واقعا عقلم دیگر بجایی قد نمی‌دهد از این همه بی‌سلیقگی، از این همه حرف مفت، از این همه عشق به دیده شدن و مهمتر از همه، هزینه تراشی برای نظام و ایجاد تنش روانی در جامعه؟!
یک روزآقایی خبر از برداشت ۳ میلیون تومان از حساب بی حجابان می‌دهد، یک روز یک روحانی در یک اقدام ناشیانه با عکسبرداری در درمانگاه، یک روز فلان آقای سیاستمدار مخالفانش را«چنار» می نامد، یک روز فلان آقا صحبت از اعدام مخالفان می کند، یک روز فلان خانم می گوید: که که نمیتواند تحمل کند جمع کند از این کشور برود، یک روز خانم دیگری می گوید: کشور مال حزب اللهی هاست، یک روز... یک روز...!
اگر بخواهیم از این نمونه‌ها بیاوریم به هزاران حرف و سخن می‌رسیم که از سر نابخردی و حرافی بی‌خود زده شده ولی هزینه و مصیبت هایش بر عهده نظام است!
به راستی چرا عده‌ای از دست اندرکاران امور سیاسی و اداری کشور اینقدر عشق به دیده شدن به هر بهایی را دارند؟
از قدیم گفته‌اند:«کم گوی و گزیده گوی چون دُر» که البته توصیه اکید امیر مؤمنان علی (ع) است؛ حال چرا توصیه و این ضرب المثل ملاک نظر عده‌ای قرار نمی‌گیرد و به هر بهانه‌ای اظهار فضل می‌کنند و جامعه را با حرف‌های ناقص خود متشنج می‌کنند؟
در خصوص موارد فوق میزان تشنج و ایجاد ناراحتی در جامعه و بین مردم آنقدر بالا گرفت که یکی از مسئولان رسانه‌ای دفتر مقام معظم رهبری مجبور به واکنش شد و مطالب مطرح شده را خلاف نظر و سیره رهبری اعلام کرد.
به نظر می‌رسد برای جلوگیری از این هزینه تراشی‌های کاذب و ضد اخلاقی رؤسای سه قوه نقش مهمی دارند که اجازه ندهند آحاد مسئولین این قوه هر وقت و هر جا که میل شان کشید حرف های«شاذی» بزنند و فضای عمومی جامعه را مختل کنند. بنظر می‌رسد باید برای سال جدید اقدامات و ابتکارات نوینی برای جلوگیری از این فضاسازی‌های کاذب و نادرست اندیشیده شود.

^{فرهاد خادمی}