادی می‌تواند راهِ درمانِ این ویروس کشنده باشد.
علی کلانتری